Για ποιο λόγο πηγαίνω στο γήπεδο

Τελείωσε σύντομα το φετινό ευρωπαϊκό ταξίδι του Άρη και η γεύση είναι στο τέλος πικρή γιατί η ομάδα της Θεσσαλονίκης πραγματικά χθες το βράδυ άξιζε την πρόκριση. Αν δεν είσαστε στο γήπεδο, αλήθεια, αισθάνομαι ότι δεν μπορώ να αποτυπώσω με ακρίβεια την “αύρα” όσων συμμετείχαν από οποιαδήποτε θέση σε αυτή τη βραδιά.

Σ’ αυτό ακριβώς θα μείνω σήμερα και σε τίποτε από τα αγωνιστικά, στα οποία θα αναφερθώ σε επόμενο σημείωμα. Το Χαριλάου είναι τεράστιο όπλο για τον Άρη. Χθες, η συνειδητοποίηση όλων εντός του, ότι οι επικές ανατροπές έρχονται μόνο αν συμμετάσχουν όλοι στο μάξιμουμ, καθένας από τη θέση του, λίγο, πολύ λίγο, για λεπτομέρειες δεν έφερε το 4-0 για να στρέψει εκεί το βλέμμα όλη η ποδοσφαιρική κοινότητα.

Στο χθεσινό βράδυ, θα έδινα ένα τίτλο: “Για ποιό λόγο πηγαίνω στο γήπεδο”. Χθες το Χαριλάου είχε μόνο οπαδούς. Νέους, γέρους, γυναίκες και παιδιά. Αλλά μόνο οπαδούς.

Ο Άρης δεν είναι μόδα, εύχομαι να γίνει μόδα μια μέρα και στο ποδόσφαιρο, γιατί αυτό θα σημαίνει την απόλυτη δικαίωση όσων ανέλαβαν την ευθύνη, περισσότερο ή λιγότερο, να τον περάσουν κρατώντας τον από το χέρι μέσα από την κόλαση των περασμένων ετών.

Ο Άρης είναι συναίσθημα, είναι η εφαρμογή της βρετανικής αντίληψης για τη σχέση του οπαδού με την ομάδα του, η συνειδητή εφαρμογή του να αγαπάς, να δίνεσαι και να δίνεις, όχι για να πάρεις, αλλά επειδή αγαπάς και θα το κάνεις είτε πάρεις οτιδήποτε, αλλά αδιαπραγμάτευτα κάθε φορά που δεν παίρνεις τίποτα.

Έχει έναν και μόνο αντίπαλο αυτή η αγάπη: Την εσωστρέφεια μεταξύ των απανταχού πιστών του, αυτό το σπυρί που μεγαλώνει όταν το ξύνεις και πυορροεί, ενώ το σωστό είναι να το θεραπεύσεις με αυτό που ξέρεις καλύτερα από κάθε άλλον: Με την αγάπη σου, στην ίδια ένταση και για αυτόν που πιστεύει τα ίδια με σένα, όπως και για το αντικείμενο αυτής, το κλαμπ.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Αυτή η αγάπη, μας γέμισε τα μάτια και τα πενυμόνια από Άρη το βράδυ της Πέμπτης και θα οδηγήσει και στα καλύτερα, είναι νομοτέλεια. Γιατί η επιμονή πάντα δικαιώνεται, έστω και αργά. Ποτέ δεν είναι αργά για τον Άρη, ποτέ δεν είναι αργά για την αγάπη.