ΠΑΟΚ: Μη φάμε τέσσερα και πιστωθούν όλα στον Άγιαξ

Στα πρώτα 10-15 λεπτά του αγώνα με τον Άγιαξ, νόμιζα πως έκανα ταξίδι στο χωροχρόνο. Στο μυαλό μου επανήλθαν εικόνες της συνάντησης του 2010, τότε που ο ΠΑΟΚ είχε φέρει 3-3 με τους Ολλανδούς στην Τούμπα, η αγωνιστική φιλοσοφία του όμως παρέπεμπε σε ομάδα χωριού.

Είναι αυτό που λέει ο λαός πως «τα φαινόμενα απατούν» κι ο λόγος που ποτέ δεν κρίνω αγώνα με μοναδικό γνώμονα το σκορ.

Η τακτική του ΠΑΟΚ εκείνη τη μέρα επέτρεπε στους αντιπάλους να διασχίζουν εντελώς ανενόχλητοι τα 3/4 του γηπέδου, φτάνοντας ξεκούραστα γύρω από την περιοχή του.

Δεν ήταν το ίδιο προχθές είναι η αλήθεια, ο ΠΑΟΚ πίεζε περισσότερο και πιο ορθολογικά στο ξεκίνημα και πάλι όμως χωρίς να προβληματίζει ιδιαίτερα τον αντίπαλο.

Η αφέλεια είναι κάτι εντελώς διαφορετικό, το ότι κόντρα σε τέτοιο αντίπαλο θα φυλάξεις τα νότα σου είναι δεδομένο. Άλλο αυτό όμως κι άλλο το ταμπούρι του 2010. Επιτρέποντας τον αντίπαλο να σε σφυροκοπά χωρίς να κουράζεται ή να προβληματίζεται έστω, κάποια στιγμή το γκολ θα το φας. Είναι ζήτημα στατιστικής.

Με μοναδικό επιθετικό τον Σάλπι παίζαμε, που στο 20λεπτο έκανε νόημα στον πάγκο πως έμεινε από δυνάμεις. Μιλάμε για ποδοσφαιριστή που αν είχε ένα βασικό χαρακτηριστικό ήταν τα πνευμόνια, οπότε καταλαβαίνετε πόσο κωμικός ήταν ο τρόπος που αντιμετωπίσαμε το παιγνίδι. Με έναν και μοναδικό να πιέζει, οι αντίπαλοι τον έπαιζαν κορόιδο και στην ουσία, όχι μόνο δεν ίδρωσαν, αλλά μας εξουθένωσαν κιόλας.

Είχαμε προηγηθεί μάλιστα με 1-0 (σκορ πρόκρισης) και για πότε έγινε 1-3 ούτε που το καταλάβαμε…

Με τον Άγιαξ να εξασφαλίζει την πρόκριση, ο ΠΑΟΚ έκανε μια ύστατη προσπάθεια να σώσει ότι σώζεται, έχασε πέναλτι, ισοφάρισε, στην πράξη όμως είχε καταδικαστεί από τον προπονητή του που νόμιζε πως προπονεί την Καβάλα.

Κι αυτό που έμεινε ήταν το κλασικό Ελληνικό «παρά λίγο πρόκριση», που επισκίασε την τακτική φουστανέλας.

Επιστρέφοντας στο προχθεσινό, θα διαφωνήσω με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα που αναφέρεται σε ατυχία, γκολ-δώρων στον Άγιαξ και παρόμοια κλισέ, για να ωραιοποιήσουν τα πράγματα.

Για τον ίδιο λόγο είχα κράξει τον Νικολακόπουλο το χειμώνα, να όμως που δεν το έκανα επειδή ήταν γαύρος, αλλά επειδή προσπαθούσε κι εκείνος να κάνει το άσπρο-μαύρο, επικαλούμενος την τύχη.

Στο πρώτο γκολ, το ότι η μπάλα καταλήγει στο πλεκτό από το κεφάλι του Γιαννούλη, αποτελεί λεπτομέρεια, σε σχέση με την εικόνα δυο παικτών του Αίαντα να πηδάνε ανενόχλητοι για κεφαλιά. Όσο συγκυριακό είναι πως δε βρήκαν μπάλα να το καρφώσουν οι ίδιοι, άλλο τόσο είναι πως αυτή βρήκε στον Γιαννούλη. Σε παρόμοιες ξυραφιές, η μπάλα μπορεί να μπει και χωρίς να την ακουμπήσει κάποιος, προκαλώντας αμηχανία στον τερματοφύλακα.

Οπότε κάτι χαζοχαρούμενες προσεγγίσεις πως «βάλαμε 4 γκολ και φέραμε 2-2» δεν αξίζουν ούτε για συζητήσεις καφενείου. Δέκα εκτελέσεις φάουλ να γίνουν όπως στο πρώτο γκολ, οι επτά θα καταλήξουν στο δίχτυ.

Όταν δεν υπάρχει κάποιο ψηλό κορμί να καθαρίσει τη φάση, να παίζεις με τη φωτιά. Και το θέμα είναι πως θα καείς, αν θα έρθει πάνω σου ή θα πέσεις εσύ σε αυτήν, μικρή σημασία έχει.

Λίγα λεπτά μετά οι Ολλανδοί παρά λίγο να απειλήσουν από το ίδιο σημείο περίπου και μάλιστα όχι με κεφαλιά. Από στημένο κι αυτή τη φορά.

