Το σουτ η μεγαλύτερη πληγή της

Οι μέρες πέρασαν, η άδεια εξαφανίστηκε πιο γρήγορα από ότι περίμενα και το λάπτοπ επέστρεψε ακαριαία στα χέρια μου, για να επανέλθουμε και πάλι σε ρυθμούς γραψίματος.

Τις επόμενες ημέρες ξεκινάει η προετοιμασία του Ολυμπιακού, όμως κακά τα ψέματα, το  βλέμμα μας έχει στραφεί στην προσπάθεια της Εθνική για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Κίνας.

Και το «Ακρόπολις» ήταν η κατάλληλη ευκαιρία για να μετρήσεις τις δυνάμεις της απέναντι σε ομάδες με εμπειρία και δυναμική.

Πριν το αγωνιστικό κομμάτι, οφείλω να στείλω την στήριξή μου προς το πρόσωπο του Γιάννη Αθηναίου. Ο Έλληνας γκαρντ σε μία χρονιά που θα επέστρεφε  στο υψηλότερο επίπεδο της Ευρωλίγκας και ήταν μία ανάσα από την 12άδα για την Κίνα, υπέστη ρήξη χιαστών, παγώνοντας το ΟΑΚΑ και χαλώντας μας την όρεξη για να δούμε το υπόλοιπο παιχνίδι με την Σερβία. Σκληρό να τραυματίζεται ένας αθλητής, ειδικά όταν αυτός ο τραυματισμός είναι τόσο σοβαρός. Δυνατός χαρακτήρας είναι, δουλευταράς είναι, ελπίζω λοιπόν ότι μετά τον… Γολγοθά μετά το χειρουργείο, θα επανέλθει ακόμα καλύτερος.

Για να κλείσω σιγά σιγά την παρένθεση ατυχίας, ένα τουρνουά τριών ημερών ήταν, τέσσερις βγήκαν νοκ άουτ. Κομβική η επιστροφή του Σλούκα, σε μία Εθνική που αναγκάστηκε να καλέσει τον Μάντζαρη (ποιος ο λόγος να κοπεί τόσο σύντομα;), με τον Βαγγέλη να αψηφά τη νέα του ομάδα και ως στρατιώτης της «γαλανόλευκης», να επιστρέφει και να θέτει εαυτόν στις υπηρεσίες του Σκουρτόπουλου.

Πάμε και σε αυτά που είδαμε. Αρχικά η Εθνική είναι εντυπωσιακή στο λεγόμενο ανοιχτό γήπεδο. Ο Καλάθης, έχοντας δίπλα του τον Γιάννη, και τους Παπ, μοιάζει με μαέστρο που διευθύνει ιδανικά μία ορχήστρα. Στο τρανζίσιον και γενικότερα αν τρέξει, αυτή η ομάδα μπορεί να προκαλέσει… θόρυβο στο Παγκόσμιο. Αμυντικά έχει τεράστιο ύψος, η βασική πεντάδα του Σκουρτόπουλου έχει ενδιαφέρον, ενώ ο τρόπος που καλύπτουν τον χώρο με τα χέρια τους οι διεθνείς, είναι βούτυρο στο.. ψωμί του Greek Freak (τον οποίο προτιμάω στο 4).

Το τουρνουά στο Μαρούσι θα μας μείνει στην μνήμη για το όμορφο κλίμα μεταξύ των αθλητών, το φοβερό πρώτο δεκάλεπτο με την Ιταλία, την άνεση με την οποία ο Καλάθης ξεδιπλώνει το ταλέντο του έχοντας αποβάλλει το άγχος του ηγέτη της ομάδας του, το γεγονός ότι η Ελλάδα έχει τα φόντα να πρωταγωνιστήσει. Ο φόβος με τον οποίο ζουν οι αντίπαλοι του Γιάννη, όταν αυτός είναι κοντά τους, ή παίρνει τα βήματά τους στο ντράιβ, ή ακόμα και όταν σηκώνει το χέρι του σε κάποια άμυνα ετεροχρονισμένα. Στην ιδέα και μόνο, το μυαλό θολώνει και το αποτέλεσμα της προσπάθειας δεν είναι το επιθυμητό. Πολλά πράγματα για χαμογελάσεις.

