Εκτός από Μαφίες, υπάρχουν κι οι δικές μας μ@λ@κίες

Αν θέλουμε να σταθούμε στη διαιτησία του Άμστερνταμ χωρίς παρωπίδες και απεγκλωβισμένοι από τα «καλά και συμφέροντα», θα συμφωνήσουμε πως και τα τρία πέναλτι που κέρδισαν οι γηπεδούχοι ήταν κανονικά. Δεν τα λες ανύπαρκτα  ούτε έστω και τραβηγμένα, σε περίπτωση που δε σφυριζόταν ένα ή όλα, οι Ολλανδοί θα είχαν κάθε δικαίωμα να διαμαρτύρονται.

Το ίδιο κι εμείς, σκεφτείτε οι φάσεις να είχαν γίνει στην περιοχή του Άγιαξ και το κοράκι να κοιτούσε το ταβάνι. Το διαδικτυακό πέσιμο «Uefa Mafia, play good PAOK reeee, you will find laos of PAOK in front of you…» κτλ, θα ήταν το λιγότερο.

Η οικία του Πλατινί θα είναι μετατραπεί σε παρανάλωμα πυρός, από τις μολότοφ που θα εκσφενδόνιζαν οργισμένοι Μάο-Μάο.

Μην αναρωτηθείτε τι σχέση έχει ο Πλατινί με την UEFA, για Μάο Μάο μιλάμε, μια λεκάνη ρετσίνα συνιστά το μίνιμουμ της κατανάλωσης πριν τις εφόδους…

Από την άλλη πλευρά δεν τα λες και καραμπινάτα, ήταν από αυτά που αν υπήρχε VAR ο ρέφερι δε θα απαξίωνε το μηχάνημα.

Εικάζω ωστόσο πως και με VAR η απόφαση του Πόουσον δε θα άλλαζε.

Όχι μόνο γιατί ήταν πέναλτι αλλά επειδή Άγγλος έδειξε με κάθε τρόπο πως επιθυμούσε να σπρώξει τον Αίαντα, όλες οι «είναι – δεν είναι φάσεις» δόθηκαν υπέρ των γηπεδούχων.

Αυτό είναι που ενόχλησε βασικά, πως με άλλο μάτι σφυρίζονταν τα φάουλ υπέρ του Άγιαξ σε σχέση με εκείνα του ΠΑΟΚ. Με διαφορετικό κριτήριο μοίραζε τις κάρτες, άφηνε το πλεονέκτημα κοκ.

Κάτι αναμενόμενο βέβαια, επιχείρηση είναι η διεθνής ομοσπονδία, δεν θα ήθελε να χαθεί τόσο νωρίς ένα από τα πιο βαριά χαρτιά της.

Παρόμοια αντιμετώπιση θα είχε και ομάδα που από το πουθενά θα απειλούσε ένα μεγαθήριο, απλώς σύμφωνα με την ποδοσφαιρική λογική ο μικρός φεύγει με τάλιρο από τέτοιες έδρες, οπότε τις περισσότερες φορές δε χρειάζεται η βοήθεια του διαιτητή.

Απλώς ο ΠΑΟΚ ήταν εξαιρετικός, έκανε περισσότερα από αυτά που αναμενόταν, αντιμετώπισε τον αντίπαλο σαν ίσος προς ίσο και χωρίς ηττοπάθεια. Οπότε ο εκνευρισμός αφενός δεν είναι αδικαιολόγητος, στη συνείδηση της πλειοψηφίας αφετέρου τα κουκούτσια των καρπουζιών που πήρε ο Άγιαξ απέκτησαν διαστάσεις μποστανιού.

Η Θεσσαλονίκη γενικώς είναι πόλη που η αδικία αποτελεί το πιο εμπορεύσιμο προϊόν μετά τους φραπέδες, οπότε δε χρειάζεται προσπάθεια για να πλημμυρίσει από αγανάκτηση.

Εννοείται πως δε μέμφομαι κανέναν για τη δυσφορία που νιώθει, ο ΠΑΟΚ έχει κάθε δίκαιο να φωνάζει, απλώς στην παρούσα φάση το βρίσκω ανούσιο και αναποτελεσματικό.

