Ποιο απόβρασμα, θα ήθελε να γίνει καλοζωισμένος μπούλης;

Έψαξα χθες στο διαδίκτυο το βιογραφικό του Κώστα Καραμανλή που αποκάλεσε αποβράσματα όσους χρησιμοποιούν τα μμμ, αλά Μελισσανίδης.

Με τέσσερις Καραμανλήδες να έχουν περάσει από τα βουλευτικά έδρανα, ήταν χρονοβόρο. Οι τρεις μάλιστα με το ίδιο όνομα, οπότε ο τελευταίος ξεχώριζε από τον προτελευταίο με τον προσδιορισμό «ο νεότερος». Κάπου εκεί μπήκαν ψύλλοι στ΄ αυτιά μου πως διοργανωτής του δημοψηφίσματος του 73 για κατάργηση της βασιλείας, ήταν ο Τσίπρας.

Θα μου πεις, αν δεν τους ξεχωρίζαμε ως ο νεότερος, πως θα γινόταν ο διαχωρισμός,
ως ο στρουμπουλότερος ή πιο μπρούκλης; Χειρότερα θα ήταν…

Επιστρέφοντας στο βιογραφικό του, η μέγιστη έκπληξη είναι πως «υπηρέτησε ως έφεδρος αξιωματικός στα τεθωρακισμένα».

Αν και από το μαγουλάκι θα τον έκοβα για ΟΥΚά, είμαι βέβαιος πως στη διάρκεια της θητείας δεν επέτρεπε σε κανέναν να χτυπήσει Γερμανικό νούμερο.

Τα υπόλοιπα είναι τα κλασικά που θα βρεις σε κάθε νέο ακόμα και της εποχής μας «σπούδασε ιστορία και οικονομικά στο Hamilton College της Νέας Υόρκης, στη συνέχεια αποφοίτησε από τη σχολή μεταπτυχιακών σπουδών Διεθνών Σχέσεων Fletcher School of Law and Diplomacy του Tufts University στη Βοστόνη».

Είναι προφανές πως πρόκειται για έναν απλό και καθημερινό άνθρωπο, παιδί της διπλανής πόρτας όπως λέμε, που μάτωσε για να κατακτήσει τη ζωή και να προκόψει.

Η συνέχεια είναι ακόμα πιο ενδεικτική των δυσκολιών που αντιμετωπίζει ο καθένας στο ξεκίνημά του και του τεράστιου αγώνα που πρέπει να δώσει για να επιβιώσει και να καταξιωθεί:
«Από το 2002 ως το 2004 εργάστηκε στην Ελβετική τράπεζα επενδύσεων UBS Warburg στο Λονδίνο. Τα τελευταία δέκα χρόνια, εργαζόταν ως διευθυντικό στέλεχος στη ναυτιλιακή επιχείρηση Mantinia Shipping».

Και πάνω που σκέφτεσαι πως γνωρίζοντας τη σκληρή πλευρά της ζωής από τόσο μικρός θα έπρεπε τώρα να απολαμβάνει και την ανέμελη πλευρά της, διαβάζεις πως εκτός από τα παραπάνω, είναι και «μέλος του
Διοικητικού Συμβουλίου και υπεύθυνος Διεθνών Σχέσεων του Ιδρύματος Κωνσταντίνος Καραμανλής».

Συμπερασματικά λοιπόν, βίωσε την επιτομή αυτού που περιγράφει ο λαός ως «μεροδούλι-μεροφάι».

Τι σχέση έχει άραγε η ζωή που ζει ένας συνηθισμένος άνθρωπος, με την αντίστοιχη του Καραμανλή και των ομοίων του; Γεννήθηκαν σκεπασμένοι με σατέν σεντόνια, μεγάλωσαν με νταντά, Γαλλικά, πιάνο και βρήκαν τα πάντα στρωμένα στη ζωή τους. Έτοιμη θέση εργασίας με υψηλές απολαβές, έτοιμη καριέρα και πελατεία για να μπουν στο κοινοβούλιο.

Ούτε τις ανησυχίες των γονέων τους αφουγκράστηκαν ποτέ, για το πως θα πληρώσουν το ενοίκιο, το ρεύμα, τα έξοδα για τις σπουδές του παιδιού τους που πέρασε σε άλλη πόλη.

Ο μέσος νέος σήμερα, αναγκάζεται να εργαστεί ως σερβιτόρος για να σπουδάσει και συνεχίζει να κάνει την ίδια δουλειά και αφού πάρει πτυχίο.

Με 400 ευρώ βασικό μισθό, είναι υποχρεωμένος να ακουμπάει το 10% των μηνιαίων απολαβών πείνας, μόνο για να πηγαινοέρχεται στο χώρο εργασίας του.

Δε μιλώ καν για άνεργο, αλλά αυτόν που το κράτος αναγνωρίζει ως εργαζόμενο.

Τα παραπάνω απλά, και αυτονόητα για τον μέσο άνθρωπο της καθημερινότητας, δεν τα έχει ζήσει ο Καραμανλής.

Μιλάμε για κάποιον καλοζωισμένο μπούλη, που από τη μέρα που γεννήθηκε ανατράφηκε με την ιδέα πως θα γίνει πολιτικός. Αντί να πηγαίνει με τους φίλους του να παίζει, να ματώνει τα γόνατά του ακόμα και να αλητεύει μέσα στα πλαίσια της εφηβείας, η ζωή του μετά το πρωινό με βούτυρο και μαρμελάδα ήταν να μπει στο καλούπι που τον προόριζαν οι γονείς του.

