Οι κανίβαλοι στις παραλίες, οι «ευαίσθητοι» στις οθόνες

Μια από τις ειδήσεις που προκάλεσαν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης τις τελευταίες ημέρες, αφορούσε τη θανάτωση ξιφία από λουόμενους σε παραλία της Χαλκίδας, που αρχικά τον πέρασαν για καρχαρία.

Τα MME καταδίκασαν την πράξη, υιοθετώντας τον χιλιοφορεμένο τίτλο «εικόνες ντροπής».

Το ίδιο συνέβη και στα social media, με τους ευαίσθητους χρήστες να περνούν πριονοκορδέλα τους κανιβάλους που εκτόνωσαν τα άγρια ένστικτά τους στο ψάρι, που είχε χάσει τον προσανατολισμό του ή έψαχνε το κατάλληλο μέρος να γεννήσει.

Για να είμαστε απολύτως συμβατοί με την πραγματικότητα, ο ξιφίας συγκαταλέγεται στη συμπαθή τάξη των αρπακτικών.

Καλά καλά δε μασάει από καρχαρίες, καθώς χρησιμοποιεί το ξίφος του είτε σα λόγχη είτε σαν μηχανή θερίσματος.

Δεν είναι τσιπούρα δηλαδή, ούτε συναγρίδα που οι αγανακτισμένοι του διαδικτύου θα απολάμβαναν με μεγάλη ευχαρίστηση σε παραθαλάσσια ψαροταβέρνα, τανγκάροντας φίλους και γνωστούς:

«Να εδώ, φρέσκο ψαράκι, ουζάκι, όλα τα καλά του κόσμου».

Η εκτέλεση της συναγρίδας θα ήταν λιγότερο βασανιστική, έχοντας προέλθει από ψαροντούφεκο ή ασφυξία, ο λιθοβολισμός του ξιφία είναι ομολογουμένως πιο επώδυνη και αποτρόπαια πράξη…

Τα παραπάνω μοιάζουν ανούσια, μπροστά σε μια διαπίστωση που εκ πρώτης όψεως μοιάζει αντιφατική και ακαταλαβίστικη.

Τα μμε που παρουσίασαν το θέμα μαζί με τους σχολιαστές, καταφέρθηκαν κατά των βασανιστών-δολοφόνων. Μηδενός εξαιρουμένου, πουθενά δε διάβασα «καλά τον έκαναν τον π@@στη τον ξιφία».

Αντίθετα με τους πρωταγωνιστές της υπόθεσης, που είτε ως κυνηγοί είτε ως θεατές απολάμβαναν την πράξη και το θέαμα, στην καλύτερη δεν έδειξαν να ενοχλούνται τραβώντας βίντεο με τα κινητά.

Δε βρέθηκε ούτε ένας να τους νουθετήσει ή να τους σούρει live τα μπινελίκια που τους αφιέρωσαν στο διαδίκτυο.

Ειδικά αυτό με τα βίντεο συνιστά την απόλυτη ένδειξη πλήρους αποβλάκωσης και την διαπιστώνουμε παντού τριγύρω μας. Κατά την πρόσφατη θεομηνία της Χαλκιδικής, το διαδίκτυο γέμισε βιντεάκια από διάφορους που ήθελαν να αποθανατίσουν το υπερθέαμα μιας ξηλωμένης λαμαρίνας που ταξίδευε στην ατμόσφαιρα ως λαιμητόμος. Ίσως ενδόμυχα να ένοιωθαν ως Σπίλμπεργκ της Χαλκιδικής και να καμάρωναν στην ιδέα πως το βίντεο τους θα παίξει σε κάποιο κανάλι και θα έχουν να λένε στους φίλους τους. Ακόμα καλύτερα αν η λαιμητόμος θέριζε κάνα κεφάλι και διεκδικούσαν Όσκαρ σκηνοθεσίας.

