«Κλειστό», ή πάει για… κλείσιμο

Αν κάποιος θελήσει να στήσει μια επιχείρηση η λογικότερη (κι ίσως πιο απλή και προσιτή) επιλογή είναι να δει ένα παράδειγμα πετυχημένου επιχειρηματία, ο οποίος να δραστηριοποιείται στον ίδιο χώρο, να πάρει κάποιες ιδέες και να τις προσαρμόσει στα δικά του δεδομένα. Μια και μιλάμε για μπάσκετ, έχετε κάτι πιο πετυχημένο από το ΝΒΑ και την Ευρωλίγκα; Εντάξει, είναι οι διοργανώσεις της ΕΟΚ, αλλά αυτές βρίσκονται εκτός συναγωνισμού, οπότε πάμε στα υπόλοιπα…

Το ελληνικό πρωτάθλημα έχει βυθιστεί σε προβληματισμό (sic). Η εικόνα των αγοραπωλησιών των ΑΦΜ, ομάδων που υποχρεώνονται (;) να μετακομίσουν και αν το αποφύγουν θα είναι εξαιτίας της ιστορικότητάς τους και του κόσμου που τις ακολουθεί, είναι ντροπιαστική για το σπορ και για τον ΕΣΑΚΕ.

Μοναδική ορατή λύση είναι η δημιουργία ενός ΚΛΕΙΣΤΟΥ πρωταθλήματος, με αυστηρά (αλλά πολύ αυστηρά) κριτήρια, κεντρικές χορηγικές συμφωνίες και (αναγκαία και ικανή συνθήκη, που λέγαμε και στα μαθηματικά) σύμπνοια των ιδιοκτητών κι εξοβελισμό των γερόντων. Επαγγελματικό πρωτάθλημα, με επαγγελματική διαιτησία κι επαγγελματικές συνθήκες, σε περιβάλλον δίχως αναπτυγμένη τοξικότητα.

Σε κλειστό πρωτάθλημα ο επενδυτής δεν κινδυνεύει να χάσει από μια κακή στιγμή, ένα σουτ, έναν τραυματισμό, όλη του την προσπάθεια. Δεν είναι σε κατάσταση ομηρίας από παρατρεχάμενους, οι οποίοι υπόσχονται καλές διαιτησίες, φαντάζομαι με συγκεκριμένο αντίτιμο. Δεν είναι σε κατάσταση ομηρίας από μανατζαρέους, που -ενίοτε σε συνεργασία με προπονητές- φέρνουν καραβιές ξένων για να… σώσουν το καράβι. Δεν θα είναι σε ομηρία οι νεαροί Έλληνες παίκτες, που περιμένουν την επετηρίδα για να βρουν χρόνο συμμετοχής, καθώς προέχει η σωτηρία.

Λένε κάποιοι -καλοπροαίρετα, δεν τους αδικώ- ότι θα χαθεί το ενδιαφέρον αν δεν υπάρχει ο κίνδυνος του υποβιβασμού. Μόνο ηλίθιος θα πετάξει χρήματα για να δημιουργήσει ανταγωνιστικό ρόστερ και να παλέψει για την παραμονή, από τη στιγμή που αν υποβιβαστεί (δίχως περιττά έξοδα) μπορεί να αγοράσει ένα ΑΦΜ και να επιστρέψει πιο κύριος από… κύριος. Άρα για ποιον ανταγωνισμό μιλάμε;

Από τη στιγμή που δεν έχει βρεθεί (ούτε με την πρόσκληση ενδιαφέροντος) υποψήφιος χορηγός, δεδομένου ότι τα τηλεοπτικά εδώ και χρόνια έχουν πάψει να αποτελούν κοινό τόπο για τις ομάδες του πρωταθλήματος, ΔΕΝ έχουμε σοβαρό πρωτάθλημα. Δεν υπάρχει κανένα σοβαρό επαγγελματικό πρωτάθλημα, ανεξαρτήτως χώρας κι αθλήματος, δίχως κάποιας μορφής κεντρική διαχείριση. Εκτός κι αν εμείς επιχειρήσουμε να ανακαλύψουμε εκ νέου τον τροχό…

Αλήθεια, πού είναι οι συζητήσεις για τη διαιτησία, κάτι το οποίο αποφάσισαν οι ίδιοι οι μέτοχοι της λίγκας; Πού είναι οι εκ Κρήτης ορμώμενοι γκουρού του μάρκετινγκ, οι οποίοι για χρόνια κουνούσαν το δάχτυλο και κατέκριναν κάθε εμπορική συμφωνία, προηγούμενων διοικήσεων; Η πραγματικότητα είναι πως τυχάρπαστοι παράγοντες, άσχετοι με το σπορ, σε αγαστή (όσο κι ευκαιριακή) συνεργασία με τους υπερήλικες παράγοντες της Ομοσπονδίας, οδηγούν το άθλημα σε διάλυση.

Τελευταίο τους (;) χαρτί μπας και κάνει κανένα θαύμα η παρέα του Αντετοκούνμπο και αρχίσουν τα χαζά περί ανάπτυξης, προγραμματισμού, κολόνιας που κρατάει χρόνια. Το ευχόμαστε, αλλά δεν τους το χαρίζουμε και -δυστυχώς- αυτό δεν φτάνει. Ή θα ληφθούν ρηξικέλευθες αποφάσεις, ή θα μπει ταμπέλα «κλειστόν».