Αδιάφοροι οι Κοεντράοι, ο Φερέιρα μετράει…

Τις ομάδες τις φτιάχνουν οι προπονητές όχι οι παίκτες.  Όχι επειδή έτσι μου αρέσει, έτσι μου είπαν ή επειδή κάποτε είχα ακούσει να το λέει ακροατής του Γεωργίου.

Η ιστορία το δείχνει, αμέτρητα παραδείγματα ομάδων που άλλαξαν εντελώς πρόσωπο με την έλευση νέου προπονητή. Η αλλαγή εικόνας αναπόφευκτα συμπαρέσυρε και αθλητές, είτε προς το καλύτερο είτε προς το χειρότερο.

Ο Ολυμπιακός σήκωσε το πρώτο του Ευρωπαϊκό στο μπάσκετ το 1997, αν συγκρίνετε το υλικό με αυτό της προηγούμενης χρονιάς που απέτυχε, δε θα βρείτε διαφορές.

Το 96 όμως είχε προπονητή τον Γιάννη Ιωαννίδη, πουλώντας τσαμπουκάδες εκ του ασφαλούς, μοιράζοντας χαστούκια στον Σιγάλα και βγάζοντας σακάκια, μπορούσε να διαπρέψει μόνο στην Ελλάδα. Ηρωισμό πουλούσε ο Αλέφαντος του μπάσκετ όπως τον έχει βαφτίσει ο Καίσαρης, με τους σαλιάρηδες δημοσιογκράφιτι να τον αποθεώνουν επειδή ήταν μάγκας, δε μασούσε και τέτοια γλαφυρά.

Μήπως σκάμπαζαν από μπάσκετ για ν΄ασχοληθούν σοβαρά μαζί του; Μια χαρά βολεύονταν πίσω από τον Χατζηαβάτη της προπονητικής, όλοι ήταν ικανοποιημένοι. Τα μμε πουλούσαν, ο κόσμος έβρισκε κάποιον που ενσάρκωνε το παλικάρι που έβλεπε στο σινεμά και η ομάδα σήκωνε τίτλους. Μόνο εγχώριους όμως, στην Ευρώπη που έπαιζαν το άθλημα κανονικά και όχι θέατρο μαζί με κατς, εκεί που δεν υπήρχαν Βιδάληδες και Γιοχαλήδες, επέστρεφε πάντα με την όπισθεν.

Την επόμενη χρονιά ο γαύρος σάρωσε τα πάντα παίζοντας μπάσκετ υψηλού επιπέδου, στον πάγκο όμως είχε τον Ίβκοβιτς. Ίδιοι παίκτες, αν δε με απατά η μνήμη μου μάλιστα είχε κι έναν ξένο λιγότερο, η ομάδα όμως ήταν λες και είχε βγει από τον Φουστάνο. Τόσο ως σύνολο όσο και ατομικά, εκείνος ο Ρίβερς, πήγαινε σαν πυραυλοκίνητος.

Στον ΠΑΟΚ του Τούντορ είχε έρθει κάποιος Γκάρι Ροντρίγκες από το πουθενά, ο κόσμος τον έκραζε, αποκαλώντας τον τσαπατσούλη. Την επόμενη χρονιά που η ομάδα συνήλθε, ο παίκτης πουλήθηκε εν μέσω διαμαρτυριών, για την απώλεια του τσαπατσούλη.

Τη χρονιά που ο Γκάρι έφυγε, ήρθε ο Βαρέλα, ο Κρέσπο, ο Μπίσεσβαρ, ο Σακχόφ.

Για τους προπονητές της εξέδρας, ο πρώτος ήταν κριάρι, ο δεύτερος επαγγελματίας λαθέρ, ο τρίτος χοντρούλης και απορούσαν γιατί δίνουν φανέλα στον τέταρτο. Την επόμενη απογειώθηκαν, μετατρεπόμενοι σε υπεραπαραίτητους…

Στα διαστήματα που μεσολαβούσαν ο ΠΑΟΚ άλλαζε προπονητές και μαζί με την βελτίωση της ομάδας, αναδεικνύονταν και οι παίκτες.

Όλα τα λεφτά λοιπόν είναι ο προπονητής, αυτός είναι μάγειρας.

Δεν απαξιώνω τους αθλητές, ούτε τους αντιλαμβάνομαι ως εργαζόμενους στις Γερμανικές φάμπρικες που δεν είχαν όνομα, αλλά αριθμό.

Όσο καλύτερο υλικό έχεις τόσο νοστιμότερο γεύμα θα φτιάξεις, με ανεπαρκή μάγειρα όμως τα καλύτερα εργαλεία να έχεις στα χέρια του, θα πάνε χαμένα.