Έτσι εκπαιδεύονται όλα τα παιδιά αυτών των προδιαγραφών, μεγαλώνουν με την ιδέα πως είναι βασιλόπουλα, παιδιά ενός ανώτερου θεού

Πως να σε καταλάβει άραγε αυτός ο άνθρωπος, πως να νοιώσει όσα εσύ τα χρόνια που έζησες μέχρι σήμερα;

Με παρόμοιο τρόπο λοιπόν αντιλαμβάνονται όλους τους υπόλοιπους που ζουν αυτό που η κοινωνία ερμηνεύει ως κανονικότητα, που παλεύουν για να επιβιώσουν, που βιώνουν τα άγχη, την πίεση και την ανασφάλεια της καθημερινότητας. Τους θεωρούν παρακατιανούς, πλέμπα, αποβράσματα.

Οπότε μην απορείς που σε αποκάλεσε έτσι, ο λόγος δεν είναι πως δεν πληρώνεις στα μμμ.

Το ίδιο θα σε έβλεπε ακόμα κι αν πλήρωνες.
Άπαξ και δε μεγάλωσες όπως εκείνος, είσαι υποδεέστερος, άρα απόβρασμα…

Αν το φιλοσοφήσουμε, θα διαπιστώσουμε πως κι εμείς με τη σειρά μας βλέπουμε τους Καραμανλήδες, τους Μητσοτάκηδες και τους λοιπούς φυτευτούς γόνους, ως παραδείγματα προς αποφυγή.

Αν εξαιρέσεις δηλαδή πως είναι καλοζωισμένοι, χορτάτοι, με τρυφερά μαγουλάκια και κονομημένοι, τι άλλο έχεις να ζηλέψεις από αυτούς;

Στα σοβαρά τώρα, θα ήθελε κάποιος από εσάς να γίνει Κώστας Καραμανλής;

Οι περισσότεροι κοιτάτε το έξω, εγώ βλέπω το μέσα τους. Δυστυχισμένους ανθρώπους δηλαδή, που δεν έζησαν ως παιδιά, δεν έκαναν τις τρέλες της εφηβείας, που δεν απόλαυσαν τη χαρά δημιουργίας ούτε γεύτηκαν την στεναχώρια της αποτυχίας, μεγαλώνοντας.

Δεν έφαγαν τα μούτρα τους, δεν έκλαψαν επειδή έχασαν κάτι που αγαπούσαν, δεν πέταξαν από τη χαρά με κάτι που κατάφεραν μετά από κόπο και προσπάθεια. Ακόμα και οι επιτυχίες τους, χαρισμένες από τον μπαμπά ήταν.

Αφήστε ήσυχο λοιπόν τον κάθε Καραμανλή, ένα φυτό είναι που μεγάλωσε και θα πεθάνει ως τηλεκατευθυνόμενο παιγνίδι. Έτσι έμαθε από μικρός.

Ζούμε σε διαφορετικό κόσμο από εκείνον και το ποιος είναι ο ζωντανός και πραγματικός κόσμος, δε χωράει συζήτηση.

Αν έβαζαν εμάς να ζήσουμε όπως εκείνος, θα τα καταφέρναμε εύκολα. Το πιθανότερο είναι μάλιστα πως με εξαίρεση την κονόμα, θα σκυλοβαριόμασταν.

Φανταστείτε να αναγκαζόταν ο Καραμανλής, να ζήσει στο δικό μας κόσμο και ξεκινώντας από το μηδέν, να έπρεπε να βρει δουλειά, να πληρώνει ενοίκιο και τους λογαριασμούς του.

Όντας υποχρεωμένος να παλεύει κάθε δευτερόλεπτο για να διατηρήσει τα κεκτημένα του και να πάει παραπέρα.

Όποιος πιστεύει πως αυτοί οι άνθρωποι τα έχουν όλα είναι γελασμένος, στην πραγματικότητα είναι δυστυχισμένοι και δεν έχουν τίποτα! Θα περάσουν από αυτή τη ζωή, χωρίς να έχουν δοκιμάσει ούτε μια σταγόνα της.

Γιατί απλά δεν έριξαν ούτε μια σταγόνα ιδρώτα, για να κατακτήσουν έστω και το ελάχιστο…

ΥΓ. 1.Ο Γιώργος Λιάπης που είχε συλληφθεί κάποτε να οδηγεί το πολυτελές τζιπ του χωρίς πινακίδες, είναι ξάδερφος του προηγούμενου Καραμανλή, του στρουμπουλότερου, οπότε λογικά ίσως παίζει και κάποια μακρινή συγγένεια με το νεότερο φρούτο της οικογένειας.

Με την ιδιότητα του υπουργού μεταφορών λοιπόν, εκτός από τους τζαμπατζήδες, θα είχε αξία να σχολιάσει την πράξη του Λιάπη και να μας έλεγε πως θα τον χαρακτήριζε.
Σίγουρα πάντως, όχι απόβρασμα.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Ίσα ίσα που θα του έβγαινε πιο εύκολα ο ξύλινος λόγος που διδάχτηκε από παιδί «καταδικάζουμε τη βία απ΄όπου κι αν προέρχεται, ευχόμαστε καλή επιτυχία σε όλες τις ομάδες που αγωνίζονται στην Ευρώπη…»