Αφού έχω δει γκολ του Σάλπι με κεφαλιά, ελπίζω στα πάντα

Δεν ξέρω κατά πόσο ενδεικτική εν΄όψει του σημερινού αγώνα είναι η διάθεση του ασπρόμαυρου κοινού, που περιμένει το παιγνίδι με επιφυλακτικότητα.

Ούτε έστω με την κλισαρισμένη «συγκρατημένη αισιοδοξία», συγκρατημένοι είμαστε, αισιόδοξοι όχι. Θα ήμουν απολύτως ρεαλιστής, αν περιέγραφα την κατάσταση ως «συγκρατημένη απαισιοδοξία».

Κρίνω και από τον εαυτό μου, πριν από την πρώτη αναμέτρηση ήμουν απολύτως χαλαρός, δεν ένοιωθα ούτε εκείνον τον κλασικό κόμπο στο στομάχι.

Πίστευα πως το τσίτωμα θα το έτρωγα στο δεύτερο παιγνίδι, αφού πριν τον αγώνα της Τούμπας ήμουν σχεδόν βέβαιος πως δε θα υπήρχε καθαρό σκορ πρόκρισης για κανέναν. Οπότε όλα θα κρίνονταν στο Άμστερνταμ.

Για την ακρίβεια μιλάμε για καθαρό σκορ πρόκρισης του Άγιαξ, ένα υποθετικό 3-0 υπέρ του ΠΑΟΚ μια εβδομάδα πριν, σε ποιον από εμάς θα προκαλούσε εφησυχασμό;

Αποτέλεσμα πρόκρισης δεν πήραν ούτε οι Ολλανδοί, μια ισοπαλία με πολλά γκολ πάντως δεν αφήνει πολλά περιθώρια.

Γι αυτό και τελικά δεν έχω τόσο άγχος ούτε για το δεύτερο παιγνίδι. Χθες το βράδυ γράφτηκε το κείμενο, μπορεί το πρωί που θα ξυπνήσω να αρχίσω να τρώω τα νύχια των ποδιών μου, για ν΄ αφήσω κάβα αυτά των χεριών.

Τα μεγάλα σκορ δεν ευνοούν ποτέ τα αουτσάιντερ, το πιο εφικτό από τα βολικά σενάρια θα ήταν να το πάμε μέχρι ενός σημείου στο 0-0, να τους κάναμε ένα γκολ προς στο φινάλε και να τους αφήναμε παγωτά.

Το να τους βάζαμε γκολ εκεί μέσα δεν το θεωρώ απίθανο, όσο το να προχωρήσει το ματς με 0-0 για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Σχετικά αυξημένες αλλά σε ανάλογο μήκος κύματος και οι αντίστοιχες πιθανότητες για 1-1 και 1-2.

Το Ολλανδικό ποδόσφαιρο γενικώς είναι από τη φύση του επιθετικογενές, οι ομάδες μαθαίνουν να επικεντρώνονται κυρίως στο πόσα θα ρίξουν και όχι στο να μη φάνε. Η φιλοσοφία τους για την ακρίβεια, είναι να βάζουν περισσότερα από όσα δέχονται.

Προκύπτει και από τα μεταξύ μας τελευταία παιγνίδια με τον Αίαντα, σε πέντε αγώνες το συνολικό σκορ είναι 8-9.

Κάτι που εκτός των άλλων μαρτυρά πως έτσι ή αλλιώς, ο Άγιαξ καταφέρνει να επιβάλλει το δικό του ρυθμό κι εμείς δυσκολευόμαστε να τον σπάσουμε.

Στα παιγνίδια του Άμστερνταμ βέβαια η εικόνα ήταν πάντα κάπως διαφορετική, ο ΠΑΟΚ δεν έχασε ποτέ και ειδικά στο τελευταίο παιγνίδι οι Ολλανδοί ζορίστηκαν για να πάρουν το Χ.

Το αντίθετο ισχύει για το παιγνίδι του 2010, όπου για να είμαστε ειλικρινείς, το τελικό 1-1 συνιστούσε μέγιστη αδικία για τους οικοδεσπότες.

Με τη διαφορά πως εκείνοι ήταν οι πρώτοι αγώνες της σειράς κι ο Αίαντας είχε περιθώρια να ρεφάρει. Το σημερινό είναι το δεύτερο παιγνίδι κι ο Άγιαξ που έχει με το μέρος του σκορ, αφενός μας έχει διαβάσει, αφετέρου δεν καίγεται για ν΄ ανατρέψει κάτι.

Σύμφωνα με την ποδοσφαιρική εκτίμηση βάσει όσων είδαμε μια εβδομάδα πριν και με δεδομένη την αγωνιστική προσέγγιση των δυο ομάδων, δεν πρέπει να αποκλειστεί το ενδεχόμενο το γήπεδο να γέρνει.

Αν όπως σας έγραφα χθες το Άμστερνταμ είναι ισιάδι και δεν υπάρχουν πουθενά κατηφόρες, μην εκπλαγείτε αν εγκαινιαστούν στην Αρένα του Κρόιφ.

Η λογική λέει πως θα μπουν γκολ, πιθανότατα και από τις δυο πλευρές.

Αυτό είναι που δυσκολεύει περαιτέρω την προσπάθεια του ΠΑΟΚ, τα πολλά γκολ δεν είναι προς όφελος του πιο αδύναμου, κυρίως όμως, δε συνοδεύονται από ρυθμό που θα έκαναν τον αντίπαλο ν΄ «αποκοιμηθεί».

Γι αυτό και προηγουμένως, σχεδόν τσουβάλιασα το 0-0 και το 1-1.

Σπάω πραγματικά το κεφάλι μου να βρω κάποιο σενάριο που θα βόλευε στον ΠΑΟΚ και δεν το καταφέρνω. Ίσως επειδή είναι καινούργια ομάδα και δεν υπάρχουν ακόμα ικανοποιητικά δείγματα γραφής. Πόσο δε όταν σύμφωνα με όσα γράφτηκαν για τη φιλοσοφία του Φερέιρα, αυτό που θέλει να παίξει, ίσως υπό προϋποθέσεις να αρκεί κόντρα σε υποδεέστερους ή περίπου ισάξιους αντιπάλους σαν τους εγχώριους που θα βρούμε μπροστά μας στο πρωτάθλημα. Όχι όμως απέναντι σε ισχυρότερους και αυθεντικές ποδοσφαιρικές μηχανές.

Το μόνο που με αποτρέπει να φορέσω από τώρα μαύρο περιβραχιόνιο, είναι πως ο ΠΑΟΚ της Ευρώπης μας έμαθε πως δεν πρέπει να τον υποτιμούμε.

Έχει καταφέρει επικές ανατροπές εκεί που δεν το περίμενε κανείς, καταργώντας κάθε ποδοσφαιρικό κανόνα και γράφοντας τα πιο απίστευτα σενάρια.

Πέρα από επικές προκρίσεις και μεγάλες νίκες, στον ΠΑΟΚ της Ευρώπης έχουμε πανηγυρίσει διπλά βλέποντας τον Σάλπι να σκοράρει με το αριστερό, αλλά και με κεφαλιά (!!!), η δεξαμενή της φαντασίας λοιπόν δε μπορεί να έχει όρια.

Όπως επισημαίνουν άλλωστε διακεκριμένοι παραγωγοί ρετσίνας, «το πιο απίθανο σενάριο δεν είναι αυτό που προβλέπεις, απλά εκείνο που βιώνεις…»