Πως εξηγείται άραγε, είναι δυνατόν όλα τα απάνθρωπα όντα της πλάσης να μαζεύτηκαν σε μια παραλία και όλοι οι ευαίσθητοι, ευγενείς και καλλιεργημένοι, να βρέθηκαν μπροστά στις οθόνες του υπολογιστή τους;

Δεν τίθεται θέμα σύμπτωσης, δεν είναι άλλωστε ζήτημα ποιότητας ανθρώπων αλλά στιγμής που τρόπου που βιώνεις το κάθε τι. Η πραγματικότητα που ζεις, είναι πάντα εντελώς διαφορετική από εκείνη που παρακολουθείς ως θεατής. Το δεύτερο είναι ανώδυνο και τα παραγόμενα συναισθήματα ίσα που ξεπερνούν τη βάση. Ανάβεις ένα τσιγάρο, ρουφάς μια γουλιά ουίσκι και κρίνεις τους πάντες και τα πάντα εκ του ασφαλούς.

Εκφράζεις την αγανάκτηση, τον αποτροπιασμό σου, δηλώνεις πως κυριεύτηκες από θλίψη μασουλώντας πίτσα.

Θυμίζει τους κλασικούς προπονητές της εξέδρας, που μονολογούν «σκάστου ρε ταγάρι μια ντρίπλα όπως ο Χατζηπαναγής στον Στυλιανόπουλο, περνά και τον επόμενο, σπάσε τη μπάλα στο εξτρέμ, κάνε κίνηση στην περιοχή, να πάρεις πάλι τη μπάλα, να μοιράσεις μια σακούλα στον στόπερ και να παστελώσεις στο Γ! Απλά πράγματα δηλαδή, αμάν πια, όλα εγώ θα τα λέω, γαμώ την αμπαλοσύνη σας μέσα…»

Εννοείται πως αν ο συγκεκριμένος βρεθεί σε 5 Χ 5 με φίλους του, το πιθανότερο είναι να του αναθέσουν να κουβαλάει τα ισοτονικά.

Είναι άλλο πράγμα λοιπόν να ζεις ένα γεγονός κι άλλο να το παρακολουθείς από απόσταση πόσο δε σε διαφορετικό χρόνο.

Εντελώς διαφορετικό να νιώθεις την αδρεναλίνη να κυλά στο αίμα σου, να πλημμυρίζεις οργή, φόβο, αγανάκτηση, χαρά ή ότι άλλο και να πρέπει να τα διαχειριστείς επιτόπου, από το να είσαι αραχτός στον καναπέ παριστάνοντας τον κριτή, τον ειδικό ή το φιλεύσπλαχνο.

Το τελευταίο είναι απλοϊκό, δε σε κυριεύει κάποιο στιγμιαίο συναίσθημα που προκαλεί ενστικτώδεις αντιδράσεις. Το γράψε-σβήσε-διόρθωσε και κατέληξε σε πόρισμα κατόπιν σκέψεως, δεν έχει καμία σχέση με αυτό που έζησε ζωντανά ο πρωταγωνιστής-αυτόπτης μάρτυρας.

Το δεύτερο και ίσως πιο σημαντικό συμπέρασμα της ιστορίας είναι πως ο σύγχρονος άνθρωπος έχει αποξενωθεί εντελώς από τη φύση.

Για την ακρίβεια, θεωρεί ως φύση τα τσιμέντα, τους αυτοκινητόδρομους, τις πολυκατοικίες, τυχαίνει να δει κάναν λαγό στην εξοχή και αντιδρά λες και είδε εξωγήινο. Αν έβλεπε εξωγήινο δε θα έκανε έτσι, έχει δει μπόλικους σε ντοκιμαντέρ.

Οι άνθρωποι του χθες βρίσκονταν σε πιο άμεση επαφή με τη φύση, καθώς ζούσαν πιο μέσα της, την καλλιεργούσαν ερχόμενοι σε άμεση επαφή μαζί της.

Οι σύγχρονοι άνθρωποι νομίζουμε πως μας θρέφει το σούπερ μάρκετ, οπότε δεν είμαστε καθόλου εξοικειωμένοι με τη φύση, τα μυστικά, τους κανόνες και τους υπόλοιπους θαμώνες της.

Ίσως να πιστεύουμε πως την εξουσιάζουμε απόλυτα, αφού στο σούπερ μάρκετ βρίσκουμε τα πάντα.

Ένα μεγάλο ψάρι θα μας εντυπωσιάσει, ενίοτε θα μας τρομάξει, αφού θεωρούμε αφύσικη την εμφάνιση του στην παραλία που κάνουμε μπάνιο, αγνοώντας πως εμείς είμαστε οι εισβολείς στο δικό του περιβάλλον…