Στη Σαγκάη γίνεται ένα τουρνουά, το οποίο κοστίζει περισσότερο από τα χρήματα που θα βάλει στα ταμεία του ο ΕΣΑΚΕ για την επόμενη σεζόν, αλλά γιατί πρέπει να μας ενδιαφέρει;
Αν μπορούσαμε να επιλέξουμε το… χρώμα του διαβατηρίου, το δικό μου θα ήταν (υποχρεωτικά) πορτοκαλί. Χάρη σε αυτήν την μπάλα με τα… σπυριά, έχω ταξιδέψει σε μέρη που δεν θα φανταζόμουν, με πιο μακρινό τη Σαγκάη. Από εδώ, από το δωμάτιο ενός ξενοδοχείο 51 ορόφων, γράφω αυτές τις σκέψεις. Τι κάνουμε στη Σαγκάη;
Μια ομάδα Ελλήνων παικτών, εκπροσωπεί τη χώρα μας στο Jump10. Ένα τουρνουά, το οποίο φιλοδοξεί να μαζέψει ταλέντα, παίκτες από όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Λαμβάνουν μέρος 16 ομάδες, τέσσερις από την Κίνα και 12 από διάφορα κράτη, ευρωπαϊκά (Ισπανία, για παράδειγμα), από τις ΗΠΑ (κι αντιπροσωπεία του Καναδά), αλλά κι από μέρη που είναι μακρινά ακόμα και στον χάρτη. (Κορέα, Παναμά, κτλ.).
Είχαμε ξανάρθει το 2017 και θαρρούσαμε τότε ότι πάμε… τσάμπα διακοπές κι ότι θα συμμετέχουμε και σε ένα πανηγυράκι. Ανόητοι, που ήμασταν! Η διοργάνωση είναι τέτοια, που σε κάνει να… ντρέπεσαι. Οι παίκτες φέρνουν μόνο τα παπούτσια τους. Τα ρούχα (όπως βλέπετε και στη φωτογραφία) είναι εντυπωσιακά, οι Κινέζοι έχουν φροντίσει να υπάρχει τσάντα για κάθε παίκτη, με την εμφάνιση κι όσα απαιτούνται. Δίνουν σημασία στη λεπτομέρεια, φρόντισαν από νωρίς να έχουν το όνομα και το… μέγεθος κάθε παίκτη κι έτσι η στολή είναι φτιαγμένη στα μέτρα του.
Θα ήταν παράλειψη να σημειώσω ότι είναι πληρωμένα τα αεροπορικά εισιτήρια (και δεν είναι διόλου φτηνά), η διαμονή (σε πολυτελές ξενοδοχείο), η διατροφή, οι μετακινήσεις στους αγώνες. Οι διοργανωτές δίνουν και pocket money στους παίκτες, ενώ οι ομάδα που θα κατακτήσει το τουρνουά θα πάρει ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό (κοντά στις 120.000 ευρώ). Αντίστοιχα χρήματα παίρνουν ομάδες μέχρι την 5η θέση, ο νικητής των καρφωμάτων, ενώ έχουν μέχρι και… δαχτυλίδια για τους πρωταθλητές, αντιγράφοντας συνήθειες από το ΝΒΑ.
Στο αντίστοιχο τουρνουά του 2017 (πέρυσι δεν πήραμε μέρος) κεντρικό πρόσωπο του Jump10 ήταν ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, ο οποίος ήρθε στο πλαίσιο υποχρέωσης προς τη χορηγό εταιρία. Όπως αντιλαμβάνεστε με όλα αυτά, συν του ότι φτιάχνεται ένα προκάτ γήπεδο σε ένα από τα τεράστια εμπορικά κέντρα, το κόστος της διοργάνωσης (6-12 Αυγούστου) είναι πάνω από 1.500.000 ευρώ, όσα δηλαδή πήρε πέρυσι ο ΕΣΑΚΕ από την ΕΡΤ! Πώς είπατε;
Μην σας κάνει εντύπωση που δεν γνωρίζετε για τη διοργάνωση. Ό,τι δεν ξέρουμε φροντίζουμε να το υποβαθμίζουμε. Εδώ με το ζόρι βρήκαμε παίκτες να… δεχθούν να κάνουν ένα ταξίδι ζωής, τη στιγμή που οι ίδιοι πηγαίνουν σε κάθε ραχούλα της ελληνικής υπαίθρου, συμμετέχοντας σε καμπ και 3Χ3, μόνο και μόνο γιατί είναι πληρωμένη η μετακίνηση και το ξενοδοχείο. Καθένας ορίζεται από τις επιλογές του…
Σε άλλη χώρα (κανονική) θα σκοτώνονταν για να πάρουν μέρος, αλλά εμείς έχουμε δικό μας τρόπο σκέψης. Το ότι -μεταξύ άλλων- πριν δυο χρόνια ήταν εδώ ο Όντι Νόρις, σκάουτερ του ΝΒΑ κι ο Κρίστμας που έπαιξε στον ΠΑΟΚ, θεωρήστε το λεπτομέρεια. Όπως κι ότι συναντήσαμε τον Μπράιαν Βονς, παλιό παίκτη του Περιστερίου (είχε πάρει μέρος στο 1ο ελληνικό All Star Game, φτάνοντας στον τελικό των καρφωμάτων, όπου «έχασε» από τον Τζον Χάντσον του Πανιωνίου, που έσπασε το ταμπλό με το κάρφωμα του) στις αρχές της δεκαετίας του ’90, ο οποίος τώρα είναι προπονητής στην Αυστραλία.
Δεν θα συνεχίσω την γκρίνια. Όπως έλεγαν κι οι παλιότεροι «το μπάσκετ είναι σαν την εκκλησία. Πολύς κόσμος μπαίνει μέσα, λίγοι καταλαβαίνουν τι… παίζει».