Άρης: Ο κόσμος θέλει έμπνευση όχι εκβιασμούς

Δεν γράφω συχνά για μπάσκετ, αλλά σήμερα θα κάνω μια εξαίρεση. Ο μπασκετικός Άρης είναι σε βαθιά κρίση, μπαίνει και φέτος στη σεζόν με τη μολυβένια μπάλα των ban δεμένη στο πόδι του και είναι πολύ αμφίβολο αν έχει τις οικονομικές δυνατότητες να σπάσει τα δεσμά.

Πολλά είναι αυτά που δεν καταλαβαίνω, πιθανολογώ το ίδιο ισχύει και για το κοινό της ομάδας, γι αυτό και δεν υπήρξε μαζική παρουσία στη συνέλευση που προηγήθηκε. Το πραγματικό ενδιαφέρον του κόσμου για το μπάσκετ είναι απείρως μεγαλύτερο της συμμετοχής του και η μικρή παρουσία στη συνέλευση ήταν ένα μήνυμα που κανείς δε μπορεί να αγνοήσει.

Ο κόσμος είναι κουρασμένος από την διαρκή αναγωγή του σε σανίδα σωτηρίας. Ο μεγαλομέτοχος της ΚΑΕ αστόχησε στο δίλημμα που επέλεξε να θέσει: Έχω τα μισά για τα ban, βάλτε τα υπόλοιπα με διαρκείας.

Τον κόσμο δεν μπορείς να τον εκβιάσεις. Τον κόσμο του Άρη, δε, πρέπει να το σκεφτείς διπλά πριν το κάνεις, γιατί έχει αποδείξει αν διατίθεται να βάλει πλάτη σε δύσκολες στιγμές του συλλόγου, τις τελευταίες δυο δεκαετίες ιδιαίτερα.

Ο Άρης έχει προπονητή αλλά δεν έχει συμβόλαιο με τον προπονητή. Έχει λίγους παίκτες και μπορεί να γίνονται ολοένα και λιγότεροι όσο δεν καλύπτει τα νώτα του, κλείνοντας τις εκκρεμότητες. Όφειλε να έχει μια σχηματισμένη έστω σε ένα βαθμό ομάδα, για να μπορεί να σχεδιάσει ένα μέρος των επόμενων κινήσεων με τα μπαν ή χωρίς τα μπαν, αλλά αυτό που είχε ήταν δυο Έλληνες παίκτες να παρακολουθούν με αγωνία τη συνέλευση, μπας και βγάλουν άκρη για το τι συμβαίνει στην ομάδα τους…

Ο κόσμος δεν εμπνέεται, δεν θα ακολουθήσει. Δεν θα το κάνει γιατί αντιμετωπίζεται ως υποχρεωμένος να χρηματοδοτήσει τη λύση προβλημάτων για τα οποία υπάρχουν θεσμικά υπεύθυνοι.

Αν δεν βρεθεί ένας τρόπος να του δείξουν λύσεις, να του δείξουν μια προοπτική επίλυσης της προβληματικής κατάστασης, δεν είναι δουλειά του να “εμπλακεί” αναλαμβάνοντας το βάρος αυτής της ευθύνης. Δεν δημιούργησε ο κόσμος αυτές τις πιεστικές συνθήκες.

Δεν ξέρω κατά πόσο είναι εύκολο να υπερπηδηθούν τα εμπόδια των προσωπικών σχέσεων, της διαφορετικής φιλοσοφίας του Δημήτρη Γουλιέλμου ή του Λευτέρη Αρβανίτη, που πάντως δεν έχει καμία υποχρέωση να δώσει λύση αλλά κομίζει πρόταση από ειλικρινές (ακόμη και με προσωπικό κόστος) ενδιαφέρον.

Πάντως μοιάζει σήμερα ότι κανένας μόνος δεν μπορεί. Ο Γουλιέλμος γιατί αν είχε τα χρήματα θα είχε λύσει τα θέματα χωρίς να χρειαστεί κάτι άλλο. Ο Αρβανίτης γιατί οι μετοχές είναι κατά 90% στα χέρια του Γουλιέλμου και όσο καλή διάθεση και να έχει, η αλήθεια είναι ότι θα ζητήσει από τους ανθρώπους που είναι δίπλα του να χρηματοδοτήσουν μια ανώνυμη εταιρία συμφερόντων τρίτου. Έτσι δεν είμαι βέβαιος ότι θα ακολουθήσουν όλοι και στο τέλος κάποιοι άνθρωποι μπορεί και “να καούν” ως χαρτιά για το σύλλογο.

Αν η πλευρά του μεγαλομετόχου δεν κάνει πρώτα απ’ όλα γενναίες παραδοχές για την ίδια την κατάσταση και δεν λάβει αποφάσεις με βάση αυτές, τότε και μετά από δέκα συνελεύσεις τα ίδια θα λέμε.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Ποδοσφαιρικά, θα πούμε περισσότερα πριν από τον αγώνα με την ΑΕΛ. Θέλω να επισημάνω μόνο ότι το φιλικό με τον Ατρόμητο δεν πρέπει να λαμβάνεται υπόψιν ως αντιπροσωπευτικό δείγμα του Άρη της νέας σεζόν για πολλούς λόγους, ένας εκ των οποίων είναι ο προφανής, δηλαδή η παρουσία του προπονητή της κυπριακής ομάδας στο Χαριλάου.