Για ποιο αυτογκόλ μιλάμε λοιπόν;

Από τα φιλικά ο ΠΑΟΚ δείχνει κάπως ευάλωτος στα στημένα, όσοι κάνουν ότι δεν το βλέπουν και αρκούνται σε αναθεματισμούς, αναφορές σε γκαντεμιές και αναλύσεις του γλυκού νερού, κοροϊδεύουν τον κόσμο.

Δεν είναι κακό να επισημαίνουμε ειδικά αυτά που βγάζουν μάτι, αναμενόμενο είναι για ομάδα που αλλάζει αγωνιστικό προσανατολισμό και φιλοσοφία. Δε γίνεται να λειτουργεί άψογα, από το ξεκίνημα.

Να τα λέμε όμως, όχι να παριστάνουμε τους τυφλούς.

Στο δεύτερο γκολ, όσο κι αν στο τελείωμα της φάσης η πορεία της μπάλας θυμίζει μπιλιάρδο, δυο παίκτες του Αίαντα βρίσκονται οριακά εντός κι εκτός μικρής περιοχής και μάλιστα αμαρκάριστοι!!! Σε φάση ψιλοπολιορκίας μάλιστα, όχι σε αντεπίθεση.

Είναι ένα θέμα κι αυτό…

Όσο «τυχερός» ήταν ο Χούντελαρ που σκόραρε επειδή η μπάλα τον πέτυχε στο διάβα του, άλλο τόσο «άτυχος» ήταν κλάσματα του δευτερολέπτου πριν, που ευρισκόμενος μερικά εκατοστά πιο πίσω δεν την βρήκε πάνω στον βηματισμό.

Το να σχολιάζεις ένα παιγνίδι υπερθεματίζοντας τα δικά σου καλά και αποδίδοντας τις δυσλειτουργίες στην αστρολογία, είναι βλακώδες και ουδόλως εποικοδομητικό.

Στο σύνολο πάντως, η εμφάνιση του ΠΑΟΚ ξεπέρασε το προσδοκώμενο.

Εκείνο το 25λεπτο που πάτησε τον Άγιαξ κάνοντας τον να μοιάζει με Λεβαδειακό, δε μπορούν να το καταφέρουν πολλοί.

25 λεπτά θα μου πεις;

Aν το μπορούσε για 55, ο ΠΑΟΚ θα είχε τέσσερα πρωταθλητριών κι ο Άγιαξ θα πάλευε για την πρώτη συμμετοχή στους ομίλους.

Οι Ολλανδοί από την άλλη, δεν κατάφεραν να μας παίξουν έτσι σε κανένα σημείο του αγώνα.

Την πρώτη κλασική ευκαιρία την έκαναν στο 50, ενώ ο ΠΑΟΚ είχε γράψει ήδη δυο, συν δυο γκολ.

Στη συνέχεια και ειδικά μετά το 60 έδειξε να μένει από βενζίνη, πάλι καλά να λέμε γιατί αν επρόκειτο για τον «ο Άρης» και η ομάδα δούλευε με ηλεκτροκίνηση, θα ακινητοποιούνταν εντελώς!

Απολύτως κατανοητό το κλατάρισμα και δεν είναι θέμα εποχής, αρχή είναι και για τον Άγιαξ όχι μόνο για εμάς.

Απλώς οι Ολλανδοί έχουν αυτό το τρομερό passing page, που σε κάνει να νομίζεις πως βλέπεις play station και πραγματικά σε σκοτώνει. Όχι τόσο σωματικά όσο πνευματικά, δύσκολο να μείνεις συγκεντρωμένος για 90 λεπτά, πόσο δε όταν οι αντίπαλοι βγάζουν τρομερούς αυτοματισμούς και τους αρκεί μια φάση για να σε καθαρίσουν.

Σε γενικές γραμμές το δείγμα γραφής του ΠΑΟΚ ήταν θετικό, δεν ξέρω κατά πόσο είναι αρκετό όμως για να κρατήσει ζωντανές τις ελπίδες στο Άμστερνταμ.

48 ώρες μετά, διαβάζω πως «η ομάδα πρέπει να διεκδικήσει την πρόκριση στα ίσα». Θα ήταν μια καλή αφορμή για να κυκλοφορήσει ο Λιακόπουλος την αθλητική εκδοχή, του «ζουν ανάμεσα μας».

Προκρίσεις με αντιπάλους βεληνεκούς Άγιαξ, δεν κερδίζονται στα ίσια, μόνο κλέβονται.

Νόμος είναι αυτός.

Πετυχαίνοντας δυο γκολ και κάνοντας ισάριθμες ευκαιρίες, ο ΠΑΟΚ έδειξε πως έχει τις προδιαγραφές να διεκδικήσει τις πιθανότητές του, χωρίς να παίξει κλεφτοπόλεμο.

Στη θεωρία αυτά.

Διότι δεν υπάρχει μόνο το θετικό δείγμα του μισού πρώτου ημιχρόνου που πάτησε τον Άγιαξ, είναι τα 15 της έναρξης που έμοιαζε σα φτωχός συγγενής και τα 30 τελευταία που παρακολουθούσε απλώς το εκρηκτικό passing page των Ολλανδών.

Κι όλα αυτά στην έδρα του, τώρα θα παίξει εκτός, έχοντας στην πλάτη του ένα σκορ που οι διαστάσεις του δε αφήνουν πολλά περιθώρια…

Αν αποκοιμηθούμε μάλιστα με το νανούρισμα του παραμυθιού πως «βάλαμε 4 γκολ και ήρθαμε 2-2», το πιθανότερο είναι πως το ταμπλό στο Άμστερνταμ θα πιστώσει στον αντίπαλο όσα βάλει, χωρίς εκπτώσεις…