Ο ανίατος πόνος, εξομοίωσε Πόουσον και Τσαμούρη

Αυτά που έχω γράψει κατά καιρούς για τον Καίσαρη, δε θα τα σκεφτόταν ούτε διαφημιστική εταιρία που θα αναλάμβανε την προώθηση του. Δεν είναι δάσκαλος και παρόμοια χαζά που γράφονται σε τέτοιες περιπτώσεις, ο δάσκαλος μεταλαμπαδεύει τις γνώσεις του σε μαθητές με στόχο να τον ξεπεράσουν.

Αυτό που κάνει ο Καίσαρης δε διδάσκεται, είναι έμφυτο και αξεπέραστο.

Για να το εξηγήσω ποδοσφαιρικά, έχοντας κάποια χαρίσματα και δουλεύοντας, γίνεσαι Φορτούνης, σημαία του γαύρου, φίρμα και κονομάς. Μπορεί να γίνεις Ζαγοράκης να σηκώσεις Euro, Ντέμης και Σαραβάκος. Χατζηπαναγής δε γίνεσαι ακόμα κι αν κάνεις 100 ώρες προπόνηση τη μέρα, Χατζηπαναγής γεννιέσαι.

Ο Καίσαρης είναι φαινόμενο, όπως λένε για τη Shirley Bassey πως όταν πεθάνει οι φωνητικές χορδές της θα μπουν σε μουσείο, το ίδιο πρέπει να γίνει με τον εγκέφαλο του Καίσαρη. Και τα εργαλεία γραφής του (πληκτρολόγια, στυλό κλπ) να δημοπρατηθούν από τον οίκο Christie’s.

Ακριβώς όμως επειδή πρόκειται για Καίσαρη, οι διαφωνίες εκφράζονται πιο ηχηρά. Δε μιλάμε για ρεπόρτερ Πατατάκια που κάνει κόπι πάστε Δημάτο κι αναρωτιέσαι σε ποιο Δημοτικό του έμαθαν συντακτικό, για να κάνεις μήνυση και αγωγή στον δάσκαλο.

Διότι εκτός από Χατζηπαναγής και Γεωργέας δε γίνεσαι αλλά γεννιέσαι…

Το μυαλό του Καίσαρη είναι ξυράφι, σε φτάνει στο μεδούλι χωρίς να ταλαιπωρεί τη σκέψη, άρα έχεις άλλες απαιτήσεις. Κατά συνέπεια είσαι πιο αυστηρός μαζί του.

Δε γίνεται να γράφει λοιπόν πως ο ΠΑΟΚ της Ευρώπης είναι Αήττητος Σπάτων. Ούτε Εργοτέλης διότι έχει παίξει στη Σούπερ Λιγκ ενώ ο ΠΑΟΚ ποτέ σε ομίλους του Τσουλού.

Στις πέντε ευκαιρίες που είχε ο ΠΑΟΚ την τελευταία δεκαετία, αποκλείστηκε τρεις φορές από τον Άγιαξ και μια από Σάλκε και Μπενφίκα. Μιλάμε για ομάδες θεριά, 8 Ευρωπαϊκούς τίτλους και 2 διηπειρωτικά έχουν όλες μαζί.

Ακόμα κι οι Γερμανοί που δεν είναι στα ίδια επίπεδα, δυο χρόνια νωρίτερα είχαν φτάσει στα ημιτελικά της διοργάνωσης και την επόμενη έχασαν την πρόκριση μέσα στη Μαδρίτη σκοράροντας 4 φορές και χωρίς να πάρουν καθαρό πέναλτι. Τους πετύχαμε στα καλύτερα φεγγάρια δηλαδή…

Κι αυτά δεν αποτελούν δικαιολογίες, πρώτος απ΄όλους έγραψα πως πρέπει να επωμιστούμε ακόμα και τις αδικίες για να γίνουμε καλύτεροι, ξεπερνώντας τον επαρχιωτισμό που αναδύουν κραυγές περί μαφίας της Ουέφα.

Άλλο το εσωτερικό θέμα όμως κι άλλο η εξωστρεφής αξιολόγηση της παρουσίας μας.

Για να βαφτιστούμε ως Αήττητος Σπάτων, έχει αξία να μάθουμε και τον αντίστοιχο Έλληνα Πανιώνιο της Ευρώπης που έχει παρουσίες και κυρίως, υπό ποιες προϋποθέσεις.
Ποιος είναι άραγε αυτός, υπάρχει;

Μήπως το χαρτί που αφού μας έκλεψε μπαμπέσικα απέκλεισε την Σέλτικ που φέτος έμεινε έξω από κάποια Κλουζ με τετράμπαλο στην Γλασκώβη; Και μπήκε στους ομίλους με στόχο τις τιμητικές ήττες; Ή ο γαύρος που περνούσε αέρα πατέρα στους ομίλους χωρίς προκριματικά κι έκανε μια δεκαετία για να βγάλει διπλό;

Αυτά βέβαια περνάνε σε δεύτερη μοίρα, σημασία έχει το πρώτο, η δυσκολία της αποστολής δηλαδή μέχρι τη συμμετοχή στους ομίλους.

Ο Αήττητος Σπάτων όπως κι ο Εργοτέλης άλλωστε, με τους ίδιους αντιπάλους διαγωνίζονται στις κατηγορίες τους για να προβιβαστούν, ο βαθμός δυσκολίας δεν είναι διαφορετικός από εκείνον των ανταγωνιστών τους…

Να μας πουλήσει μαγκιά λοιπόν κάποιος που πέρασε από προκριματικά και πλέι οφ πετώντας έξω τις ομάδες που μας απέκλεισαν ή έστω παρόμοιου βεληνεκούς, να του βγάλω το καπέλο.

