Βαθιά υπόκλιση στον Ντέιβιντ Μπλατ

Αν το DNA καταγράφει και… αναμνήσεις, ενδεχομένως βαθιά μέσα μας κρύβεται ένας ενδόμυχος φόβος, μην βρεθούμε στον Καιάδα. Φαίνεται πως δεν έχουμε ξεπεράσει την αγωνία απουσίας της τελειότητας και κρύβουμε τις αδύναμες πλευρές μας. Μέχρι που έρχεται ένας τύπος και μας λέει «τι κάνετε μωρέ; Η ζωή είναι για να τη ζεις κι οι δυσκολίες είναι κομμάτι της».

Ο Ντέιβιντ Μπλατ είναι καταξιωμένος προπονητής. Είναι κύριος κι αυτό φαντάζομαι δεν το αμφισβητούν ούτε οι αντίπαλοί του. Πλέον είναι και «κόουτς ζωής», είναι ένας άνθρωπος που χαράζει δρόμο. Βγήκε κι ανακοίνωσε ότι πάσχει από Πρωτοπαθή Προϊούσα Πολλαπλή Σκλήρυνση (PPMS), αλλά είπε παράλληλα ότι δεν το βάζει κάτω, ότι το παλεύει, ότι συνεχίζει.

Θα ήταν μια υπέροχη προσωπική ιστορία, αν δεν είχε τόσα μηνύματα προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Το πρώτο (και σημαντικότερο) είναι πως κανείς δεν πρέπει να ντρέπεται, επειδή αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα. Πόσοι από εμάς δεν έχουμε κρύψει ασθένειες, πόσοι άνθρωποι με περιορισμένη κινητικότητα δεν έχουν αυτόβουλα κλειστεί στο σπίτι; Αλήθεια, πόσοι από μας δεν κοιτάζουν παράξενα έναν άνθρωπο με δυσκολία στο περπάτημα, κάποιον που είναι έξω από τα… συνηθισμένα;

Έρχεται, λοιπόν, ο Μπλατ και σου λέει «ούτε θα παραιτηθώ, ούτε φοβάμαι μην με πετάξετε στον Καιάδα. Έχω πρόβλημα και το παλεύω». Αυτό πρέπει να κάνει καθένας εξ ημών, που αντιμετωπίζει μια δυσκολία, όσο μεγάλη κι αν είναι αυτή. Κι όποιος εξ ημών δεν αντιμετωπίζει τόσο σοβαρά προβλήματα, ας κάνει ό,τι περνά από το χέρι του, για να διευκολύνει τη ζωή των υπολοίπων.

Ας δούμε για παράδειγμα (με αφορμή την περίπτωση του Μπλατ) το ζήτημα της προσβασιμότητας στα γήπεδα. Γιατί υπάρχει κλειστά όπου δεν μπορεί να πάει, καθώς η σκάλα είναι απότομη. Υπάρχουν κλειστά που δεν έχουν τη στοιχειώδη πρόβλεψη για να φιλοξενήσουν ανθρώπους με περιορισμένη κινητικότητα. Να το αλλάξουμε, να το διορθώσουμε.

Να ακολουθήσουμε το παράδειγμά του. «Ναι έχω πρόβλημα, αλλά συνεχίζω. Εξακολουθώ να δουλεύω, παλεύω με τις αντιξοότητες». Αυτό είναι το μήνυμα προς εκείνους που δεν ήταν τόσο τυχεροί, που τους έκατσε η στραβή.

Είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να δούμε με μεγαλύτερη αγάπη (πρώτα απ’ όλα εμείς οι δημοσιογράφοι) την προσπάθεια των αθλητών μπάσκετ με αμαξίδιο, τον αγώνα των γυναικών της Εθνικής Κωφών, κάθε μπασκετική δραστηριότητα ανθρώπων που παλεύουν (και) με τους δαίμονές του, και με την κακιά στιγμή, και με την κατάσταση στην οποία βρίσκονται.

Είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να δούμε τα παιδιά που από μικρή ηλικία βρίσκονται σε… μειονεκτική θέση, όσον αφορά την κίνησή τους. Να του δημιουργήσουμε τις συνθήκες ώστε να μην χάνουν την απόλαυση του αθλητισμού, αλλά και ταυτόχρονα μετέχοντας σε αθλητικές δραστηριότητες να βελτιώσουν την κινητικότητά τους.

MUST READ

Τα power rankings της Euroleague – Οι ειδικοί «βλέπουν» πρώτο Ολυμπιακό και δεύτερο Παναθηναϊκό

Ο Μπλατ αντιμετωπίζει την ασθένειά του με σθένος. Ας τον κάνουμε παράδειγμα προς μίμηση, ας εκμεταλλευτούμε το γεγονός ότι βγαίνει και μιλά ανοιχτά, ας προσπεράσουμε ταμπού και προκαταλήψεις, ας γίνουμε επιτέλους άνθρωποι. Όχι καλύτεροι άνθρωποι, αλλά άνθρωποι με ανθρωπιά. Αυτονόητο, στοιχειώδες για πολιτισμένες κοινωνίες, ζητούμενο για μας, που έχουμε μείνει στον… Καιάδα.