Το μπάσκετ άλλαξε πρόσωπο

Ο αστικός μύθος ήθελε τη «σιδηρά κυρία» της Μεγάλης Βρετανίας να «καθαρίζει» τα ποδοσφαιρικά γήπεδα. Είναι η πιο απλουστευμένη εκδοχή της πραγματικότητας, καθώς τότε οι κορυφαίες ομάδες της Αγγλίας ήθελαν να απαλλαγούν από τις αρνητικές επιπτώσεις του χουλιγκανισμού, γι’ αυτό και στις συσκέψεις -έως ότου ληφθεί η απόφαση για απαγόρευση συμμετοχής των ομάδων εκτός συνόρων, την οποία πιστώθηκε (πολιτικά) η Θάτσερ- συμμετείχαν ακόμα και Golden Boys του ΝΒΑ.

Η αλήθεια είναι πως πολλές φορές το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ είναι συγκοινωνούντα δοχεία, πως οι «καλές πρακτικές» του ενός… ερεθίζουν τον άλλο χώρο. Κι αν νομίζετε ότι ο Τζόρντι Μπερτομέου είναι ένας… αναρχικός γιάπης, ένας άφρονας που αποφάσισε να τελειώνει με τις λίγκες, προφανώς δεν γνωρίζετε κάποιες λεπτομέρειες.

Δεν ξέρω αν πραγματικά είναι λεπτομέρεια το ότι ο γιος του Ανιέλι (και αφεντικό της Γιουβέντους) έχει παραστεί σε ουκ ολίγες συνεδριάσεις της Ευρωλίγκας, ή ότι στην τελευταία του εμφάνιση ο «κύριος χαμόγελο» της Ευρωλίγκας είχε δίπλα του τον Ούλι Χένες. Το ποδόσφαιρο -με διαφορετικούς τρόπους (και κυρίαρχο την παρουσία της Μπάγερν)- αγκαλιάζει την Ευρωλίγκα. Αλλά γιατί συμβαίνει αυτό;

Κάποτε βλέπαμε στις ταινίες του Τζέιμς Μποντ να μιλούν σε κινητά τηλέφωνα, όταν εμείς είχαμε τα… κόκκινα με τη σχισμή για το κέρμα. Τώρα, αν πεις σε ένα από τα παιδιά της γενιάς του μιλένιουμ γι’ αυτά τα τηλέφωνα, θα σε κοιτάζει απορημένο, πριν γκουγκλάρει μέσα από το κινητό του για να βρει φωτογραφίες ρετρό.

Το ίδιο συμβαίνει και στο μπάσκετ. Η επόμενη μέρα έχει έλθει και η νέα τάξη πραγμάτων αδιαφορεί για τα εθνικά πρωταθλήματα, για παλαιολιθικές κόντρες (σαν αυτή του Αρίωνα με τον Αμύντα, για παράδειγμα), για όσα συμβαίνουν εκτός συνόρων. Η ιδέα της κλωνοποίησης του ΝΒΑ, δεν αποτελεί μόνο όραμα των επιτελών της Ευρωλίγκας, αλλά και των ισχυρών κλαμπ του ποδοσφαίρου στην Ευρώπη.

Η παρεμβατικότητα της ΟΥΕΦΑ, κανονισμοί που περισσότερο κουράζουν παρά βοηθούν, «παράθυρα» εθνικών ομάδων, περισσότεροι ανούσιοι αγώνες σε μικρότερες αγορές, αποτελούν αγκάθι στην επίτευξη του στόχου, που δεν είναι άλλος από το κέρδος. Και το κέρδος επιτάσσει ένα κλειστό πρωτάθλημα, σαν αυτό που δημιουργεί ο Μπερτομέου.

Είδατε το νέο σύστημα. Συμβόλαια, wild card, έλεγχος ποιος μπαίνει και κυρίως μια αθλητική νομενκλατούρα, από σωματεία με γεμάτα πορτοφόλια, που έρχονται να προσφέρουν θέαμα, αφήνοντας κατά μέρους τις αντιπαλότητες και τις αντιπαραθέσεις. Μπάσκετ του… σαλονιού, ίσως άβολο για τα δικά μας δεδομένα, αλλά η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική μας μελαγχολία.

Κερδισμένος της ιστορίας μοιάζει να είναι ο Βαγγέλης Λιόλιος, που έβαλε τον… άσημο Προμηθέα στην επόμενη μέρα της Ευρώπης, στην επόμενη μέρα του μπάσκετ. Κι άφησε τον Μάκη Αγγελόπουλο και την ΑΕΚ δίχως… ατζέντα. Γιατί, ποιος ασχολείται με το Τσάμπιονς Λιγκ και τους δεινόσαυρους της ΦΙΜΠΑ, όταν το Eurocup δίνει δύο εισιτήρια για την μπασκετική Εδέμ;

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Ιδεολογικά είμαι αντίθετος σε αυτήν την έξαρση του αθλητικού καπιταλισμού, αλλά δεν έχω να αντιπροτείνω καμία ιδέα περί ερασιτεχνικού αθλητισμού και μαζικής συμμετοχής. Αυτά είναι για κατανάλωση. Η πραγματικότητα είναι πως όσο κι αν δεν ντρέπεται να δείξει ότι είναι άδικο το σύστημα εισόδου στην Ευρωλίγκα, αυτή είναι η νέα εποχή. Μια ψηφιακή εποχή που δεν ενδιαφέρεται για αναλογικά ρολόγια, οπότε όσοι ήταν ωρολογοποιοί παλιάς κοπής, οδεύουν με μαθηματική ακρίβεια προς το ταμείο ανεργίας.