Με τα μάτια του Ματιέ

Ποδοσφαιρική ύβρις. Σάμπως η πρώτη, ή μήπως η τελευταία στα μέρη μας. Σε ελεύθερη μετάφραση και μιας και όλα τα λόγια δεν τα παίρνει ο αέρας; Κάτι σε «ποιος Βαλμπουενά». Ακούστηκε από άλλους χαμηλόφωνα και από άλλους με κραυγές εκεί στα τέλη του Μάη, όταν ο Ολυμπιακός ολοκλήρωνε τη διαδικασία απόκτησης του χαρισματικού Γάλλου. Που να είναι τώρα άραγε κρυμμένοι…

Για ποιον; Για εκείνον που πήρε τον Πειραιά από το χέρι και τον οδήγησε στις πόλεις Τσάμπιονς Λιγκ της αγωνιστικής περιόδου 2019-20. Όπως ακριβώς το έταξε στον ίδιο τον Βαγγέλη Μαρινάκη εκείνο το απόγευμα στην πλατεία Αλεξάνδρας, όταν του θύμισαν πως ένα δικό του γκολ στο Βεστφάλεν είχε στοιχίσει μια πρόκριση στους «16» της διοργάνωσης το μακρινό 2012. «Εντάξει, εγώ το στέρησα τότε. Εγώ θα το φέρω τώρα» είπε ο χαρισματικός δημιουργός. Και το έκανε. Τα κατάφερε ακόμη και όταν ο τραυματισμός του Κώστα Φορτούνη έκανε το βάρος «διπλό» στην πλάτη του. Ήρθε για το αριστερό φτερό και για έναν ρόλο «δεύτερου δημιουργού», έγινε με συνοπτικές διαδικασίες εκείνος που έπρεπε να κάνει τα πάντα μέσο-επιθετικά. Και τα έκανε. Σε ένα καλοκαίρι που ούτε και ο ίδιος πιθανόν δεν θα μπορούσε να φανταστεί.

Πέντε ασίστ στα δεκατρία γκολ των προκριματικών. Ένα δικό του με τη Μπασάκ. Και η πάσα για εκείνο το πέναλτι που κέρδισε ο Ραντζέλοβιτς, και εκτέλεσε ο Γάλλος στο 2-0 με τους Τούρκους στο Φάληρο. έξι από τα δεκατρία λοιπόν. Άραγε υπάρχουν και άλλοι που θέλουν να δουν το διαβατήριο του πριν αποφασίσουν την χρησιμότητα και την ικανότητα του. Που προσπαθούν να καταλάβουν γιατί από τον περασμένο Μάρτη, ο οργανισμός Ολυμπιακός έβαζε πλώρη για να τον πείσει να κάνει επόμενο προορισμό της καριέρας του, το μεγάλο λιμάνι. Αν όντως υπάρχουν; Ξεκινά Μουντομπάσκετ, άρα μια καλή ευκαιρία για αλλαγή αθλητικού προσανατολισμού.

Έκαναν πολλά οι Ερυθρόλευκοι αυτό το καλοκαίρι για αυτή την τέλεια διαδρομή. Και τα έκαναν καλά. Αμύνθηκαν καλά. Έδειξαν τεράστια υπομονή και μια ακόμη μεγαλύτερη προσαρμογή στις απαιτήσεις κάθε διαφορετικής βραδιάς, κάθε αποστολής. Είχε τον Σα να απλώνει τα τεράστια χέρια του όταν το απαίτησαν οι περιστάσεις. Είχε τον Σεμέδο να αλλάζει την φυσιογνωμία της ανασταλτικής λειτουργίας. Είχε τον Γκιγιέρμε, τον Γκερέρο, τον Ομάρ, τον Μπουχαλάκη συνήθεις ύποπτους. Εκπλήξεις όπως ο Τσιμίκας, ο Ραντζέλοβιτς, απόψε ο Ελ Αραμπί. Είχε κυρίως όμως ένα «κομπιούτερ» στην καρδιά του. Είχε τον Ματιέ Βαλμπουενά, και μέσα από τα μάτια του είδε να συμβαίνει κάτι που έμοιαζε σχεδόν απίθανο. Την πρόκριση στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ μέσα από ένα τουρνουά που δεν τα κατάφεραν μεγέθη σαν την Πόρτο, την Αιντχόφεν, την Ντιναμό Κιέβου.

Το ποδόσφαιρο είναι παιχνίδι ομαδικό. Ο Ολυμπιακός έδειξε πιο ομάδα από όλους, όσους βρήκε στο διάβα του, σε ένα παράσημο για τον προπονητή του. Έγινε όμως με έναν τρόπο σε χρόνο ρεκόρ η ομάδα του Βαλμπουενά. Και αυτό τελικά έκανε και τη διαφορά.