Άσυλο υπάρχει και στη Βουλή, όχι μόνο στα πανεπιστήμια

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου, συνδύαζε τη μετάβαση σε μια άλλη εποχή και τη γοητεία της επανάστασης των νέων της εποχής.

Συμφωνείς ή διαφωνείς, είναι προτιμότερο να βλέπεις νεολαία γεμάτη ζωντάνια, έτοιμη να βγει στους δρόμους διεκδικώντας, παρά αποχαυνωμένους που το βασικό τους μέλημα είναι πως θα τουρλώσουν καλύτερα τον κώλο, για να βγούνε selfie.

Το πρόβλημα ξεκίνησε από την 18η Νοεμβρίου και μετά.

Πάνω στην εξέγερση χτίστηκαν αμέτρητες πολιτικές καριέρες απατεώνων, ανίκανων, είτε συνδυασμού αυτών, που με αριστερό άλλοθι κατέκλεψαν την Ελλάδα.

Το άσυλο θεσπίστηκε ως συνέχεια της εξέγερσης, ώστε τα πανεπιστήμια να παραμείνουν φορείς ελεύθερης έκφρασης και διακίνησης ιδεών, εξασφαλίζοντας πως κανένα άρμα μάχης δε θα προσπαθήσει όχι μόνο να εμποδίσει τα παραπάνω, αλλά και να τα καταργήσει.

Ήταν μια πρωτοβουλία με συμβολικό αλλά και ουσιαστικό χαρακτήρα.

Σήμερα που συζητάμε οι πάσης μορφής ιδεολογίες, ρεύματα, κινήματα κλπ, βρίσκουν πεδίο έκφρασης και δράσης παντού.

Μισό αιώνα πριν δεν υπήρχαν ΜΜΕ σε τέτοια αφθονία και αμεσότητα πρόσβασης, όπως και κινητά, δεν υπήρχε διαδίκτυο, όπου καλώς ή κακώς αποτελούν τρόπο έκφρασης ανθρώπων, ομάδων, διάδοσης ιδεών και μάλιστα αστραπιαίας.

Η συζήτηση λοιπόν περί κατάργησης του ασύλου που θεσμοθετήθηκε για να περιφρουρηθεί η απρόσκοπτη διάδοση ιδεών, παραπέμπει στην παλιότερα και εξαιρετικά ευρηματική διαφήμιση, put the kot down. Φαντάσου να άνοιγε συζήτηση για νομοθετικές παρεμβάσεις με θέμα τους κλεφτοκοτάδες, όταν δεν υπάρχουν κοτέτσια! Θα μας φαινόταν πιο γραφικό από τα Μετέωρα…

Σε περίπτωση που η εξέλιξη του άσυλου δε σηματοδοτούσε τη μετατροπή των πανεπιστημιακών χώρων σε άντρο παρανομίας, για ιστορικούς και μόνο λόγους θα άξιζε να παραμείνει ως είχε. Ακόμα κι αν εξέλειπαν οι ουσιαστικοί.

Οπότε βάζοντας στη ζυγαριά τα συν και τα πλην, κάθε νοήμων άνθρωπος θα ήταν υπέρ της κατάργησης, που δεν προσφέρει απολύτως τίποτα.

Ακόμα και ο συμβολισμός έχει πνιγεί μέσα στα ντουμάνια, οπότε και να ήθελες να επικεντρωθείς σε κάποια ιδέα που κυκλοφορεί εντός των πανεπιστημίων, στην καλύτερη θα έβρισκες κάποιο απόφθεγμα του Μπομπ Μάρλεϊ.

Εικάζω πως οι πρώτοι που θα υποστήριζαν την άρση, θα ήταν οι εξεγερμένοι του 73 που πάλεψαν για τις ιδέες τους. Πάνω απ΄ όλα, ο δικός τους αγώνας αμαυρώνεται.

Επειδή κάθε νόμισμα όμως έχει δυο όψεις, εκτός από το πανεπιστημιακό, στη χώρα μας υπάρχει και το κοινοβουλευτικό.

Οι βουλευτές των κομμάτων απολαμβάνουν ασυλίας, που σημαίνει πως εκείνοι που νομοθετούν, θεωρούν εαυτούς υπεράνω του νόμου.

Στην πράξη λοιπόν, το ένα άσυλο καταργεί το άλλο.

Αυτό που βολεύει μένει ως έχει, το άλλο ας ακολουθήσει το δρόμο που είχε υποδείξει κάποτε ο πατήρ Σπάθας, για όλες τις ομάδες πλην Ολυμπιακού και Αιγάλεω…

Αυτό που καταργείται μάλιστα περιλαμβάνει κυρίως πλημμελήματα και ως επί το πλείστον αδικήματα οι συνέπειες των οποίων μοιράζονται μεταξύ παραβατών και κοινωνίας.

Το άλλο που διατηρείται και η κατάργηση του δεν υπάρχει ούτε ως υποψία, γεννά κακουργήματα με καταστροφικές συνέπειες αποκλειστικά για τη χώρα και τους πολίτες.

Χωρίς ιδιαίτερη σκέψη λοιπόν, η οπτική διαφοροποιείται εντελώς, καθώς τεκμαίρεται άμεσα η υποκρισία της εξουσίας.

Όπως όταν θες να κόψεις συντάξεις, όταν επιβάλεις τον ΕΝΦΙΑ, τέλη κυκλοφορίας κλπ, ζητάς να πληρώσουν όλοι ανεξαιρέτως χωρίς διαχωρισμούς, έτσι και η κατάργηση του ασύλου δε μπορεί να είναι μονομερής.

Αν πρόθεση ήταν στ΄ αλήθεια η προστασία της χώρας και των πολιτών, έπρεπε να καταργηθούν και τα δυο!

Δε γίνεται να ενοχλούν δήθεν οι κουκουλοφόροι των Πανεπιστημίων και όχι οι αντίστοιχοι του Κοινοβουλίου.

Το Πανεπιστημιακό άσυλο άλλωστε όπως προανέφερα, περιλαμβάνει έναν συμβολισμό.

Το αντίστοιχο των βουλευτών, σε τι ωφέλησε τη χώρα και πότε;