Με λεφτά αγοράζεις κρεβάτι, όχι όμως ύπνο

Να, αυτά ήταν που ήθελα να γλιτώσουμε κι όταν έμαθα πως φεύγει ο Λουτσέσκου μου ήρθε ταμπλάς.

Καλοκαιράκι, εκατομμύρια τουρίστες συρρέουν στην Ελλάδα για να χαρούν τις παραλίες, τον ήλιο και τη θάλασσα κι εμείς που τα ΄χουμε στο πιάτο, αντί να θαυμάζουμε τις λουόμενες γοργόνες ασχολούμαστε με τον ΠΑΟΚ που θέλει να φτιάξει ο Φερέιρα, τις αλλαγές που φέρνει και τα συστήματα που δοκιμάζει.

Τι όμορφα ήταν πέρσι, στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος θυμάμαι, είχα στείλει κείμενο για το ματς προτού αυτό γίνει!!!

Σιγά μη χαράμιζα το Σαββατόβραδο για να γράφω μπλοκ και με πίεση μάλιστα, ώστε να προλάβω. Ήμουν τόσο σίγουρος πως σε όλη τη διάρκεια της σεζόν θα δούμε έναν ΠΑΟΚ οδοστρωτήρα, που δεν υπήρχε λόγος να περιμένω. Μια χαρά στρωμένη ομάδα, η συνέχεια της προηγούμενης σεζόν που της έκλεψαν τον τίτλο, με στοχευμένες προσθήκες και τον ίδιο προπονητή, η μόνη πιθανότητα να μην το σηκώναμε ήταν να αποφάσιζαν πως δε θα γίνει πρωτάθλημα.

Πόσο δε όταν ο γαύρος είχε νέο προπονητή, ενώ στο χαρτί οι ρεπόρτερ εκθείαζαν τον Τζάμπα επειδή έφερνε παίκτες με το βασικό μισθό.

Και τώρα ήρθε η σειρά μας να πούμε φτου κι απ΄ την αρχή, νέος προπονητής, νέα συστήματα, άντε να εξηγήσεις σε κάθε παίκτη ξεχωριστά και σε όλους μαζί τι πρέπει να κάνουν, άντε να τα αφομοιώσουν, άντε να κάνουμε καινούργιες προσθήκες που να ταιριάζουν αφού η προηγούμενη ομάδα ήταν δομημένη στην ποδοσφαιρική κοσμοθεωρία του Ρουμάνου.

Δεν είναι ούτε απλό, ούτε εύκολο, κυρίως όμως είναι χρονοβόρο και έχει κινδύνους.

Άκουγε ο άλλος το όνομα του Κάτσε στα φιλικά και τσιμπιόταν, νόμιζε πως έκανε ταξίδι στον χωροχρόνο κι έβλεπε τον ΠΑΟΚ του Δώνη.

Απολύτως αναμενόμενο, 4-4-2 παίζει ο Φερέιρα με δυο επιθετικούς δηλαδή και πιο aggressive φιλοσοφία, που σημαίνει πως όταν δε σου βγαίνει η πίεση, πρέπει να υπάρχει μια σκούπα στα μετόπισθεν να καλύπτει τα νώτα.

Το να ζητάς να πνίξεις τον αντίπαλο κλέβοντας μπάλες πριν ακόμα ξεμυτίσει από την περιοχή, έστω και να τον ματώσεις μέχρι να οργανώσει επίθεση, έχει βάση.

Για να το καταφέρεις όμως και να υπάρχει αποτελεσματικότητα, οφείλεις να είσαι καλυμμένος παντού, αν είναι να σε τρυπάνε βρίσκοντας αεροδιαδρόμους, ζήτω που καήκαμε.

Δεν υπάρχει σύστημα φουλ επίθεση που να εξασφαλίζει μπετόν άμυνα, ούτε και το ανάποδο βέβαια, να είσαι σφιχτός πίσω και άνετος στο γκολ. Συνήθως επικεντρώνεσαι σε κάποιο μισό του γηπέδου και ισορροπείς τη χασούρα με παίκτες που έχουν έφεση να βουλώνουν τρύπες καλύπτοντας κάτι παραπάνω από το προβλεπόμενο.