Τα τελευταία 24ωρα και με αφορμή την έλευση Κοεντράο διάβασα διάφορα βαθυστόχαστα, πως ο παίκτης έχει πάρει την κατιούσα, δεν έχει όρεξη για μπάλα, τις τετριμμένες αναλύσεις των χρηστών του διαδικτύου, που αναλόγως με την περίσταση βγάζουν από μέσα τους τον προπονητή, τον ψυχολόγο, τον σεισμολόγο, τον μετεωρολόγο, τον Καζανόβα…

Αθλητές με τέτοιο βιογραφικό τα καταφέρνουν στην Ελλάδα ακόμα κι αν αγωνίζονται με πέδιλα του σκι, ας μην ξεχνάμε μάλιστα πως ο Πορτογάλος προορίζεται για μπακ απ του Βιειρίνια.

Το κίνητρο στον κάθε Κοεντράο θα το προσφέρει η ομάδα και η ατμόσφαιρα που θα βρει στα αποδυτήρια. Ακόμα κι αν ερχόταν με τη λογική της αρπαχτής, σε αποδυτήρια που σφύζουν από υγεία και βράζουν πάθος και δίψα για διάκριση, το μόνο δεδομένο κι εύκολο θα ήταν να παρασυρθεί κι ο μεγαλύτερος τεμπέλης του σύμπαντος.

Ποσώς μ΄ ενδιαφέρουν οι Κοεντράοι λοιπόν, όπως δε με άγγιξε ιδιαίτερα η περσινή αποχώρηση Πρίγιο και η προπέρσινη του Γκάρι, ο ποδοσφαιρικός πλανήτης είναι γεμάτος από καλούς παίκτες.

Το μεγάλο στοίχημα είναι ο ΠΑΟΚ κι εν προκειμένου ο Φερέιρα, αυτός αν βγει καλός και μας ταιριάξει, αρκεί. Τα υπόλοιπα, είναι για λαϊκή κατανάλωση και για να καλύπτονται εργατοώρες σε ραδιόφωνα κι εφημερίδες, από μπαλαδόφατσες της καρπαζιάς…

ΥΓ. Μέχρι και πριν από δυο χρόνια, η ομάδα πρότυπο στις μνήμες όλων των ΠΑΟΚτσήδων της νέας εποχής, ήταν ο ΠΑΟΚ του 2009-10.

Θεμέλιοι λίθοι εκείνης της ομάδας ήταν ο Πάμπλο Γκαρσία που είχε μείνει ελεύθερος από την Οσασούνα.

Ο Πάμπλο Κοντρέρας που επίσης δεν είχε ομάδα.

Ο Κονσεισάο που είχε ξεπέσει κάπου στην Αραπιά.

Ο Μουσλίμοβιτς που έπαιζε δεν έπαιζε στην…Α2 της Ιταλίας.

Ο Ίβιτς που προερχόταν από τον πρώην «ο Άρης».

Ο Λίνο που βρισκόταν στ΄ αζήτητα της Πόρτο.

Ο Βιειρίνια που η Πόρτο δεν έβρισκε ομάδα να τον δανείσει, μέχρι και η πρώην του η Λεισόες δεν ήταν πρόθυμη..

Και μόνο το ότι επέλεξαν ως επόμενο σταθμό της καριέρας τους στον ΠΑΟΚ, την 9η ομάδα της Ελληνικής λίγκας που έβλεπε την Ευρώπη με το κιάλι, αποτελεί αδιαμφισβήτητο τεκμήριο της ποδοσφαιρικής απόγνωσης που είχαν περιέλθει..

Για να υπογράψεις τον ΠΑΟΚ εκείνης της εποχής, λογικά η εναλλακτική που είχες ήταν το πρωτάθλημα της Μάλτας ή του…Γιβραλτάρ.

Κι όμως όλοι οι προαναφερθέντες, αποτέλεσαν τους στυλοβάτες μιας ομάδας που για τα δεδομένα της έκανε υπερβατικές πορείες, αποτέλεσαν σημείο αναφοράς και όχι τυχαία! Βρήκαν καλά αποδυτήρια, ποδοσφαιρικό περιβάλλον από κάθε άποψη και όραμα.

Τόσο απλά και όμορφα λοιπόν, οι σχεδόν τελειωμένοι και απελπισμένοι, βρήκαν τη χαρά τους, μαζί και κίνητρο για να ξανανιώσουν…

MUST READ

Για κάτι που αξίζει…

Η πλάκα είναι πως ακόμα και σήμερα ακούς απόψεις πως «τότε είχαμε παικταράδες». Ομαδάρα είχαμε βασικά, μέσα από την οποία άπαντες διέπρεψαν, όπως ακριβώς και το κριάρι Βαρέλα με τον λαθέρ Κρέσπο, που μεταμορφώθηκαν στο ιδεώδες αμυντικό δίδυμο σε μια μόλις χρονιά…