Τι θα πρέπει να μας προβληματίσει; Ολοι το γνωρίζουν μέσα στην ομάδα και συχνά το τονίζουν στις δηλώσεις τους: Το σουτ .

Ειδικά από τα 6,75μ. Το 24/76 τρίποντα σε τρία ματς που μεταφράζεται σε 31,5%.  Τα περισσότερα από αυτά τα 52 άστοχα σουτ ήταν υπό καλές συνθήκες και αρκετά από αυτά ελεύθερα. Τα 12 προήλθαν από τους Καλάθη και Θανάση Αντετοκούνμπο, οι οποίοι δεν φημίζονται και για την αξιοπιστία τους! Δώδεκα από τους υπόλοιπους λοιπόν, σε μία ομάδα που έχει ως Αχίλλειο πτέρνα της το σουτ από τα 6,75μ. Και γενικότερα το σουτ, αφού δεν υπάρχει ο παίκτης που θα έχει σε 4 προσπάθειες τουλάχιστον 2 επιτυχείς, επί μονίμου βάσεως και όχι στην μέρα του.

Με τους Ιταλούς είχε 5/22 προσπάθειες, με τους Τούρκους 6/16 και με τους Σέρβους 13/38! Εχοντας τον Γιάννη σε αυτό το ρόστερ, πρέπει να είσαι καλός από την περιφέρεια. Ο Τζόρτζεβιτς του έκλεισε τους διαδρόμους με την ζώνη 3-2, όμως τα σουτ βγήκαν. Πολλά τα 13 εύστοχα για αυτήν την ομάδα, όμως ακόμα περισσότερα τα χαμένα. Και φοβάμαι πως σε επίσημα ματς, με την μπάλα να καίει και το… ξύλο να είναι συχνότερο, το ποσοστό θα πέσει κι άλλο. Ταυτόχρονα, παρότι είναι σε ομάδα με μέγεθος, δεν υπάρχει ευχέρεια στο αμυντικό ριμπάουντ. Ανανεώθηκαν πολλές κατοχές και στα τρία ματς, με το μακρινό ριμπάουντ να είναι πρόβλημα. Σε αυτό το κομμάτι βέβαια οι προπονητές τονίζουν ότι όλοι φταίνε και είναι θέμα δουλειάς και όχι μόνο διάθεσης. Έχει χρόνο για να μειώσει την απόσταση και να βελτιωθεί.

Τα υπόλοιπα εν καιρώ.. Η αισιοδοξία είναι διάχυτη αλλά ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα.

ΥΓ1. Μπράβο στην ΕΟΚ για την κίνηση να βραβεύσει όλα τα παιδιά που έδωσαν και την ψυχή τους στα «παράθυρα». Και  ας έμειναν εκτός 12άδας για την Κίνα. Ηταν οι πρωταγωνιστές αυτού του ταξιδιού.  Αν και οι Σέρβοι ακόμα να πανηγυρίσουν επίσημα την πρώτη θέση τους. Λεπτομέρειες..

ΥΓ2. Η Εθνική έδειξε σημάδια βελτίωσης και ότι διαθέτει καλή χημεία στο Ακρόπολις. Γενικά έδειξε πως αλλάζει. Τι δεν άλλαξε αυτό το διάστημα στο ΟΑΚΑ; Η διαιτησία. Δεν θα καταλάβουν ποτέ ότι μόνο αρνητική μπορεί να είναι αυτή η κατάσταση για τους παίκτες. Διεθνές τουρνουά με Έλληνες διαιτητές που σφυρούν έδρα. Λογικά τα παράπονα των Σέρβων την Κυριακή. Ειδικά στο τέλος…

ΥΓ3. Ας ευθυμήσουμε λίγο… Στο ΟΑΚΑ και ολόκληρο ματς χωρίς φάουλ; Νίκολα ναι, δεν βρίσκεσαι σε όνειρο.

ΥΓ4. Για όσα ανατριχιαστικά και απολύτως ανθρώπινα ανέφερε ο Ντέιβιντ Μπλατ στην επιστολή που δημοσίευσε η ΚΑΕ, θα τα πούμε σε επόμενο σημείωμα. Απλά αυτό που δεν χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση, είναι το πόσο σπουδαίος είναι.