Ο Ολυμπιακός είναι καταδικασμένος στη συνείδηση της κοινής γνώμης  

Με πιάνει πονοκέφαλος κάθε φορά που διαβάζω ρεπορτάζ με επικοινωνιακές κορώνες που ερμηνεύουν τις δικαστικές περιπέτειες του Μαρινάκη. Βλέπω σε όραμα το σαρδόνιο χαμόγελο του Κυριάκου με το σαγόνι να αγκαλιάζει τον αστράγαλο και τον ίδιο να μονολογεί: «γατάκια, όταν έκανα εγώ ανάλυση εισαγγελικών πορισμάτων, εσείς τρώγατε βελανίδια ψάχνοντας ποιος θα παίξει σέντερ μπακ».

Ειδικά αν σκεφτώ πως ακόμα το κατηγορητήριο δεν έχει διαμορφωθεί πλήρως και πως αναμένουμε τα αποτελέσματα της αναίρεσης, την πρωτόδικη εκδίκαση, τις εφέσεις, τις προσφυγές σε Άρειους Πάγους, συμβούλια, Επικρατείας κι Ευρωπαικά δικαστήρια και ποιος ξέρει που ακόμα, με πιάνει απελπισία.

Πως θα την παλέψω την επόμενη 20ετία διαβάζοντας νυχθημερόν πως: «το μέλος της προανακριτικής επιτροπής του Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων εισηγήθηκε να μετατραπεί η τάδε κατηγορία σε πταίσμα, αλλά ο εισαγγελέας του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Χάγης την απέρριψε, Αναμένεται προσφυγή στο δικαστήριο της Νυρεμβέργης».

Αν τη δεκαετία του 80′ σε τσάκωναν με πέντε γραμμάρια χασίς είχες εξασφαλισμένη πρώτη μούρη στο δελτίο ειδήσεων και ο Τέρενς Κουικ θα ανέκρινε όλη την οικογένεια σου, δακρύζοντας στο άκουσμα των δυσκολιών στα παιδικά σου χρόνια που σε έριξαν στο βούρκο. Σήμερα, το πιθανότερο είναι να φας δυο χαστούκια από το μπάτσο που θα σε κάνει τσακωτό, χωρίς να χρειαστεί να διανυκτερεύσεις στο τμήμα.

Στις μέρες μας κακούργος θεωρείται ο παιδεραστής, αύριο μεθαύριο η παιδεραστία ενδεχομένως να θεωρηθεί επιλογή και δικαίωμα.

Οι διαφορές των κακουργημάτων από τα πλημμελήματα είναι μεν προφανείς και ξεκάθαρες, ταυτόχρονα όμως είναι και σχετικές, όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται αυτό.

Ίσως χρησιμοποίησα ακραία παραδείγματα, απλώς και μόνο για να καταδείξω πως ακόμα και πάνω από τους νόμους βρίσκεται αυτό που ονομάζουμε κοινή γνώμη και περί δικαίου αίσθημα, αυτό δηλαδή που συνάδει με τις αρχές της ηθικής.

Αν ζητήσεις από ένα τυχαίο δείγμα 100 ανθρώπων σε ολόκληρο τον πλανήτη να σου περιγράψουν με δυο λέξεις τον Κλίντον, το Μπους (και όχι μόνο) οι 99 θα απαντήσουν πως πρόκειται για στυγνούς δολοφόνους.

Υπάρχει άραγε απόφαση αναγνωρισμένου δικαστηρίου που να το επιβεβαιώνει;

Είναι πρωτίστως ζήτημα ηθικής λοιπόν, στους δικαστές μπορείς να έχεις ή να μην έχεις εμπιστοσύνη, είναι άνθρωποι με ό,τι αυτό συνεπάγεται και σίγουρα δεν είναι ντέτεκτιβ, οι δικηγόροι από την άλλη μπορεί να βρουν ένα παραθυράκι και να φέρουν τα πάνω κάτω και δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε πως το βάρος των αποδείξεων δεν το φέρει ποτέ ο κατηγορούμενος, μέχρι να τον μπουζουριάσουν.

Υπάρχει αστυνομία, διωκτικές αρχές, μυστικές υπηρεσίες που θα πρέπει να συντονιστούν, να ψάξουν και να βρουν ενοχοποιητικά στοιχεία, κάτι που μόνο εύκολο δεν είναι. Αυτός είναι και ο λόγος που κάθε μορφής έγκλημα διογκώνεται, την ίδια στιγμή που γεμίζουν και οι φυλακές.

Ο Αλ Καπόνε συνελήφθη και καταδικάστηκε για φοροδιαφυγή ενώ είχε διαπράξει σωρεία εγκλημάτων, κάτι που σημαίνει πως για τον ίδιο λόγο που κάθε κατηγορούμενος είναι αθώος μέχρι να τεκμηριωθεί η ενοχή του, έτσι και κάθε μη ένοχος δε σημαίνει πως είναι αθώος.

Εκτός αυτού, διαβάζοντας υπονοούμενα περί πολιτικής ομηρίας, αντιλαμβάνομαι πως παίζονται και πολιτικά παιχνίδια, τα οποία φαντάζομαι πως δεν προέκυψαν από παρθενογένεση.

