Να κάναμε πρόεδρο τον Σημίτη, αντί του Μπάνε

H πληρωμή δόσεων των χρεών της ΚΑΕ ΠΑΟΚ από τον Ιβάν Σαββίδη, αποτελεί μια ακόμα σαφή ένδειξη της διαφοράς του από τον Τζάμπα. Μια διαφορά που αντανακλάται και στην αποδοχή που τυγχάνει έκαστος από το κοινό της ομάδας του, σκιαγραφώντας σε τελική την απόσταση του αυθεντικού Κωνσταντινουπολίτη, από τον imitation, που ήρθε από το Alasehir και θυμήθηκε να αντικαταστήσει τον Φοίνικα στο καταστατικό, δεκαετίες μετά την ίδρυση του.

Ο Τζάμπας έριξε την ομάδα του στη Γ εθνική, επέλεξε δηλαδή να τη στιγματίσει αιώνια για να μην βάλει το χέρι στην τσέπη.

Ο Ιβάν το έβαλε όχι μόνο για την ΠΑΕ αλλά και την ΚΑΕ που δεν του ανήκει, ούτε έχει πρόθεση να την αναλάβει στο μέλλον.

Και το κάνει σταθερά για τα τμήματα του ΑΣ.

Επέλεξε να πληρώσει λοιπόν, γλυτώνοντας ένα τμήμα του συλλόγου από διασυρμό.

Ο Τζάμπας όχι μόνο δεν πλήρωσε αρχικά, αλλά συνέχισε να διαχειρίζεται τα έσοδα, στην ουσία δηλαδή λειτουργεί ως διοίκηση πρωτοδικείου και παριστάνει τον επενδυτή.

Την έχει βρει την άκρη όμως, δυο φορές το χρόνο ταΐζει τους χαρτοδημοσιογκράφιτι…μεταχειρισμένα μπιφτέκια και τα κοντέινερ με το σανό είναι εξασφαλισμένα.

Στο ίδιο μήκος κύματος και οι οργανωμένοι, που προφανώς σιτίζονται από τα αποφάγια των ενημερωτών. Ειδάλλως, για ποιο λόγο να ευχαριστούν τον Τζάμπα;

Επικεντρώνοντας στο θέμα του μπασκετικού ΠΑΟΚ με περισσότερο εσωστρεφή οπτική, η συμβολή Ιβάν είναι μεν σωτήρια, δεν αρκεί ωστόσο για να βγάλει την ομάδα από το τέλμα.

Εκείνο που εξασφάλισε ο Σαββίδης είναι οι ανάσες, από το ανασαίνω μέχρι το ζω, υπάρχει χαώδης απόσταση.

Ουδείς δύναται να πετύχει κάτι περισσότερο για ένα άθλημα που στην Ελλάδα έχει πεθάνει. Παρόμοια θα είναι η κατάληξη και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, όσο υπάρχουν τα κλειστά συμβόλαια της Ευρωλίγκας.

Συμβαίνει παντού όχι μόνο στη Θεσσαλονίκη, ν΄ αναζητούμε όλοι με μανία κάποιο εξιλαστήριο θύμα για να ξεσπάσουμε, στις δύσκολες στιγμές.

Ίσως και για να καλύψουμε τις ενοχές μας, αφού μιλάμε για ένα τμήμα που έχει εγκαταλειφθεί εντελώς από το κοινό του.

Ο ημερήσιος μ.ο των σχολίων κατά του Μπάνε, είναι μεγαλύτερος από τον αντίστοιχο των θεατών στο Παλατάκι, υπάρχει μια ανισορροπία δε νομίζετε;

Αλλά είπαμε, όταν είναι να τα χώσουμε είμαστε πρόθυμοι, δεν απαιτείται κόπος, μας εκτονώνει και είναι δωρεάν.

Το ότι η ΚΑΕ έφτασε να είναι χρεωμένη ως το λαιμό, εννοείται πως αποτελεί 100% ευθύνη του Μπάνε, είναι κάτι αυτονόητο. Δε χρειάζεται έρευνα και γνώση των οικονομικών. Όχι το μεγαλύτερο, αλλά εξ΄ολοκλήρου το κομμάτι των ευθυνών ανήκει πάντα στον πρόεδρο.