Την ίδια οπτική έχω για κάθε ανάλογο περιστατικό γι αυτό και σπάνια ασχολούμαι με τη διαιτησία. Εξαιρούνται τα εν ψυχρώ και εξόφθαλμα εγκλήματα, όπως και οι περιπτώσεις τύπου Κομίνη, «μετράω ένα καθαρό γκολ, το ακυρώνω επειδή τρώω πέσιμο και το ξαναμετράω επειδή τρώω κι άλλο πέσιμο. Και το φ.α, τα γράφω εντελώς ανάποδα…»

Όλα τα υπόλοιπα με αφήνουν αδιάφορο, ακόμα κι αν οι διαμαρτυρίες έχουν βάση, όπως χθες.

Η ζωή είναι γεμάτη αδικίες, συνηθίζοντας να οδύρεσαι κάθε φορά που σου βάζουν τρικλοποδιές, θα καταντήσεις κακόμοιρος. Σιγά σιγά θα σου αρέσει μάλιστα και θα θεωρείς εαυτόν ριγμένο σε μόνιμη βάση, ακόμα και όταν πέφτεις μόνος σου.

Αντίθετα το εποικοδομητικό, εκείνο που βοήθα τον καθένα να γίνεται καλύτερος, δυνατότερος και να προοδεύει, είναι να διδάσκεται γιατί όχι και μέσα από τις αδικίες, ώστε να βελτιώνεται και να τις αντιπαρέρχεται στο μέλλον.

Ακόμα κι αν πράγματι αντιμετωπίζεσαι με μεροληψία, περισσότερα θα κερδίσεις χρεώνοντας τον εαυτό σου, για τις δικές σου παραλείψεις. Διότι σίγουρα θα υπάρχουν και τέτοιες.

Αντί κραυγών για τη μαφία της UEFA λοιπόν, θα ήταν προτιμότερο γίνει μάθημα στον Καντουρί πως δε μαρκάρει μέσα στην περιοχή, ως κατσαπλιάς.

Όπως και στον Μπίσεσβαρ πως δεν πηγαίνει πάνω στον αντίπαλο, λες και χορεύει καρσιλαμά.

Το ίδιο και στον Κρέσπο και στον Μάτος, πως στα στημένα δεν κάνουμε λαβές Ελληνορωμαϊκής. Ο Ισπανός μάλιστα το είχε δοκιμάσει και λίγο νωρίτερα με τον Χούντελαρ, χωρίς ο διαιτητής να υποδείξει παράβαση.

Αν το έκανε, ο Πόουσεν θα είχε δόσει τέσσερα πέναλτι κι η UEFA θα ήταν πιο μαφία…

Για τον ίδιο λόγο που προηγουμένως δεν παρεξήγησα όσους χρεώνουν τον αποκλεισμό στον Άγγλο, δε μέμφομαι και τους ποδοσφαιριστές, εννοείται πως σε κάθε παιγνίδι με τους σφυγμούς στα όρια και την αδρεναλίνη στα κόκκινο και θα ρισκάρεις και θα μαρκάρεις πιο δυναμικά από το επιτρεπτό και θα κάνεις και λάθη, αυτονόητα είναι αυτά.

Ήθελα απλώς να καταδείξω την πρακτική πλευρά μιας διαφορετικής προσέγγισης, που προσφέρει κάτι απτό και σίγουρα σημαντικότερο από τη στιγμιαία εκτόνωση.

Περισσότερο θα μας βοηθούσε αν στεκόμασταν σε αυτά που εμείς δεν κάναμε καλά και θα μπορούσαμε να βελτιώσουμε, από το να αρκούμαστε σε άναρθρες κραυγές για μαφίες.

Ο ποδοσφαιρικός κόσμος είναι γεμάτος Πόουσεν, κάποιον κλώνο του θα βρούμε και πάλι μπροστά μας κάποια στιγμή, τι θα κάνουμε τότε;

Ξανά μανά ντου στην ιστοσελίδα της Oυέφα;

Ακόμα κι αν υποθέσουμε πως ο διαιτητής βρισκόταν σε διατεταγμένη υπηρεσία και είχε πάρει εντολή πως «δε θα φύγεις από το γήπεδο χωρίς να έχεις καθαρίσει την πρόκριση του Άγιαξ», αποφεύγοντας τους καρσιλαμάδες και τις λαβές Ελληνορωμαϊκής, θα τον αναγκάζαμε να σπρώξει τους Ολλανδούς με πιο ακραίο τρόπο.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Αφού το πρόβλημα μας είναι η μαφία της UEFA λοιπόν, το ότι θα την αναγκάζαμε να υποβληθεί σε πιο ακραίο στριπτίζ, θα ήταν σπουδαιότερη νίκη από το διαδικτυακά πεσίματα που δεν προκαλούν ούτε σταγόνα ιδρώτα…