Να κράζετε αλλά με σωστή λογική

Με αφορμή τα όσα ακούγονται αναφορικά με τους δημοσιογράφους και τον τρόπο λειτουργίας τους, από άτομα που δεν γνωρίζουν όμως πως ακριβώς λειτουργεί το πράγμα και απλά γουστάρουν να στολίζουν γιατί έτσι αισθάνονται πιο πλήρεις στην ζωή τους και γιατί το άκουσαν στο καφενείο, να βοηθήσουμε με κάποια απλά πραγματάκια. Για να ξέρετε γιατί κράζετε, όχι για κάτι άλλο…

Η συγκεκριμένη τακτική, άλλωστε, έχει πολλές φορές παρατηρηθεί και στον Άρη κατά το παρελθόν. Όχι, βέβαια, ότι δεν υπάρχουν στο σινάφι μας άτομα που δικαιολογούν αυτά που ακούγονται και ακόμα περισσότερα. Φυσικά και υπάρχουν. Αυτό που ενοχλεί είναι το “τσουβάλιασμα”. Όταν εκτίθεσαι δημόσια είναι λογικό να ακούς κριτική και είσαι υποχρεωμένος να το κάνεις. Δεν είσαι όμως υποχρεωμένος να τα ακούς γιατί ο τάδε έγραψε ή είπε αυτό.

Όταν, λοιπόν, ένας δημοσιογράφος θα βρει μια πληροφορία,  είτε γιατί έχει ένα γνωστό, είτε γιατί κάποιος του χρωστάει εξυπηρέτηση, είτε γιατί έστρωσε και τον κ.. του και την βρήκε δουλεύοντας, ενημερώνει σχετικά τον διευθυντή του ή τον προϊστάμενο του.  

Σπάνια μια πληροφορία είναι επιβεβαιωμένη 100%. Συνήθως  εμπεριέχει ρίσκο. Το πρόβλημα δημιουργείται όταν ο διευθυντής ή ο προϊστάμενος  δεν ενδιαφέρεται πρώτιστα για το αν ισχύει στο 100% , αλλά για το πόσα φύλλα ή πόσα κλικ θα του δώσει. Υπάρχουν, μάλιστα και αυτοί που κάνουν πιο εντυπωσιακή την πληροφορία, με αποτέλεσμα να μην συμφωνεί απόλυτα το πρωτοσέλιδο με το ρεπορτάζ στις μέσα σελίδες.

Ένα ακόμα φαινόμενο είναι ότι στα πλαίσια της οικονομικής κρίσης έχουν “βαπτιστεί” δημοσιογράφοι , άτομα που απλά τους δόθηκε ένα μικρόφωνο ή ένα πληκτρολόγιο, με βασικό προσόν το ότι δεν επιβαρύνουν τον προϋπολογισμό  του εκάστοτε μέσου. Όταν , όμως, τους κάνετε “μάγκες”, δίνοντας τους ακροαματικότητα, κλικ ή πωλήσεις, μην διαμαρτύρεστε μετά για την εξέλιξη τους. Βοηθήσατε και εσείς σε αυτό…

Δεν χρειάζεται να βρίσεις , να σχολιάσεις άσχημα, να χαλάσεις την διάθεση σου και να προσβάλεις τον άλλον. Έχεις ένα μεγάλο όπλο, αυτό του να αγνοείς όποιον δεν σου κάνει, φίλε αναγνώστη.  Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμωρία…