Ο ένας αδελφός ΚΚΕ ο άλλος Χρυσή Αυγή…

ΣΤΙΣ εκλογές ανέβηκα ( για πρώτη φορά δυστυχώς) στις Πρέσπες. Πέρα από το φυσικό περιβάλλον, αυτό που με εντυπωσίασε ήταν ο κόσμος. Μιλάμε για σύνορα. Απέναντι είναι Αλβανία και Βόρεια Μακεδονία. Δίπλα. Στην τηλεόραση πιάνεις τα κανάλια τους, στο ραδιόφωνο ακούς τους σταθμούς τους. Κανένα πρόβλημα. Καμιά αντιπαλότητα. Κανένας φόβος. Και πολύ περισσότερο, κανένα μίσος. Οι άνθρωποι είναι ήρεμοι. Ενημερωμένοι. Συζητάνε με επιχειρήματα. Μηδέν επαρχιωτισμός. Κανένα κόμπλεξ με Αθηνά. Η καλή σχέση με τους γείτονες είναι δεδομένη. Κάτοικοι της Φλώρινας, πάνε στη Μπίτολα (Μοναστήρι) και βάζουν βενζίνη. Η σχέση τους, με τους «μέσα» όπως τους αποκαλούν είναι εξαιρετική. Αντίστοιχα οι Μπιτολιάνοι ψωνίζουν από τα σούπερ-μάρκετ της Φλώρινας.

ΟΙ δίγλωσσοι (αν εξαιρεθούν λίγες εκατοντάδες που ψηφίζουν «Ουράνιο Τόξο») θεωρούν εαυτούς έλληνες. Γλώσσα, που αποκαλούν «τα δικά μας» και τη γνωρίζουν σαν προφορική και όχι σαν γραπτή. Πολλώ μάλλον όταν οι περισσότεροι, πριν 70 χρόνια ήταν (σε όλες τις γλώσσες) αναλφάβητοι. Κι όλα αυτά είναι απόλυτα φυσιολογικά. Οι περιοχές βόρειων των συνόρων μέχρι τον Δούναβη, ήταν επί αιώνες η οικονομική ενδοχώρα των Ελλήνων. Έτυχε δυστυχώς να αποκοπούν γιά 45 χρόνια με κλειστά σύνορα. Το άνοιγμα των τελωνειακών συνόρων, όπως έγινε με υην ένταξη της Βουλγαρίας στην ΕΕ και η ομαλοποίηση των σχέσεων με τους φλύαρα δε των Σκοπίων μόνο κέρδος μπορεί να φέρει.

ΣΤΑ χωριά είναι αποτυπωμένος ο εμφύλιος. Ακόμα υπάρχουν συνθήματα στους τοίχους στα σλάβικα. ЖИВЕЕ НАРОДНА. Ντα ζίβεε νάροντνα. Που πάει να πει, «Ζήτω ο λαός». Επιγραφές σε κτίρια που έδρευε ο Εθνικός Στρατός. Με εμφανέστατη τη Βασιλική κορώνα. Στα νεκροταφεία, τάφοι εικοσάχρονων, θανόντων το 1949. Λίγο πριν το τέλος του εμφυλίου. Τα σπίτια των ανδρών του Δημοκρατικού Στρατού, που αποχωρούσαν μαζί με τις οικογένειές τους, γκρεμισμένα. Λίγο πιο έξω από το χωριό Βροντερό, η «Σπηλιά του Κόκκαλη». Εκεί ο αρχίατρος του Δημοκρατικού Στρατού Νώντας Σακελλαρίου περιέθαλπε τους τραυματίες από το Μάιο μέχρι την υποχώρηση τον Αύγουστο του 1949. Το πρόχειρο αυτό νοσοκομείο, συνολικού εμβαδού 200 τ.μ., λειτουργούσε σε τρία επίπεδα και χωρούσε 250 κρεβάτια. Με απόλυτη κάλυψη από τις επιδρομές της αεροπορίας του Εθνικού Στρατού. (Όποιος δεν βαριέται, μπορεί ν ανατρέξει στο https://www.elaliberta.gr/ , το Μακεδονικό στη δεκατία του 40).

ΣΤΟΥΣ εκλογικούς καταλόγους είναι ακόμα εγγεγραμμένοι γεννηθέντες τη δεκαετία του ’20 ή και του ’10 του περασμένου αιώνα. Που έχουν περάσει απέναντι πριν εξήντα χρόνια κι ακολούθως διασκορπίστηκαν στις Λαϊκές Δημοκρατίες. Αλλά στα χαρτιά εξακολουθούν να υπάρχουν αφού ποτέ δε δηλώθηκε ο θάνατός τους. Κάποιοι ελάχιστοι, γεννηθέντες τη δεκαετία του ’50 σε Πολωνία κλπ., έχουν επιστρέψει. Τα δύο εκλογικά τμήματα στο χωριό Αντάρτικό, λειτούργησαν στο δημοτικό σχολείο που είναι κλειστό από το 2012. Ο κόσμος ακόμα και σήμερα μισός-μισός. Όπως κατανοεί ο καθαείς την έννοια Δεξιά και Αριστερά σήμερα. Με πλειοψηφία στις πρόσφατες εκλογές την Αριστερά.Σε μία οικογένεια ο ένας αδελφός να είναι Χρυσή Αυγή κι ο άλλος ΚΚΕ. Ανάλογα πως διάβασε τον Εμφύλιο και με το δρόμο που τράβηξε ο καθένας. Σε εκλογικό κέντρο με πενήντα ψηφίσαντες, ούτε ένα ψηφοδέλτιο Κινάλ.

ΔΕΝ κομίζω γλαύκα εις τας Αθήνας, να γράψω για το φυσικό περιβάλλον. Τα γκρεμισμένα σπίτια στα χωριά. Τα αποτυπώματα που έχει αφήσει πίσω του ο Εμφύλιος. Η Μικρολίμνη που μέναμε στη Μικρή Πρέσπα, φανταστική. Το σπίτι που διαχειρίζεται η κ.Ρούλα, (Airbnb παρακαλώ) νεόχτιστο, τα έπιπλα ολοκαίνουργια και στα πενήντα μέτρα μπροστά σου η λίμνη. Εφαπτόμενη με τη λίμνη η ταβέρνα του Κυριάκου. Που τα παράτησε όλα κι εγκαταστάθηκε στη Μικρολίμνη και μαζί με τη γυναίκα του και την αδερφή του, λειτουργούν αυτή την, ας την πούμε οικογενειακή, επιχείρηση. Εννοείται όλα τα προϊόντα ντόπια, αλλά πάνω απ’ όλα ξαναλέω οι άνθρωποι. Το αυθόρμητο και μη επιτηδευμένο χαμόγελο, ο επαγγελματισμός τους. Η ηρεμία τους. Το επίπεδό τους. Με όσους μίλησα, μηδέν κουτσομπολιό, μηδέν ανταγωνισμός. Οι, λόγω των ημερών, πολιτικές συζητήσεις, επιπέδου. Στη περιοχή δεν ευδοκιμούν μόνο οι πιπεριές τα φασόλια και πράκτορες της ΕΥΠ ( δήθεν ότι κινδυνεύει η πατρίδα). Οι Πρέσπες όπως κάθε περιοχή είναι οι άνθρωποί της. Με την ποιότητά τους, να είναι εξαιρετική.

Στη μουσική επιλογή, Γιάννης Σπάθας, Sokrates και Maountains.

MUST READ

Οι σκέψεις του Μεντιλίμπαρ για τον Πανσερραϊκό – Όλα τα δεδομένα για την ενδεκάδα