ΠΑΟΚ διπλό, πίνοντας μπάφους και παίζοντας Pro

Λευτέρης Δούκας 12.08.2019-18:45

Ποιος Βαν Γκογκ; Να είχε αποτυπώσει με ιμπρεσιονιστική ματιά την εξάρα επί του γαύρου στις Σέρρες ή το τρίποντο του Πέτζα στο ΣΕΦ, να συμφωνούσα πως αξίζει ως καλλιτέχνης.

Στο Άμστερνταμ πήγα πρώτη φορά 2.5 χρόνια πριν, ήταν η μοναδική μεγάλη πόλη της Ευρώπης που δεν είχα επισκεφθεί ποτέ. Ούτε την Ολλανδία ως χώρα.

Γενικώς έχω ταξιδέψει παντού στην Ευρώπη, σε ορισμένα μέρη μάλιστα όχι μια και δυο φορές. Υπάρχουν χώρες που τις έχω γυρίσει σχεδόν εξ΄ολοκλήρου, από Ισπανία πχ έχω πάει Μαδρίτη, Βαρκελώνη, Βιτόρια, Σαραγόσα, Σαν Σεμπαστιάν, Τενερίφη, Σεβίλλη. Στην τελευταία θα ξαναπήγαινα ευχαρίστως, να επισκεφτώ την ταβέρνα του Μάνου του ψητά για κάνα κοψίδι.

Εννοείται πως το γεύμα θα είναι χορηγία του καταστήματος, έτσι κι έρθει ο λογαριασμός θα πω «πείτε του μάγειρα πως όπως είδε τον Κομίνη να κοντοστέκεται μερικά δευτερόλεπτα και να ακυρώνει απευθείας το γκολ, έτσι κι εγώ είδα άδεια πιάτα στο τραπέζι…»

Για το Άμστερνταμ είχα ακούσει πολλά, τα περισσότερα άκρως εγκωμιαστικά.

Χειμώνας του 2017 ήταν και παίζαμε με Σάλκε, οπότε είπα να το συνδυάσω, η απόσταση με το τρένο είναι κοντινή άλλωστε.

Αν και με ανεβασμένη προδιάθεση και τις πρώτες εικόνες ν΄αφορούν μια συμμαζεμένη πόλη και όμορφα δομημένη, κάνοντας την αναγνωριστική βόλτα στο κέντρο μετά την προσγείωση, το μόνο που σκέφτηκα ήταν «πως θα περάσουν οι μέρες εδώ ρε πούστη μου.»

Γενικώς είμαι ευπροσάρμοστος, μ΄αρέσει ν΄ανακαλύπτω μέρη, όπου κι αν πήγα αυτά που άξιζαν και με ενδιέφεραν, τα έβρισκα. Δύσκολο να περάσεις από ένα μέρος και να μην εντοπίσεις έστω κάτι ελάχιστο, που να σου κάνει κλικ.

Στο Άμστερνταμ μου καρφώθηκε εξ΄ αρχής πως δεν υπάρχει τίποτα άξιο αναφοράς και τελικά έτσι ήταν.

Εξαρτάται κι από τα ατομικά γούστα εννοείται, ο καθένας γοητεύεται από διαφορετικές καταστάσεις, προσωπικώς δε βρήκα πουθενά το παραμικρό ενδιαφέρον.

Η χειρότερη πόλη που έχω περπατήσει, με διαφορά από τη δεύτερη που δεν τη θυμάμαι.

Την τελευταία μέρα αγόρασα μισό…κοντέινερ κασέρια για γνωστούς και φίλους, πέρα από τα απαραίτητα δηλαδή δε βρήκα αιτία να ξοδέψω. Σε κάποιο αξιοθέατο, σε ρούχο, σε ένα τοπικό πιάτο που θα μου άρεσε, δεν υπήρχε απολύτως τίποτα.

Ένα φλατ πράγμα, απολύτως εναρμονισμένο με μια πόλη ισιάδι, που δεν έχει ούτε ανηφόρες ούτε κατηφόρες.

Διαβάζοντας κάποιος τα παραπάνω ίσως να με εγκαλούσε, προτείνοντας μου πχ το μουσείο του Βαν Γκογκ, είπαμε όμως. ΠΑΟΚ είχα πάει να δω και βρήκα ευκαιρία να επισκεφτώ και το Άμστερνταμ, στο φινάλε ποιος είναι αυτός ο Χονγκ Κονγκ;

Να είχε αποτυπώσει με ιμπρεσιονιστική ματιά την εξάρα επί του γαύρου στις Σέρρες ή το τρίποντο του Πέτζα στο ΣΕΦ, να συμφωνούσα πως αξίζει ως καλλιτέχνης…

Τα στενά γύρω από τη φημισμένη και καλά Dam Square δεν προσφέρουν κάτι περισσότερο από την πλατεία Βαρδαρίου στη Θεσσαλονίκη, σκοτεινά κι απόκοσμα.

