Και προσεχώς, θ΄αναζητούν τα αίτια του στραπάτσου

Έκαναν το 3/3 οι Ελληνικές ομάδες που συμμετέχουν στην Ευρώπη και οι δημοσιογκράφιτι άρχισαν τις χαζοχαρουμενιές. «Ονειρική εβδομάδα, ελπίδες για ανάκαμψη στη βαθμολογία», ότι φανφάρα μπορεί να πουλήσει ο καθένας στο αποχαυνωμένο κοινό.

Στη φάση αυτή όπου συμμετέχουν η σάρα, η μάρα και το κακό συναπάντημα, η νίκη δίνει 200 πόντους. Για να επανακτήσουμε τα κεκτημένα, θα πρέπει να σαρώσουμε τα πάντα κι οι αντίπαλοι να παθαίνουν αβέρτα λάστιχο. 1600 πόντους μπροστά είναι οι Κύπριοι, τους οποίους ακόμα κι αν περάσουμε, θα είμαστε 15οι! Τι Γιάννης τι Γιαννάκης, με άλλα λόγια.

Το να γιορτάζεις το 3/3 σε αυτή τη φάση, είναι σα να χρωστάς 10χιλ στην τράπεζα και να πανηγυρίζεις επειδή βρήκες 5ευρω στο δρόμο.

Κυριακή κοντή γιορτή που λέμε, σε λιγότερο από δυο εβδομάδες θα έχουν ολοκληρωθεί τα προκριματικά και στο τέλος του μήνα τα πλέι οφ, για να κάνουμε ταμείο.

Φραγμένο το έχει ο ΟΠΑΠ πως οι θριαμβολογίες θα αντικατασταθούν από βαθυστόχαστα άρθρα προβληματισμού, για τους λόγους που οι περισσότερες ομάδες πάτωσαν.

Το να περάσουν τρεις από τις πέντε ομάδες στα πλέι οφ των διοργανώσεων που συμμετέχουν, θα είναι θαύμα. Αν το καταφέρουν, να πάμε πακέτο με τον Αγγελάρα στην αγρυπνία του 15αύγουστου. Αν πάλι δούμε δυο έστω ομάδες στους ομίλους (των διοργανώσεων που ήδη συμμετέχουν επαναλαμβάνω), να διοργανώσει χοροεσπερίδα στο Προεδρικό Μέγαρο ο Αυγενάκης, για να εορτασθεί το γεγονός.

Τα παραπάνω είναι άσχετα με το βαθμό δυσκολίας της αναμέτρησης του ΠΑΟΚ με τον Άγιαξ, ποιος το λέει πως γαύρος θα τη βγάλει ζάχαρη;. Ακόμα περισσότερο το χαρτί που θα είναι υπέρβαση αν βγει αλώβητο από προκριματικό και πλέι οφ, όσο για Ατρόμητο και «ο Άρης», θα είναι έκπληξη αν προχωρήσουν έστω και από αυτόν το γύρο.

Η διαφορά με τον ΠΑΟΚ που βάσει δυναμικής του αντιπάλου έχει το δυσκολότερο έργο, είναι πως παίζει το ενδεχόμενο να αποκλειστεί από τον Άγιαξ, χωρίς οι αντίπαλοι να ζοριστούν ιδιαίτερα.

Σε περίπτωση που προκριθεί όμως, ο βαθμός δυσκολίας του επιτεύγματος δε θα απέχει και πολύ από τον αντίστοιχο των υπολοίπων που θεωρητικά είναι στα εύκολα.

Δεν είναι μόνο ο ΠΑΟΚ δηλαδή που αν περάσει θα πρέπει να φτύσει αίμα. Το ίδιο ισχύει και για τους υπόλοιπους.

Εδώ θα είμαστε, τα γραπτά μένουν, οπότε δε θα αργήσει ο καιρός που θα κριθούν τα παραπάνω.

Όταν με το καλό έρθει η ώρα της κρίσης λοιπόν, θα δείτε πως οι χαζοχαρούμενοι που αυτές τις ημέρες θριαμβολογούν, θα το γυρίσουν στον σκεπτικισμό και την ανάλυση για τα αίτια του στραπάτσου.

Τα οποία είναι δεδομένα, μην κοιτάτε που δεν τα αναφέρουν τώρα, για την ώρα πουλάει η ελπίδα. Όταν εξανεμιστεί κι αυτή, θα αποφασίσουν να βάλουν το δάχτυλο επί τον τύπον των ήλων, υποκριτικά όπως συνηθίζουν. Σοβαρή ανάλυση των προβλημάτων δε γίνεται όταν αυτά βγουν στην επιφάνεια και κορυφωθούν, είναι τυχοδιωκτικό, αρπακολατζήδικο και άνευ σημασίας να κλαις το νεκρό. Συμβαίνει μόνο και μόνο για να βγουν από την υποχρέωση, οι εσχάτως εορτάζοντες. Που σήμερα πίνουν σαμπάνιες και προσεχώς θα τρώνε κόλυβα..

Στους δυο περσινούς τελικούς Τσουλού και Γιουρόπα αναμετρήθηκαν 4 Αγγλικές ομάδες, διόλου τυχαίο. Μιλάμε για το πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα της Ευρώπης, όχι μόνο για να πάρεις πρωτάθλημα αλλά και να διακριθείς ή να επιβιώσεις έστω, θα σου βγει το λάδι. Δεν υπάρχουν ντέρμπι και εύκολα παιγνίδια, όλα τα ματς είναι φωτιά και οι ποδοσφαιρικοί ρυθμοί βαράνε κόκκινο.

Το ίδιο συμβαίνει σε όλα τα προηγμένα πρωταθλήματα, η Μπάγερν είναι υπερδύναμη στη Γερμανία για να κερδίσει τη Λειψία όμως θα ματώσει. Όπως και τη Ρεάλ για να περάσει από τη Σεβίλλη.