Όχι Αήττητος Σπάτων, ως Ηρακλής Καρδιτσομάγουλας θα αυτοπροσδιοριστώ και θα του μιλάω στον πληθυντικό!

Ποιος είναι αυτός όμως, υπάρχει για να συγκριθεί μαζί μου και να με κάνει να μοιάζω με Αήττητος Σπάτων μπροστά του;

Το 1997 ο Κακλαμανάκης έκανε τον διάπλου του Αιγαίου, ξεκινώντας από Σούνιο και καταλήγοντας Κρήτη.

Σα να έκανες την ίδια απόσταση με αεροπλάνο και να του φώναζες από το παράθυρο «φουκαρά Κακλαμανάκη, σήμερα θα κάνω μπάνιο στην Ελούντα, αύριο θα παίζω τάβλι με τον βασιλιά Μίνωα κι εσύ ακόμα θα παλεύεις με τα κύματα…»
Ας πήγαινες κι εσύ με την ιστιοσανίδα, να έβλεπες για πότε θα έλεγες του…φουκαρά «βοήθεια Νικόλα, θα μας φάνε οι καρχαρίες Νικόλα, με τσίμπησαν μέδουσες Νικόλα…»

Εκεί που το τερμάτισε ο Καίσαρης, ήταν όταν εξομοίωσε τα σφυρίγματα που πήρε ο Άγιαξ την Τρίτη, με κάποια αντίστοιχα του περσινού πρωταθλήματος.

Το ότι η Ουέφα φροντίζει με περισσότερη…στοργή τις εμπορικές ομάδες της επιχείρησης δεν το συζητάμε, ο παραλληλισμός ωστόσο είναι εκτός πραγματικότητας.

Διότι από τον Τσαμούρη που «όπως δεν είδε το χέρι του Βιειρίνια στη Λαμία έτσι δεν το είδε και ο Άγγλος στο 93 » σύμφωνα με τον Καίσαρη, το μόνο που δεν είδαμε μετά από εκείνη τη φάση ήταν να επελαύνει στην εστία του Πασχαλάκη!

Έκανε ότι περνούσε από το χέρι του για να ρεφάρει με αποκορύφωμα την αποβολή του Μπαράλες που έπνιξε, ο Πόουσον έδωσε κάνα σφύριγμα στον ΠΑΟΚ, έστω για ξεκάρφωμα;

Παρουσίασε κάποιο σύμπτωμα ενοχής;

Προσπάθησε να αμβλύνει τις εντυπώσεις;

Προς τι ο συσχετισμός λοιπόν, που υπάρχουν τα κοινά στις δυο περιπτώσεις; Για μέρα και για νύχτα μιλάμε, για χιονοθύελλα από τη μια και καύσωνα από την άλλη.

Το ίδιο και για το πέναλτι του Πρίγιοβιτς με την Τρίπολη, με εννιά έπρεπε να παίζει ο Αστέρας…

Ο πόνος για το αήττητο πρωτάθλημα τελικά είναι ανίατος και πιο αβάσταχτος απ΄ όσο υπολογίζαμε, τόσος που δεν τον απάλυνε ούτε η αύρα της θάλασσας.

Κι έτσι συγκρίνονται τ΄ ανόμοια, με την ελπίδα πως η διαιτησία στο Άγιαξ-ΠΑΟΚ θα δικαιώσει πακέτο όλα τα αφηγήματα απελπισίας της χρονιάς που πέρασε.

Μόνο ένα μυαλό σαν του Καίσαρη θα μπορούσε να εξομοιώσει τον Πόουσον με τον Τσαμούρη, ξεπερνώντας ακόμα και τον διακτινισμό του Γιώργη στο Λος Άμστερνταμ.

Απλώς ο Καίσαρης στροφάρει και το έκανε με μαεστρία, χωρίς τον κίνδυνο να εκτεθεί.

Κατά τα λοιπά, συμφωνώ πως «το αγγούρι τσούζει, όταν μπαίνει στο δικό μας κώλο. Όταν το βάζουμε εμείς, δεν τρέχει κάστανο»

Έτσι είναι, με τη διαφορά πως πέρσι στη Λαμία ο Λουτσέσκου παραδέχτηκε χωρίς περιστροφές πως το χέρι του Βιειρίνια ήταν καθαρό πέναλτι.

Τι να κάναμε δηλαδή, καθιστική διαμαρτυρία επειδή πήραμε ένα σφύριγμα ή να βγάζαμε ανακοίνωση κατά της διαιτησίας;

Μήπως ήταν δικοί μας οι διαιτητές που άφησαν τους αντιπάλους να παίζουν καράτε, μήπως να ξεχάσουμε την επιστροφή Τσαμούρη στο Αγρίνιο και το ακυρωθέν γκολ του Άκπομ;

Ακόμα κι αν δε μας πήγαν ποτέ καροτσάκι, ακόμα κι αν στα σφυρίγματα που μας στέρησαν ήταν απείρως περισσότερα απ΄όσα μας έδωσαν, ουδέποτε ρίξαμε αλάτι στις πληγές του αντιπάλου λέγοντας «επενδύστε κι αφήστε τις κλάψες» όπως ο Κυρ Σάββας.

Ούτε πουλήσαμε τρελίτσα αλά γαύρος, που ανακάλυπτε ένα ανάποδο κόρνερ για να βγάλει σκάρτο το διαιτητή που στο 90λεπτο του χάριζε τις μαϊμούδες όχι με το τεμάχιο, αλλά με το κλουβί…