Δεν σου δημιουργείται η παραμικρή αίσθηση από το περιβάλλον, την αρχιτεκτονική, τις εικόνες, την πολυκοσμία, τα καταστήματα, τα χρώματα.

Η πλατεία της Νέας Σμύρνης ας πούμε έχει ζωντάνια, έχει χρώμα, χαρακτήρα.

Η Dam Square είναι ένα ουδέτερο και άγευστο πράγμα και μιλάμε για το κεντρικότερο σημείο της πόλης! Μόνο άοσμη δεν είναι, αφού τα ντουμάνια έρχονται από παντού.

Άλλο και τούτο, η φούντα στα περισσότερα μέρη του πλανήτη έχει αποποινικοποιθεί έστω σιωπηρά και υπάρχει κόσμος που τραβιέται στο Άμστερνταμ για να φουμάρει.

Ως τουριστική ατραξιόν μάλιστα το προϊόν είναι πανάκριβο, σε σχέση με άλλες χώρες.

Μου έλεγε φίλος κάποτε πως το πράσο από την Κρήτη το πουλούσαν χρυσό, δεν είναι κουφό να πας χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά και να σου πιάσουν και τον πισινό από πάνω;

Έχει περάσει στη συνείδηση όμως, όπως ακριβώς αν δεν έχεις πάει Τούμπα είναι σα να μην έχεις ζήσει γηπεδική ατμόσφαιρα, κατά τον ίδιο τρόπο αν είσαι χασικλής οφείλεις τραβηχτείς στο Άμστερνταμ.

Είναι κι αυτή η αίσθηση της ελευθερίας βέβαια, πως παραγγέλνεις τον καφέ σου στρίβεις το κέρατο και γεμίζεις την κεφάλα. Χωρίς να σε κοιτάει κάποιος στραβά…

Μετά από τρία τρίφυλλα όμως και το μυαλό να έχει γίνει τοστ, έχεις άραγε συναίσθηση που είσαι και αν κάποιος σε παρατηρεί;

Ακόμα κι αν είχες, θα σε απασχολούσε;

Το άλλο αξιοθέατο της πόλης είναι τα κόκκινα φανάρια, με χιλιάδες μάτια να κάνουν καθημερινά χάζι τις ημίγυμνες μέσα στις βιτρίνες.

Να πω ότι είσαι ισοβίτης που δραπέτευσε να το καταλάβω, κατά τα λοιπά που έγκειται το ελκυστικό του θεάματος;

Το να πας για να τον βρέξεις είναι άλλο, το να κόβεις βόλτες και να παίρνεις μάτι σε τι αποσκοπεί;

Αν είσαι του οφθαλμόλουτρου, τράβα σε μια πλαζ γυμνιστών περισσότερο χορτάτος θα φύγεις.

Η Ολλανδία θεωρείται ως η επιτομή της προοδευτικής κοινωνίας, τα παραπάνω λοιπόν εκλαμβάνονται ως τεκμήριο εξέλιξης.

Η κοπέλα που σε προκαλεί με πρόστυχες πόζες και χειρονομίες συνιστά πρόοδο, σύμφωνα όμως με ένα από τα γλωσσικά υποπροϊόντα της ίδιας σύγχρονης κοινωνίας, η έκφραση «πω-πω τι κωλάρα έχεις μανάρι μου», ερμηνεύεται ως σεξισμός!.

Από τη μια πωλείται δηλαδή, από την άλλη απαγορεύεται η περιγραφή.

Το να πεις «τους έσκισε τον πάτο ο Τσούμπα στον τελικό» δεν είναι σεξιστικό.

Ούτε το «τι ψ@λάρα τους ρίξαμε»!

Το «τι κωλάρα είναι τούτη όμως» απαγορεύεται.

Αν υπάρχει κάτι σεξιστικό θα το βρεις στις δυο πρώτες εκφράσεις, τέλος πάντων όμως για προοδευτική κοινωνία μιλάμε, εμείς είμαστε στάσιμοι ακόμα..

Δεν ξέρω γιατί προτίμησα αυτό το θέμα σήμερα, ίσως η προσμονή της αυριανής αναμέτρησης μου προκάλεσε παραισθήσεις και ξέφυγα κάπως.

Φτάνοντας στο τέλος μάλιστα, συνειδητοποιώ πως ενώ αναφέρθηκα εκτενώς σε μπάφους δεν έγραψα το παραμικρό για το pro.

Το χρωστάω για την επόμενη φορά που θα παίξουμε με τον Άγιαξ, ούτως ή άλλως είναι δεδομένο πως σε περίπτωση που τους αποκλείσουμε, θα τους βρούμε ξανά στον όμιλο του Τσουλού.