Όπως και τα καλά όμως, το γεγονός πως αυτή τη στιγμή υπάρχει ΠΑΟΚ έστω και σε κατάσταση μηχανικής υποστήριξης, πιστώνεται στον Μπάνε.

Να τα λέμε όλα, όχι τα μισά.

Χωρίς αυτόν αμφιβάλλω αν θα υπήρχε σήμερα μπασκετικός ΠΑΟΚ, για να ζητήσουμε από τον Ιβάν να βάλει πλάτη. Στην καλύτερη , να του λέγαμε «και που λες πρόεδρε, κάποτε είχαμε ομάδα και στο μπάσκετ, αν δεν πιστεύεις δες μερικές φωτογραφίες…»

Το ότι η ΚΑΕ έμπαινε μέσα και τα πόδια έβγαιναν έξω από το πάπλωμα προκειμένου να δημιουργηθεί μια στοιχειωδώς υποφερτή ομάδα, είναι γεγονός, ποια ήταν άραγε η άλλη επιλογή;

Την περίοδο Μπάνε ο ΠΑΟΚ κατέγραψε πορείες που με ελάχιστες΄εξαιρέσεις τον κατέστησαν ως ομάδα της πρώτης πεντάδας, διόλου ευκαταφρόνητο αν λάβουμε υπόψιν τις προδιαγραφές λειτουργίας. Χρεωμένη ως το λαιμό, με τον κόσμο άφαντο, χωρίς επενδυτή και βοήθεια από πουθενά. Από ένα σημείο και μετά ο Ιβάν κάλυπτε τις δόσεις για το 99, μιλάμε όμως για ασπιρίνες σε καρκινοπαθή.

Οι έστω και απλά αξιοπρεπείς πορείες που επέτρεψαν στην ομάδα μπάσκετ να υπάρχει αφενός χωρίς να γίνεται ανέκδοτο αφετέρου, δεν ήταν ούτε απλό ούτε εύκολο.

Αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί, συμβατοί με την πραγματικότητα και ουδόλως λαϊκιστές, ας υποδείξουμε τον άλλον δρόμο, έστω και τώρα στα στερνά.

Η εναλλακτική θα ήταν να δημιουργηθεί ένα σύνολο προδιαγραφών 7-8ης θέσης, με όλους τους κινδύνους που κουβαλά μια τέτοια επιλογή.

Είναι πιο στανταράκι και από το σημερινό καύσωνα, πως οι ίδιοι ακριβώς που σήμερα κράζουν για το χρέος, θα διαρρήγνυαν τα ιμάτια τους για την κατάντια της ομάδας να παλεύει για την παραμονή στην κατηγορία.

Τώρα που έγιναν υπερβάσεις ώστε το πρεστίζ του συλλόγου να μην πέσει τόσο χαμηλά όσο οι λογιστικές προδιαγραφές του, υπάρχει πάλι γκρίνια.

Φέτος πήγαμε τελικό με τον Παναθηναϊκό, παλέψαμε στα ίσα με το χαρτί στην Ευρώπη, ομάδες με πολλαπλάσια μπάτζετ. Τα σχόλια μετά τους αγώνες έβριθαν από γκρίνια «γιατί δεν έχουμε έναν καλό πεντάρι να μην χάνουμε ριμπάουντ, γιατί δεν υπάρχει ένας καλός περιφερειακός να δίνει ανάσες στον Γκος».

Αυτοί οι παίκτες βέβαια δε θα πληρώνονταν με φιλιά και αγκαλιές, 80 ο ένας, 120 ο άλλος, ξέρετε πόσο εύκολο θα ήταν το σημερινό χρέος να έμοιαζε με πουρμπουάρ;

Στην πραγματικότητα δηλαδή, εγκαλούσαν τον Μπάνε γιατί δεν έβαλε περισσότερο μέσα την ομάδα!!!

Ο Μπάνε και ο κάθε Μπάνε στη θέση του Μπάνε, θα έπρεπε να ισορροπήσει σε ένα σκοινί, από τη μια πλευρά ο κίνδυνος αύξησης του χρέους, από την άλλη ο απόλυτος αγωνιστικός μαρασμός.

Αμφότερα δεν έχουν ταβάνι και δεν ήταν καθόλου εύκολο, αντίθετα με τους αναθεματισμούς δια του πατήματος των πλήκτρων.

