Μια στιγμή μπρος στην κάλπη! Από ΝΔ στον Βαρουφάκη…

Η πλατεία Ναυαρίνου στην οποία μεγάλωσα, ήταν το πρώτο σημείο της χώρας όπου έκαναν την εμφάνιση τους αναρχικά κινήματα, στην αυθεντικής τους μορφή. Όταν στην πλατεία κυκλοφορούσαν οι πρώτοι αναρχικοί, στα Εξάρχεια έπαιζαν τσανταλίνα-μανταλίνα και λικνίζονταν στους ήχους των Boney M.

Οι εικόνες της παιδικής ηλικίας να παίζουμε με τα υπόλοιπα παιδιά, δε θα ξεθωριάσουν ποτέ. Ένα από αυτά ο Θοδωρής Αθερίδης, όπως και ο Γιάννης Σερβετάς, τα αναφέρω έτσι για να αντιληφθείτε πως αν δεν ήσουν ολίγον πυροβολημένος, αλλοπρόσαλλος και φεύγα, το περιβάλλον σε ξερνούσε. Όσους ταιριάζαμε, μας τραβούσε σα μαγνήτης…

Ήμουν πολύ μικρός για να κατανοήσω το συνολικό ιδεολογικό περίβλημα περιοχής, πόσο δε να προσηλυτιστώ σε πάσης φύσεως ομαδοποιήσεις. Μεγαλώνοντας ωστόσο, συνειδητοποίησα πως η αύρα της πλατείας διαμόρφωσε ασυναίσθητα τον τρόπο σκέψης και αντίληψης των πραγμάτων, όπως και των επιλογών μου σε κάθε επίπεδο.

Κι αφού με κατάπιε μέχρι σήμερα συντροφεύοντας το πέρασμα μου από κάθε μετερίζι, δε θα με αφήσει ποτέ…

Περιγράφοντας τον εαυτό μου θα τον κατέτασσα στην κατηγορία των αναρχοαυτόνομων, καμμιιά σχέση με τη σύγχρονη μορφή μπαχαλάκηδων, που αποστρέφομαι.

Για να μην παρεξηγηθώ, ίσως θα ήταν ορθότερο να αυτοπροσδιοριστώ ως άναρχος και αυτόνομος, θεωρώ την τυφλή βία, την πλήρη έλλειψη ιδεολογικού προσανατολισμού, πακέτο με την αμφισβήτηση των πάντων, χωρίς παράλληλη επίγνωση του τι ακριβώς ζητάς, την επιτομή της ηλιθιότητας..

Άναρχος και αυτόνομος σημαίνει πως δε μπαίνεις σε καλούπια, ακόμα κι αν κατά περίσταση εντάσσεσαι σε κάποιο από αυτά, δε γίνεσαι δέσμιος. Αμφισβητείς τα πάντα, χωρίς να τα μηδενίζεις όμως, αναζητώντας πάντα το καλύτερο ίσως και το ιδεώδες.

Ακόμα κι αν παρ΄ ελπίδα και έπειτα από μερικούς…αιώνες ζωής το κατακτήσεις, είσαι υποχρεωμένος να το αμφισβητήσεις κι αυτό…

Δηλώνω άκρως πολιτικοποιημένος, όπως έλεγε κι ο Αριστοτέλης άλλωστε ο άνθρωπος είναι από τη φύση του, πολιτικό ον.

Διόλου κομματικοποιημένος όμως, η συντριπτική πλειοψηφία μπερδεύει τις έννοιες και θεωρεί πως πολιτική σημαίνει να υποστηρίζεις ντε και καλά Σύριζα, ΝΔ ή κάτι άλλο, να είσαι κομματόσκυλο, έστω να ακολουθείς τυφλά κάποια παράταξη και όχι να ενδιαφέρεσαι για τα κοινά, τη χώρα, την πόλη, το μέλλον.

