Η κλήρωση με Άγιαξ είναι ευλογία

Η ωραιότητα της ζωής συνίσταται στο ότι είναι γεμάτη απρόοπτα και προκλήσεις που καλείσαι να ξεπεράσεις. «Είναι η ζωή των εκπλήξεων» όπως είχε πει κάποτε ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος.

Αν ήταν προβλέψιμη, γνωρίζαμε τα μελλούμενα και τα όρια μας, δε θα είχε καμμία απολύτως αξία.

Αυτή ακριβώς είναι η ουσία της, ο συνεχής αγώνας, να βάζεις στόχους και να προσπαθείς να τους καταφέρεις, να ξεπερνάς εμπόδια και να παλεύεις για να κάνεις τα όνειρά σου πραγματικότητα.

Και να μη θες δηλαδή τα εμπόδια και οι δυσκολίες έρχονται χωρίς πρόσκληση, οπότε το ζητούμενο δεν αλλάζει.

Ανδρώθηκα στο ΠΑΟΚτσήδικο οπαδικό κίνημα της δεκαετίας του 80, αυτό που δίδαξε οπαδισμό όταν το διακύβευμα για τους υπόλοιπους ήταν να βρουν μαξιλαράκι για να μην κρυώσει ο πισινός τους.

Δεν υπήρχε έδρα για εμάς, ούτε απόσταση, προβληματισμοί του τύπου «πόσοι θα είμαστε, μήπως οι άλλοι είναι περισσότεροι, μήπως φάμε καμμιά κοτρόνα στο κεφάλι, θα βρούμε εισιτήρια» δεν περιλαμβάνονταν στην ατζέντα μας.

Αποκλειστικό μέλημα ήταν να μπούμε στα πούλμαν, στα τρένα κι αν δε γινόταν ταξιδεύαμε με οτοστόπ. Στοπ δε μας έβαζε κανείς πάντως, το μόνο που μας ενδιέφερε ήταν να ακουστεί η ιαχή ΠΑΟΚ σε κάθε γήπεδο. Και η ιστορία έγραψε πως δεν υπήρξε γήπεδο που δεν ακούστηκε η φωνή μας.

Αν επιτρέπαμε σε φόβους και άγχη να καθορίσουν τις σκέψεις μας, θα καθόμασταν με την οικογένεια, για να τιμήσουμε το Κυριακάτικο τραπέζι.

Έτσι μάθαμε, έτσι μεγαλώσαμε λοιπόν, οπότε τα μιζεροειδή ρεπορτάζ για την ατυχία να πέσουμε πάνω στον Άγιαξ, δε με αφήνουν απλά αδιάφορο, αλλά μου προκαλούν κι εκνευρισμό.

Για να σας πω την αλήθεια ούτε που ήξερα τι ώρα ακριβώς ήταν η κλήρωση. Προτίμησα να λιαστώ δίπλα στη θάλασσα και έμαθα τον αντίπαλο από μια παρέα, την ώρα που ανέλυα στο μπάρμαν την τεχνική για τον τέλειο φρέντο.

Με όποιον κι αν κληρωνόμασταν θα ήταν ένας αντίπαλος που θα έπρεπε να περάσουμε. Εύκολος, δύσκολος, βατός, βουνό, έχει τη σημασία του μεν αλλά δε λέει τα πάντα.

Αν όχι σήμερα, θα γινόταν αύριο, προσεχώς, τον επόμενο μήνα..

Οι προκριματικοί του Τσουλού δεν είναι παρά ένας σταθμός στην πορεία του ΠΑΟΚ, αφού μας ήρθε αυτό που όρισε η κληρωτίδα, είναι για καλό μας.

Και να μην είναι δηλαδή, μπορούμε να αλλάξουμε κάτι τώρα;

Αφού όχι, κάθε συζήτηση που αναφέρεται σε γκαντεμιές, κατάρες και παρόμοια περιεχόμενα του Μητσοτακικού λεξικού, είναι άσκοπη και άνευ αντικειμένου.

Εκείνο που αποτυπώνει κατά βάσει είναι η κακομοιριά και η λογική βολέματος του νεοέλληνα. Κατά το «να μπούμε στο δημόσιο εξασφαλίζοντας έναν μισθό βρέξει χιονίσει», έχουμε και το «να μας κάτσει όσο πιο καφενείο στα προκριματικά για να περάσουμε…»

Λογική που παραπέμπει σε νεκρό άνθρωπο, χωρίς αυτοπεποίθηση, νεύρο και βούληση για να ξεπεράσει τον εαυτό του! Που περιμένει να του κάθονται όλα βολικά, για να πετύχει αυτό που βάφτισε ως στόχο. Κι επειδή δεν έχει εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του, περιμένει από την θεά τύχη ή όποιος αλλιώς την αποκαλεί, να του κάνει τα κέφια.