Εννοείται πως την αθωότητα ή την ενοχή καθενός δεν την αποφασίζουμε εμείς βάσει όσων υποψιαζόμαστε, ούτε την αποδίδουμε σε όποιον δε γουστάρουμε, υπάρχει όμως ο αξιακός κώδικας ηθικής, που ορίζεται από την κοινή λογική και είναι υπεράνω των νόμων.

Κάποιοι νόμοι καταδίκασαν τον Κολοκοτρώνη που η κοινωνία συγκαταλέγει στο πάνθεον των εθνικών ηρώων, αντίστοιχοι νόμοι καταδίκασαν σε θάνατο τον Σωκράτη οι λόγοι του οποίου διδάσκονται σε όλα τα πανεπιστήμια του κόσμου.

Το αν παραπεμφθεί και με ποιες κατηγορίες ο Μαρινάκης, το αν αθωωθεί ή καταδικαστεί, είναι κάτι που αφορά προσωπικά τον ίδιο και στην υστεροφημία του, άντε και αυτούς που έχουν αναλάβει εργολαβικά είτε τον εξαγνισμό είτε τη σπίλωση του, αναλόγως με την οπτική του καθενός.

Ξεχάστε λοιπόν εκείνα που ούτως ή άλλως δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε κι ας μιλήσουμε για όσα έχουμε δει με τα ματάκια μας.

Το πρωτάθλημα που παιζόταν τόσα χρόνια, ήταν καθαρό; H αίσθηση της κοινής γνώμης ήταν πως οι ομάδες έμπαιναν στα γήπεδα χωρίς να υπάρχει κάποιος εξωγενής παράγοντας που να έχει προαποφασίσει το αποτέλεσμα;

Φυσικά και δεν αναφέρομαι στα πραγματικά ανθρώπινα λάθη, ούτε σε περιστασιακό επηρεασμό, κάτι που ενδεχομένως να συμβαίνει ακόμα και στα πιο αξιόπιστα πρωταθλήματα του κόσμου.

Αναφέρομαι σε κεντρική γραμμή, που ήταν εξαρχής προδιαγεγραμμένη.

Η απάντηση είναι ξεκάθαρα πως ΝΑΙ.

Σε αντίθετη περίπτωση ας εξηγήσει κάποιος, πως γίνεται πάντα ο θύτης να είχε έναν δαφνοστεφανωμένο έφηβο στο στήθος και το θύμα να ήταν μονίμως ο αντίπαλός του. Το ίδιο ισχύει για τους εκάστοτε συμμάχους στη Λίγκα, κόντρα σ΄εκείνους που δεν έδειξαν δείγματα καλού παιδιού.

Αυτό πιστεύει η κοινή γνώμη και αποδεικνύεται από τα γεγονότα.

Τα προηγούμενα χρόνια, τα μεγάλα μπάχαλα με τη διαιτησία γίνονταν όπου έπαιζε εκτός ο Ολυμπιακός.

Άντε εμείς στον ΠΑΟΚ είμαστε κομπλεξικοί, στην ΑΕΚ ζηλεύουν, στον Παναθηναικό είναι αιώνιοι αντίπαλοι, τα ίδια όμως έχουν γίνει στη Νέα Σμύρνη, στην Ξάνθη σε έδρες ομάδων δηλαδή που δεν είχαν ούτε κοινούς στόχους με τον Ολυμπιακό, ούτε υπήρχε κάτι στην ιστορία που να εξάπτει τα πάθη.

Και μη μου σκάσει κάποιος το παραμύθι πως οι μισοί στην Ελλάδα είναι Ολυμπιακοί κι άλλοι αντιολυμπιακοί, γιατί μέχρι και στη Νίκαια που αποτελεί γειτονιά του Πειραιά είχε γίνει μακελειό κάποτε κι εκεί αντιολυμπιακοί τα έκαναν άραγε;

Τα ίδια γινόταν και την εποχή παντοκρατορίας του Βαρδινογιάννη, όπως κι όταν εμφανίστηκε ο Μελισσανίδης, ο Κόκκαλης τότε τον Θωμά και μετά ο Πατέρας με τον πολυμετοχικό.

Δε γίνεται ανά δεκαετία οι μισοί Έλληνες να αλλάζουν πεποιθήσεις μαζί με τους άλλους μισούς κι οι γαύροι ούρλιαζαν την περίοδο παντοκρατορίας Βαρδινογιάννη άλλωστε.

Δε σας βγαίνει το παραμύθι παιδιά, τα ίδια βλέπαμε όλοι, τα ίδια έβλεπαν κι οι Ολυμπιακοί, απλώς ντρέπονταν να το παραδεχτούν φωναχτά, τους βόλευε η κατάσταση άλλωστε.

Όσες φορές κι αν αθωωθεί ο γαύρος, θα παραμείνει καταδικασμένος στη συνείδηση της κοινής γνώμης.

Και το γεγονός πως αυτή η καταδίκη έχει μεγαλύτερη σημασία από ενδεχόμενη ποινική, προκύπτει από την προσπάθεια των φιλολυμπιακών ΜΜΕ να καταφέρουν το ίδιο μετά από κάθε αγώνα του ΠΑΟΚ, κάνοντας σημαία ένα κανονικό γκολ που ακυρώθηκε την ίδια στιγμή που κάνουν γαργάρα ένα πεντακάθαρο πέναλτι.