Δεν υπάρχει εκλογική διαδικασία στην οποία δεν έλαβα μέρος, θεωρώ όρθια τετράποδα όσους δεν ψηφίζουν. Στις περισσότερες αναμετρήσεις επέλεγα απολύτως συνειδητά το άκυρο, για να ακυρώσω τόσο τις σαθρές ιδεολογίες των κομμάτων, όσο αλλά και τις πρακτικές τους. Ποτέ λευκό όμως, λευκό σημαίνει ουδετερότητα, κάτι σαν «είστε όλοι συμπαθητικοί, δεν ξέρω ποιον να διαλέξω».

Προτιμούσα το «είστε όλοι μαλάκες, ψεύτες, αριβίστες και σας ακυρώνω».

Αδιαφορούσα ακόμα κι αν σύμφωνα με το εκλογικό σύστημα, τα άκυρα συγχωνεύονταν με τα λευκά και προστίθονταν στα ποσοστά του πρώτου κόμματος. «Καλύτερα να κλέψουν την ψήφο μου, παρά να την παραδώσω με τα χεράκια μου», σκεφτόμουν. Ίσως να πίστευα και στο ουτοπικό, πως όλοι οι συνειδητοποιημένοι άκυροι βαδίζουμε στην ίδια κατεύθυνση και κάποια στιγμή, ίσως κάπου συναντηθούμε.

Κάποιες φορές έχω επιλέξει και κόμματα, η έννοια του άναρχου και αυτόνομου δεν εγκλωβίζεται σε πάσης φύσεως απαγορευτικά, η σκέψη δε φυλακίζεται ποτέ, ταξιδεύει παντού και επιλέγει ανάλογα με τη στιγμή. Το ίδιο και οι ανάγκες του, εκτός αν περιμένεις κάποιο κόμμα να σε ταίσει.

Δυο κόμματα δεν ψήφισα ποτέ και δε θα το έκανα ούτε νεκρός, το ένα είναι ο Σύριζα. Μου κάθονται στο λαιμό από τότε που ως Συνασπισμός ήταν στο 3%, τους θεωρώ ψεύτικους, πολιτικούς τυχοδιώκτες, που πουλάνε δήθεν αντίσταση και επανάσταση..

Για τον ίδιο λόγο δε θα το έριχνα ποτέ και στην ΧΑ που πουλάει πατρίδα, ξερνάω με κάθε πατριδοκάπηλο, όπως και τον Βελόπουλο που αποτελεί την εκσυγχρονισμένη και εξευγενισμένη της μορφή. Εκτός αυτού, η εικόνες φουσκωμένων τύπων από αναβολικά που ξεσπάνε σε ανυπεράσπιστους ανθρώπους, για να εκτονώσουν συμπλέγματα μπούλινγκ που έτρωγαν στο σχολείο, μου προκαλεί κράμπες στον εγκεφαλικό.

Το ότι δε γουστάρω τους δυο παραπάνω δε σημαίνει πως τους αναγάγω σε μείζον πολιτικό θέμα που βόλευε -ειδικά τη ΧΑ-, δικαίωμα στην ύπαρξη εντός μιας δημοκρατίας έχουν άπαντες, ακόμα και εκείνοι που θέλουν να την καταργήσουν. Οποιαδήποτε άλλη προσέγγιση, καθιστά τον καθένα ίδιο με αυτούς που αποδοκιμάζει.

Όταν μιλάμε για κοινωνικά φαινόμενα, καλύτερα να τα βάζεις με τις αιτίες που τα προκαλούν και όχι με τους φορείς τους.

Κατά τα λοιπά έχω ψηφίσει διάφορα. Είπαμε, πελάτης δεν υπήρξα ποτέ, πάντα όμως ψήφιζα με κάποιο κριτήριο, ενίοτε και εφήμερο. Σωστό ή λάθος μικρή σημασία έχει, ειδικά όταν το αντίπαλο δέος είναι κομματόσκυλα, αποβλακωμένοι, βολεψάκηδες, παραμυθιασμένοι ή αδιάφοροι.

Προτιμότερο να επιλέγεις εν γνώσει μια παπαριά, από το να καταντάς κατοικίδιο κάθε φυτευτού πολιτικάντη.

