Ο Ζαχίντ του ομορφαίνει το παιχνίδι…

Nα νικήσει ο Παναθηναϊκός την Ξάνθη δεν είναι κάτι που προκαλεί ενθουσιασμό. Υπάρχουν όμως ένα δυο πράγματα που δείχνουν πως η ομάδα του Γιώργου Δώνη συνεχώς βελτιώνεται. Σε όλη τη διάρκεια του φιλικού η Ξάνθη έπαιζε πίσω από την μπάλα. Μια κατάσταση γνώριμη που οι πράσινοι θα την συναντήσουν σε πολλούς από τους αγώνες πρωταθλήματος στην έδρα τους. Μιλάμε για μια αχίλλειο πτέρνα (κλειστές άμυνες) που στοίχισε αρκετούς βαθμούς την χρονιά που πέρασε.

Αυτή τη φορά οι πράσινοι είχαν τον τρόπο να ανοίξουν την άμυνα της ακριτικής ομάδας και να πετύχουν τρία γκολ δημιουργώντας κι άλλες τελικές φάσεις. Χωρίς να αγκομαχήσει και να κυριευτεί από άγχος, η ομάδα του Δώνη άπλωσε το παιχνίδι σε όλο το πλάτος του γηπέδου και πίεσε οργανωμένα και μεθοδικά τον αντίπαλο. Εδώ υπάρχουν ακόμα μια-δυο παρατηρήσεις που αφορούν τα ατομικά χαρακτηριστικά παικτών οι οποίοι προστέθηκαν στο ρόστερ του τριφυλλιού. Ο Μολό κατά πρώτο λόγο και ο Κολοβός είναι παίκτες που έχουν στο ρεπερτόριό τους το «ένας εναντίον ενός».

Έτσι, διευκολύνεται η ομάδα να βρει ανοικτούς χώρους και να φέρει την μπάλα με καλές προϋποθέσεις στην αντίπαλη περιοχή. Το δεύτερο στοιχείο αφορά τη δυνατότητα να λύνει τα αμυντικά της προβλήματα όχι έξω από την περιοχή του τερματοφύλακα αλλά στην μεσαία γραμμή, στο κέντρο. Ο Κουρμπέλης έχει δίπλα του τον κατακόρυφα βελτιωμένο Δώνη. Οι δυο τους συγκροτούν ένα πολύ συμπαγές αμυντικό δίδυμο ανασταλτικών χαφ που ακυρώνει τις επιθέσεις των αντιπάλων και διευκολύνει την γρήγορη μεταφορά της μπάλας στην επίθεση. Εδώ είναι που εντοπίζεται μια σημαντική διαφορά σε σύγκριση με όσα βλέπαμε πέρσι στον Παναθηναϊκό.

Ο Γκίας Ζαχίντ είναι ξεχωριστή περίπτωση. Σου αρκούν δέκα λεπτά να παρακολουθήσεις την ομάδα κι αμέσως αντιλαμβάνεσαι ότι ο Νορβηγός με καταγωγή από το Πακιστάν έρχεται από άλλες ποδοσφαιρικές εποχές. Έρχεται από δυο-τρεις δεκαετίες πίσω. Έχει ράθυμο στυλ, του αρέσει να κάνει τροχάδην αντί για σπριντ. Κοντρολάρει άψογα, παίζει συχνά με το εξωτερικό φάλτσο κι είναι μάστορας στις κάθετες πάσες με τη μία επαφή. Η πάσα που βγάζει στον Μακέντα στη φάση του γκολ είναι χαρακτηριστική της ποιότητας του 24χρονου δημιουργικού μέσου.

Είναι σίγουρο πως όσο κι αν «φάει τα συκώτια του» ο Δώνης για να τον βάλει να παίζει και άμυνα , λίγα πράγματα θα καταφέρει. Ο Ζαχίντ είναι αρτίστας. Παίζει για τον εαυτό του και την εξέδρα. Η προσποίηση του είναι απολαυστική. Απορώ για τι δεν βρέθηκε σε προηγμένο πρωτάθλημα και γιατί στην αρχή οι οπαδοί του ΑΠΟΕΛ στην Κύπρο τον αποκαλούσαν «πιτσαδόρο».

Υ.Γ. Η κατάσταση του αγωνιστικού χώρου στο ΟΑΚΑ είναι πράγματι κακή και έχει κάθε δίκιο ο Δώνης να διαμαρτύρεται. Να μου επιτρέψει να του πω ότι η ευθύνη δεν βαραίνει τους υπαλλήλους αλλά την διοίκηση του Σταδίου. Αν η διοίκηση έδινε την εντολή, το χορτάρι θα ήταν αυτό που πρέπει..

Υ.Γ.1 Ότι είναι ημέρες διακοπών εξηγεί γιατί δεν ήταν πολύς κόσμος στις εξέδρες. Δεν εξηγεί γιατί δεν ήταν καθόλου. Κρίμα για την προσπάθεια που καταβάλλουν παίκτες και προπονητής…