Την εποχή Σάντος, ο πιο άμπαλος της ομάδας αποτελούσε τον παίκτη κλειδί. Ο Βιτόλο κάλυπτε τα κενά του Ίβιτς και του Γκαρσία, η ταχύτητα των οποίων μετριόταν όχι με χρονόμετρο, αλλά με ημερολόγιο. Έβγαινε μπροστά ο Λίνο ντουμπλάροντας τον Βιειρίνια κι έκαναν μαγικά πράγματα, που δε θα τα βλέπαμε χωρίς το πνευμόνι του Ισπανού που βρισκόταν παντού. Έτσι πάνε αυτά, ο κόσμος συνήθως απολαμβάνει τη βιτρίνα, σπάνια ασχολείται με αυτό που κρύβεται από πίσω.

Ο Λουτσέσκου προτιμούσε πιο σετ παιγνίδι, ήταν της υπομονής, τσίκι τσίκι μπολ που λένε και στις σχολές προπονητών. Πιο καβατζωμένος πίσω, όχι τόσο εύκολος στο γκολ, το ένα όμως ήταν συνήθως αρκετό.

Τέτοιον καιρό πέρσι που ο ΠΑΟΚ περίμενε τον Βέρνμπλουμ, εξήγησε σε συνέντευξη τους λόγους που ρισκάρουν να χάσουν τόσο χρόνο περιμένοντας τον Σουηδό, λέγοντας πως δεν αρέσκεται να παίζει με καθαρό 6άρι. Ο τελευταίος ήταν 6-8άρι ταίριαζε γάντι δηλαδή, μπορούσε να παίξει ως 8 και να μετατρέπεται σε 6 κάποιες φορές, όταν το απαιτούσαν οι περιστάσεις.

Με εξαίρεση τον Κάνιας που προϋπήρχε στον ΠΑΟΚ κι εδώ που τα λέμε, το «δε θέλω να παίζω με 6άρι» δε σημαίνει πως «θεωρώ αχρείαστο να υπάρχει ένας τέτοιος παίκτης στην 22άδα», όσα χαφ άξονα ήρθαν την εποχή Λουτσέσκου, ήταν 8άρια…

Κάθε προπονητής επιλέγει έναν συγκεκριμένο τρόπο παιγνιδιού, που κάποιες στιγμές μπορεί να διαφοροποιείται, το βασικό σύστημα όμως, είναι ένα.

Ο Φερέιρα αρέσκεται σε κάτι διαφορετικό, τι να του πεις, παίξε όπως ο προηγούμενος;

Φέραμε προπονητή δηλαδή πληρώνοντας το βάρος του σε χρυσό, για να του πούμε να παίξει όπως ο πρώην; Αν ήταν έτσι, να μη φέρναμε αντικαταστάτη και να λέγαμε στους παίκτες «να κάνετε αυτά που σας έλεγε ο Λουτσέσκου».

Αρκούσε μόλις μια εβδομάδα και μερικά φιλικά, για να καταλάβουν -κυρίως οι ομοϊδεάτες μου- για ποιον λόγο έκανα σαν κακιά πεθερά όταν έφυγε ο Ρουμάνος.

Εξηγούσα και τότε πως δεν ήταν θέμα προσώπων, ακόμα κι αν Φερέιρα αποδειχτεί κλάσεις ανώτερος, θέλει χρόνο.

Χρόνο που του στερεί ο ερχομός σε μια ομάδα που κατέκτησε αήττητο πρωτάθλημα και νταμπλ, πάνω απ΄όλα όμως δεν του δίνουν περιθώρια οι ίδιοι που έλεγαν «έλα μωρέ, ποιος Λουτσέσκου».