Πριν από κάτι δεκαετίες θυμάμαι το είχα ρίξει στο ΚΚΕ όταν ο Π. Φ@σούλας κατέβαινε ως υποψήφιος Δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης, με τον Φατούρο!

Μη γελάτε, εσείς δεν έχετε κάνει μαλακίες στη ζωή σας;

Στις προηγούμενες εκλογές το έριξα στη ΝΔ, για τον απλούστατο λόγο πως δεν ήθελα να βγει ο Σύριζα, το ότι δεν επρόκειτο να κάνουν τίποτα από όσα υπόσχονταν ήταν το λιγότερο και με άφηνε αδιάφορο! Ποιοι μπορούσαν άραγε, να κάνουν τα πολλά;

Ερχόμενοι στην εξουσία όμως θα υπέγραφαν χωρίς αιδώ και με καμάρι την τελεσίδικη παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας στους Σκοπιανούς, θα υιοθετούσαν κάθε τι ανθελληνικό και ταυτόχρονα θα νομιμοποιούσαν όλες τις υφιστάμενες ανωμαλίες.

Στις τελευταίες εκλογές, ψήφισα Βαρουφάκη! Τον εκφραστή της οικονομικής πολιτικής που μεταξύ άλλων ήθελα να αποδοκιμάσω την προηγούμενη φορά. Ακούγεται αντιφατικό αλλά δεν είναι, την προηγούμενη τετραετία Βαρουφάκης σήμαινε προοπτική διακυβέρνησης της χώρας, σήμερα δεν είναι παρά μια διαφορετική φωνή, που είναι θετικό να υπάρχει εντός της μνημονιακής κοινοβουλευτικής συγχορδίας. Δεν είναι βλαπτικό για τη δημοκρατία, όσο περισσότερες διαφορετικές φωνές υπάρχουν, τόσο το καλύτερο…

Είναι άλλο να έχεις τον Κούγια πρόεδρο της λίγκας με πιθανότατο το ενδεχόμενο να ρίξει το ποδόσφαιρο στα βράχια και άλλο να υπάρχει μέσα στο συμβούλιο της λίγκας, που πάνω στην τρέλα του μπορεί να πει εκείνο που δε μπορούν οι υπόλοιποι.

Για να είμαι ειλικρινής δεν είχα προαποφασίσει για το παραμικρό και τούτη τη φορά δε με γοήτευε ιδιαίτερα το αγαπημένο μου άκυρο.

Οι εκλογές αυτές ήταν οι πιο ξενέρωτες, σα να έβλεπες Ολυμπιακός-«ο Άρης», που θεωρητικά είναι επίσημο παιγνίδι, κατ ουσίαν όμως αδιάφορο φιλικό.

Έγινε κι αυτό με τον Λουτσέσκου που με αποσυντόνισε, πήγα να ψηφίσω λοιπόν, εντελώς απροετοίμαστος και αδιάβαστος.

Η αίθουσα δεν είχε κόσμο, μπήκα μόνος στο παραβάν και είχα χρόνο να ξεφυλλίσω όλα τα ψηφοδέλτια. Αυτό που κέρδισα βασικά, ήταν πως μετά από μερικές δεκαετίες κατάλαβα πως άλλο είναι το μ-λ ΚΚΕ κι άλλο το ΚΚΕ μ-λ, τόσα χρόνια πίστευα πως είναι το ίδιο…

Πάνω στο…ζάπινγκ των ψηφοδελτίων λοιπόν κι εκεί που σκεφτόμουν πως τελικά θα υποκύψω πάλι γράφοντας ΠΑΟΚ δίπλα σε κάποιο σύνθημα για το θρύλο και τον Πειραιά και θα το χώσω στο φάκελο, το μάτι μου κόλλησε στον Βαρουφάκη.