Είναι ο εύκολος δρόμος, επειδή όπως προανέφερα όμως τα εμπόδια σε διαλέγουν και δεν τα διαλέγεις, μαθαίνοντας να λειτουργείς έτσι, όταν βρεθείς φάτσα με το βουνό, καταρρέεις…

Ζωντανός είναι αυτός που αντιλαμβάνεται κάθε αναποδιά ως ευχή, αφού αναγκάζεται να ξεπεράσει τους φόβους του και να κατακτήσει το καλύτερο.

Ως εκ τούτου δε θεωρώ τον ΠΑΟΚ ως τον άτυχο της κλήρωσης, ευλογημένοι όσοι βρίσκονται απέναντι σε μεγάλες προκλήσεις.

Αυτές είναι που προσφέρουν κίνητρο, ενεργοποιούν δυνάμεις που ίσως και κι εσύ ο ίδιος να μην γνωρίζεις πως κρύβεις μέσα σου.

Στα εύκολα οι δυνάμεις αυτές θα μείνουν θαμμένες και ίσως να μη μάθεις ποτέ πως τις κουβαλούσες. Ίσα ίσα που οι λεγόμενες εύκολες και βατές κληρώσεις, είναι πιθανό να σε κοιμίσουν….

Κάτι καταθλιπτικά κλισέ που διαβάζω από δημοσιογκράφιτι της πλάκας λοιπόν, μου προκαλούν αποστροφή και δεν περιγράφουν τίποτα περισσότερο, από εκείνους που τα υπογράφουν.

Καλώς βρήκαμε τον Άγιαξ, ευκαιρία να μετρήσουμε τις δυνάμεις μας.

Με το σκεπτικό να αναθεματίζω το κακό που με βρήκε, σε περίπτωση που με τις ευκολότερες δυνατές κληρώσεις περνούσαμε στους ομίλους, θα ευχόμασταν να πάθουν τροφική δηλητηρίαση οι ποδοσφαιριστές της Μπάγερν και να χαθεί από τα ραντάρ το αεροπλάνο της Λίβερπουλ.

Αναλογιστείτε απλά, την τύχη που θα είχε ο ΠΑΟΚ έτσι και η παραπάνω λογική διαπερνούσε τα μυαλά του Φερέιρα, των ποδοσφαιριστών και των στελεχών της ομάδας γενικότερα.

Αφού είναι έτσι, να μην κατέβουμε να παίξουμε…

Η καταδίκη αυτής της αντίληψης δε συνιστά το άλλο άκρο της απαισιοδοξίας που στιγμάτισα προηγουμένως.

Αποτελεί την επιτομή του ρεαλισμού που και ιστορικά να το δούμε, έχει καταγραφεί στο ΠΑΟΚτσήδικο dna και αποτυπώνεται σε κάθε μεγάλη πρόκληση.

Το παρελθόν του ΠΑΟΚ είναι γεμάτο από λυσσαλέες μάχες που έδωσε κόντρα σε μεγάλους αντιπάλους.

Είναι στη φύση του να μην παραδίδεται ποτέ και όσο μεγαλύτερο είναι το μέγεθος που συναντά, τόσο να γιγαντώνεται ο ίδιος.

Μπάγερν Μονάχου, Άιντραχτ, Σεβίλλη, Νάπολι, Μίλαν, Άρσεναλ, Τότεναμ, Φενέρ, Σάλκε, Ντόρτμουντ,  Άγιαξ, ο ΠΑΟΚ δεν κώλωσε ποτέ από το όνομα ή τη δυναμική εκείνου που βρέθηκε απέναντι του.

Ακόμα και αν αποκλείστηκε, δεν έπεσε ποτέ αμαχητί. Έτσι απέκτησε μέταλλο κι έγινε μεγάλος, όχι μέσα από δώρα και βολέματα.

Στον αντίποδα, οι μεγαλύτερες απογοητεύσεις ήρθαν από ομάδες που δε σου γέμιζαν το μάτι.

Και παρ΄όλα αυτά, επιμένετε να τα βάψω μαύρα επειδή μας έκατσε ο Άγιαξ;

Αμ δε…

ΥΓ. Πρόπερσι στην Τούμπα, το χαρτί επέλεξε τον εύκολο δρόμο της κοπάνας, κρύφτηκε πίσω από μια εικόνα αρνούμενο να αγωνιστεί.

Τα αποτελέσματα τα είδαμε όλοι, ακολούθησαν στιγμές που δεν είχε τρόπους διαφυγής και διασύρθηκε.

Δυνατοί δεν είναι όσοι κερδίζουν, αλλά εκείνοι που δεν εγκαταλείπουν κανέναν αγώνα!

Γιατί μόνο έτσι, μαθαίνουν να κερδίζουν…