Πρώτοι απ΄όλους αυτοί θα κράζουν και ήδη ξεκίνησαν, η αφέλεια με την οποία αντιμετώπισαν την αποχώρηση Λουτσέσκου, μαρτυρούσε έλλειψη στοιχειώδους λογικής, την οποία θα αναδείξουν και  με τον Πορτογάλο.

Νόμιζαν πως αφού έχουμε παίκτες αρκούσε ένας καλός προπονητής, για να δούνε το περσινό έργο σε επανάληψη, με την ομάδα να καταπίνει τον αντίπαλο.

Όταν απαξιώνεις το έργο του προηγούμενου, μοιραία θα το κάνεις και για τον επόμενο. Διότι απλά, δεν ξέρεις τι εστί δουλειά προπονητή.

Είναι οι κλασικοί τύποι που είδαν δυο εκπομπές του Γεωργίου, άκουσαν μερικές ατάκες από κάποιον θαμώνα καφενείου που σύμφωνα με τους υπόλοιπους του καφενέ «ήξερε από μπάλα» και πίστεψαν πως κατέκτησαν την απόλυτη ποδοσφαιρική γνώση.

Ακόμα χειρότερα όταν νομίζουν πως τα λεφτά του Ιβάν, αρκούν για να επιλύουν προβλήματα.

Τα χρήματα του Σαββίδη προσφέρουν επιλογές, εγγυώνται υψηλό επίπεδο, η χημεία που είχαμε βρει όμως πάνω στην οποία στηρίχθηκε το αγωνιστικό τμήμα, δημιουργήθηκε με κόπο και ατελείωτη προσπάθεια, δεν αγοράστηκε έτοιμη από το σούπερ μάρκετ.

Είναι αυτό ακριβώς που λένε οι Γεροντάδες στο Άγιο Όρος, πως «με τα λεφτά αγοράζεις κρεβάτι όχι όμως και ύπνο».

Η οικονομική επιφάνεια του Ιβάν αποτελεί μαξιλάρι ασφαλείας, σε βγάζει από τα αδιέξοδα, επιτρέπει να διορθώνεις τα λάθη, στην περίπτωση μας όμως μιλάμε για κάτι εντελώς διαφορετικό.

ΥΓ. Ο τρόπος που αξιολογούσα τους προπονητές ανεξαρτήτως αθλήματος, παρέμενε πανομοιότυπος από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.

Στο ξεκίνημα δεν προσδοκούσα να δω κάτι, δε με απογοήτευαν ακόμα και τα αγωνιστικά μπάχαλα. Μου αρκούσε αν στο πέρασμα των μηνών που φθινοπώρου διαπίστωνα έστω και ανεπαίσθητες βελτιώσεις. Τις θεωρούσα απαραίτητες όμως…

Κάπου στο ξεκίνημα του χειμώνα και προς τα μέσα του, περίμενα να δω μια ξεκάθαρη αγωνιστική ταυτότητα, που θα γίνεται πιο ξεκάθαρη και θα ομογενοποιείται στο πέρασμα του χρόνου.

Αυτό ακριβώς δηλαδή που παρουσίασαν ο Λουτσέσκου κι ο Μάρτινς, που είναι κανονικοί προπονητές.

Για να πιάσουμε και το άλλο άκρο, το ανάποδο από αυτό που έδειχναν οι ομάδες του Αναστασιάδη, που ξεκινούσαν φουριόζες και το χειμώνα πάθαιναν λάστιχο.

Η περίπτωση Φερέιρα είναι ακόμα πιο διαφορετική, γιατί ανέλαβε μια άκρως πετυχημένη ομάδα, την οποία θέλει να φέρει στα δικά του μέτρα.

MUST READ

Γκος στο «10»: «Τώρα βλέπετε τις πραγματικές δυνατότητές μας»

Είναι λιγότερο δύσκολο να φτιάξεις από την αρχή ένα σπίτι στο οποίο υπάρχουν μόνο τοίχοι, από το να αλλάξεις κάποιο που είχε διαμορφωθεί έτσι ώστε να εξυπηρετεί τις ανάγκες, τα θέλω και την αισθητική του προκατόχου…