Η οπτική μου εντελώς διαφορετική τούτη τη φορά όπως προείπα, άλλο να αναθέτεις τις τύχες μιας κατεστραμμένης χώρας σε αυτόν που υποσχόταν να τη λυτρώσει με αδόκιμες πρακτικές εκβιασμού γαρνιρισμένες με ολίγον από τζόγο και χωρίς περαιτέρω αναπτυξιακό σχέδιο και άλλο να δώσεις την ευκαιρία σε κάποιον αντιδραστικό, να συμμετέχει σε ένα μνημονιακό περιβάλλον.

Ειδικά όταν αυτός δεν έκανε κωλοτούμπες όπως οι πάλαι ποτέ σύντροφοι, εξαργυρώνοντας την αυτογελοιοποίηση με κάποιο αξίωμα.

Φιλοσοφημένα αντιδραστικό μάλιστα, όχι σαν τον Κουτσούμπα που αν ζούσε σε παράλληλο σύμπαν όπου τα μνημόνια ήταν Σοβιετικής προέλευσης, θα ήταν μνημονιακότερος του Αδώνιδος…

Ίσως και να κάνω λάθος, έτσι αντιλαμβάνομαι όμως την ελευθερία του νου. Να μην έχει κολλήματα, να υπηρετεί αυτό που θεωρεί ως γενικό καλό, δοκιμάζοντας τα πάντα, αρκεί αυτά να βασίζονται σε κάποιο σκεπτικό. Σωστό ή λάθος, μικρή σημασία έχει, αρκεί που μπορεί να ταξιδεύει χωρίς βαρίδια στην πλάτη.

Γιατί αν ταξιδεύει, είσαι σίγουρο πως θ΄ αντιληφθεί το ενδεχόμενο λάθος, αντίθετα μ΄ εκείνο που παραμένει προσκολλημένο σε πάσης φύσεως ιδεοληψίες και «εγώ»..

ΥΓ. Το σκέφτηκα διπλά αν έπρεπε να γράψω αυτό το μπλοκ, γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως θα διαβάσω διάφορα, βολικά από εγκεφαλικά βολεμένους:

«Δηλαδή ψήφισες Σαμαροβενιζέλους που έσωσαν τις τράπεζες, σε βάρος των πολιτών;Επέλεξες το κόμμα της Πάολα που καθυβρίζει τη Μακεδόνια, κατουρώντας όρθια;»

Τι συζήτηση να κάνεις άραγε με όσους διαβάζουν άλλα από τα γραφόμενα και καμουφλάρονται πίσω από αυθαίρετα συμπεράσματα, απευθύνοντας απορίες που προκύπτουν από το πουθενά;

Οι περισσότεροι από αυτούς ψήφισαν ΠΑΣΟΚ επειδή αποτελεί οικογενειακή παράδοση, πίστεψαν στ΄ αλήθεια τέσσερα χρόνια πριν πως ο Τσίπρας θα έσκιζε τα μνημόνια και άλλοι περιμένουν από τον Κούλη να φέρει την ανάπτυξη.

Έτσι και τους ζητήσεις να τεκμηριώσουν το σκεπτικό τους, ο αντιπρόεδρος του Εδεσσαϊκού θα μοιάζει με ρήτορα της Αρχαίας Αθήνας.

Δεν είχα καμμία αυτοκτονική διάθεση λοιπόν, ρουφιανεύοντας τις επιλογές μου και κυρίως το σκεπτικό μου.

Γνωρίζοντας πως αυτοί που συμφωνούν μαζί σου στο οτιδήποτε είναι συνήθως οι ομοϊδεάτες, είμαι σίγουρος όμως πως είναι απίθανο να βρεθεί συνειδητοποιημένος ψηφοφόρος του άκυρου, που 4 χρόνια πριν το έριξε στη ΝΔ και χθες στο ΜΕΡΑ 25.

Ήθελα απλώς να παραθέσω κάποιο απλοϊκό δείγμα σκέψης, που είναι απείρως πιο πολιτική από τις υπόλοιπες «καταξιωμένες», που χαρίζουν εξουσίες και δεινά.

Που πρέπει πάντα να είναι τεκμηριωμένη και κυρίως ελεύθερη, από πάσης φύσεως δεσμεύσεις και κολλήματα…