Τέτοιου τύπου διοικήσεις μάλιστα, κουβαλάνε το πρόσθετο βάρος πως κάθε λάθος πληρώνεται εις διπλούν, αν πχ διαχειρίζονται 10 ευρώ και τα 2 ξοδευτούν σε μια λάθος επιλογή, δεν υπάρχει ιδιοκτήτης να καλύψει τη χασούρα από την τσέπη του. Αναγκαστικά θα την πληρώσει το επόμενο μπάτζετ, με τους λογής λογής μυαλοπώληδες να κράζουν περισσότερο για την αγωνιστική κατάντια.

Η μεγαλύτερη μ@λακία που έκανε ο Μπάνε είναι πως ανέλαβε την ομάδα εξ΄αρχής, έπρεπε να μας αφήσει να βράζουμε στο ζουμί μας.

Και σε αυτήν την περίπτωση όμως, δε θα ήταν λίγοι όσοι τον κατηγορούσαν επειδή δε βγήκε μπροστά στα δύσκολα, για να κάνει μια προσπάθεια.

Εκείνο που δεν καταλαβαίνει η μάζα, είναι πως οι πρόεδροι δε μπορεί να είναι όλοι ίδιοι

Ο Ιβάν για παράδειγμα είναι άνθρωπος που μπρος στην πρόοδο και τις επιτυχίες του ΠΑΟΚ δεν λογαριάζει τίποτα. Όπως είχε πει κάποτε «όταν θα είμαι ηλικιωμένος, δεν θέλω να έρθει ο εγγονός μου και να μου πει γιατί ξόδεψες τα λεφτά σου στον ΠΑΟΚ, αλλά γιατί ξόδεψες λίγα για τον ΠΑΟΚ».

Ο Τζάμπας από την άλλη μετράει τα πάντα με γνώμονα το χρήμα, είναι ικανός να κερδίσει το βασικό ανταγωνιστή του Ατρόμητο και να είναι φορτωμένος επειδή χάλασε η καφετιέρα κι είναι αναγκασμένος ν΄αγοράσει καινούργια.

Ένα άλλο από τα βασικά που ξεχωρίζει είναι η προέλευση τους, μπορεί ο Μπάνε να έχει κάνει φαλάκρα και κοιλιά, ο αθλητής όμως δεν πρόκειται να πεθάνει μέσα του. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τον Μπάνε, αλλά κάθε πρώην αθλητή.

Την ομάδα του και τους αγώνες τους αντιλαμβάνεται διαφορετικά, παρακολουθεί ένα παιγνίδι και το ζει σα να συμμετέχει κι εκείνος.

Βγάζει διαφορετικά ένστικτα, δύσκολο να συμβιβαστεί με τη μετριότητα και το ότι κατάφερε ν΄αντέξει ως επικεφαλής ενός τμήματος που φυτοζωούσε, αποτέλεσε υπέρβαση για το παρελθόν του και κυρίως, την ιδιοσυγκρασία του.

Από τη μια λέμε πως στη φάση που ήταν ο ΠΑΟΚ ήθελε κάποιον να εμπνεύσει, να δώσει όραμα, να υπάρξει τέλος πάντων μια φυσιογνωμία που θα συμβολίζει κάτι και από την άλλη τον εγκαλούμε γιατί δεν έγινε Κώστας Σημίτης.

Ένας κακουμούτσουνος λογιστής δηλαδή, που θα τα έφερνε έτσι ώστε οι αριθμοί της ΚΑΕ να ευημερούν και η ομάδα να δυστυχεί.

Αυτό ζητάμε εκ των υστέρων βέβαια, μέση λύση όμως δεν υπήρχε.

Η μια επιλογή ήταν να γίνονται υπερβάσεις για να κρατηθεί το τμήμα σε αξιοπρεπή επίπεδα και η άλλη να κατεβαίνει κάθε χρόνο με ρόστερ ίσα για να σώσει κατηγορία.

Διότι τα έσοδα δεν ήταν για παραπάνω.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Όπως και να ΄χει, ο Μπάνε αποτελεί παρελθόν, εύχομαι ολόψυχα οι επόμενοι όποιοι κι αν είναι, να με διαψεύσουν, επιτυγχάνοντας και τα δυο…