Η καλύτερη προπόνηση είναι το 90λεπτο, εκεί μετράνε οι ομάδες τις δυνάμεις τους, εκεί μαθαίνουν και εκπαιδεύονται σε συνθήκες κανονικής μάχης.

Βασικά είναι θέμα στατιστικής, ο καθαρός χρόνου ενός ποδοσφαιρικού αγώνα σε κανονικό πρωτάθλημα, υπερβαίνει τα 75 λεπτά. Κι ας μην είναι Πρέμιερ ή Μπουντεσλίγκα, ας είναι πρωτάθλημα Αυστρίας, Ελβετίας, Πολωνίας και Δανίας. Τόσος είναι ο μέσος όρος, παντού.

Στην Ελλάδα ζήτημα αν φτάνει τα 60 λεπτά, τα υπόλοιπα ξοδεύονται σε τραυματισμούς, μπες βγες το φορείο, διακοπή λόγω ρίψης φωτοβολίδων και παρατηρήσεων του διαιτητή στον έξαλλο τιμ μάνατζερ που μπούκαρε για να διαμαρτυρηθεί.

Στο παιγνίδι του «ο Άρης» με τη Λεμεσό, οι γηπεδούχοι γκρίνιαζαν για τις εσκεμμένες καθυστερήσεις των αντιπάλων. Μιλάμε για την ομάδα που καθιέρωσε πρώτη το κόλπο πετάγματος και δεύτερης μπάλας στον αγωνιστικό χώρο, τη 10ετία του 80, με αντίπαλο τη Δόξα Δράμας στον Χαρίλαο.

Ακόμα κι αυτά όμως, τα 75 δικά τους και 60 δικά μας λεπτά, παίζονται σε διαφορετικούς ρυθμούς, έξω τρέχουν ακατάπαυστα, προσπαθώντας να δημιουργήσουν ανά πάσα στιγμή.

Στην Γκρικ λιγκ βλέπουμε κατά βάσει πασούλες μεταξύ των αμυντικών, τη μπάλα πίσω στον τερματοφύλακα και γιόμα.

Συμπερασματικά, κάθε φορά που μια ομάδα της Γκρικ λιγκ αντιμετωπίζει αντίστοιχη άλλης χώρας, είναι σα να κοντράρεται ένας υπάλληλος που έχει συνηθίσει να ξύνει τ΄ αχαμνά του και να κάνει συνεχώς διάλειμμα για τσιγάρο, με κάποιον που έμαθε να βάζει το κεφάλι κάτω και να παράγει όσο περισσότερο μπορεί.

Δεν είναι θέμα μπάτζετ λοιπόν, ούτε ποιότητας, τουλάχιστον στην παρούσα φάση. Οι Τούρκοι, οι Ρουμάνοι και οι Σκανδιναβοί δεν εκπροσωπούν τα κορυφαία πρωταθλήματα, ούτε είναι οι τοπ ομάδες του πλανήτη. Είναι όμως καλύτερα εκπαιδευμένες, κάτι που ισορροπεί ακόμα και την ενδεχόμενη ανωτερότητα των δικών μας σε ατομικό επίπεδο.

Όσο κι αν ομάδες όπως ο ΠΑΟΚ ή ο Ολυμπιακός έχουν εκσυγχρονίσει το αγωνιστικό τους προφίλ, το θέμα είναι το περιβάλλον στο οποίο ζουν και αναπνέουν, όταν αυτό είναι ποτισμένο με αυτήν την ποδοσφαιρική λογική, μοιάζουν εγκλωβισμένοι.

To κακό έχει ονοματεπώνυμο και είναι προφανές, ο καθαρός χρόνος παιγνιδιού έχει ως φανερούς υπαίτιους τους αθλητές και τις ομάδες, οφείλεται όμως στους διαιτητές και στον ανοχή τους.

Έγραφα πέρσι κάποια στιγμή, πως τα ωραιότερα και πιο αμφίρροπα παιγνίδια ήταν όσα έγιναν με ξένους διαιτητές, που σφύριζαν λίγο και με την παρουσία τους γενικότερα, δεν άφηναν περιθώριο στους ποδοσφαιριστές να νομίζουν πως με διακοπές, καθυστερήσεις, καραγκιοζηλίκια και διαμαρτυρίες, θα κερδίσουν το ματς. Αναγκαστικά λοιπόν έβαζαν το κεφάλι κάτω κι έπαιζαν ποδόσφαιρο, με τους θεατές ν΄ αποζημιώνονται.

Δεν είχε να κάνει τόσο με την ποιότητα των ομάδων, όσο με τη φιλοσοφία που επέβαλαν οι εισαγόμενοι κόρακες.. Παλιότερα έχουμε δει ντέρμπι κορυφής που ήταν μάπα, πέρσι όλα σχεδόν τα παιγνίδια ήταν εξαιρετικά.

Όσο σφύριζαν Έλληνες, αναγκαστικά υπέκυπταν στις κακές συνήθειες, αφού αν δεν βρίσκονταν σε διατεταγμένη υπηρεσία, έπρεπε να σπρώξουν κάποιον. Στη χειρότερη έτρωγαν πίεση κι ενέδιδαν.

Από αυτούς, που πρόσφατα ευχήθηκαν υποκριτικά καλή επιτυχία στις ομάδες, ενώ οι ίδιοι έχουν οδηγήσει το ποδόσφαιρο στον Ευρωπαϊκό αφανισμό. Με δεδομένη εννοείται τη σιωπή των δημοσιογκράφιτι, που προσεχώς θ΄αναζητούν πάλι τους λόγους του στραπάτσου…

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…