Ο «αριστερός», που δίδαξε τι σημαίνει επένδυση

Δεδομένου πως ο νικητής των εκλογών της 7ης Ιουλίου είναι ήδη γνωστός από το βράδυ των Ευρωεκλογών, πάμε να το προχωρήσουμε μερικά βήματα παραπέρα.

Πόσο πιστεύετε ν΄αντέξει στην πρωθυπουργική καρέκλα ο Κούλης, ακόμα και ως αυτοδύναμος, με 170 βουλευτές ας υποθέσουμε

Είδηση θα είναι αν κλείσει διετία και το λέω χωρίς να διαθέτω χαρίσματα μέντιουμ για να προβλέψω πιθανά σκάνδαλα, εσωκομματικούς καυγάδες κλπ. Εκτίμηση κάνω.

Ποια είναι η ατζέντα του Κούλη στα βασικά θέματα, ξέρει κανείς;

Με εξαίρεση μια δέσμευση για μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων που προεκλογικά τις μειώνουν όλοι ανεξαιρέτως, δεν έχει αναγγείλει κάτι άλλο. Για χειροπιαστό μιλάω, από επενδύσεις και ανάπτυξη που θα έρθει, χορτάτοι είμαστε…

Δεν αναφέρομαι λοιπόν σε μπαλαμούτια και κλασικές προεκλογικές φανφάρες αλλά στα στοιχειώδη, για συντάξεις, βασικό μισθό, φορολογία των φυσικών προσώπων, επιδόματα, τι λέει;

Μένουν ως έχουν, πέφτει ψαλίδι;

Στο βασικό μισθό αναφέρθηκε πρόσφατα, υποσχόμενος αύξηση με ρυθμό διπλάσιο από την ετήσια αύξηση του ΑΕΠ, πιασ’ τ’ αυγό και κούρευ’ το δηλαδή. Πιο συγκεκριμένος πεθαίνεις.

Είσαι ποδοσφαιριστής δηλαδή και υπογράφεις συμβόλαιο με απολαβές ανάλογα με τον τζίρο των διαρκείας.

Θα κάθεται ο σερβιτόρος στα καφέ, για να υπολογίζει με το κομπιουτεράκι αν ο τραπεζικός του λογαριασμός θα φουσκώσει κατά 2.5 ή 4.7 ευρώ το μήνα.

Υπόψιν πως μιλάμε για χώρα που βρίσκεται υπό μνημονιακό καθεστώς, ο Αλέξης υποστηρίζει πως μας έβγαλε βέβαια, απλώς τα μνημόνια δεν το έμαθαν ακόμα!

Οπότε αν η Μέρκελ πει πως πρέπει να πέσει ψαλίδι σε μισθούς, δώρα κλπ, τι θα κάνει; Θα το παίξει Συριζαίος του 2014 αλλά με γραβάτα;

Κι εδώ ακριβώς έρχεται να κολλήσει η μαγκιά που έκανε ο Τσίπρας με την προκήρυξη εκλογών, που και καλά ήταν πράξη γενναιότητας, στην πραγματικότητα όμως επρόκειτο για κίνηση στρατηγικής, με το βλέμμα στο αύριο.

Γι αυτό και η κυβέρνηση ήταν νεκρή επικοινωνιακά τον τελευταίο μήνα, κατεβαίνει για να χάσει, τη δουλειά της όμως την έκανε.

Ουδεμία σημασία έχει αν ο πρωθυπουργός δε σε κορόιδευε απλά, αλλά στο έλεγε κατάμουτρα πως σε κοροϊδεύει. Αν σου υποσχέθηκε 751 βασικό, κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και τελικά πήρες μόνο το χαμόγελό του, περασμένα ξεχασμένα αυτά.

Εκείνο που μένει είναι η τελευταία εντύπωση, χαστούκια να τρως κάθε μέρα, εκείνο που θα θυμάσαι θα είναι το λουλούδι που σου προσέφεραν την τελευταία.

Πριν κουνήσει μαντιλάκι λοιπόν μοίρασε κάτι σαν 13η σύνταξη, που πακέτο με κάτι χιλιάρικα σε απολυμένους και ρύθμιση χρεών στην εφορία σε 120 δόσεις, ήταν το περιεχόμενο του στερνού αποχαιρετισμού της πρώτης φοράς αριστερά στο λαό…

Για να φανεί καλύτερος ο Κούλης, θα πρέπει να δώσει 14η και ρύθμιση χρεών σε 300 δόσεις, εύκολο το ΄χετε;

Έστω να συντηρήσει μια επιδοματική πολιτική της πλάκας, δωρεάν μετακινήσεις και μια κονσέρβα το μήνα με κουπόνι.

Το πιθανότερο είναι πως τα δωράκια του Τσίπρα θα τα πάρει πίσω, οτιδήποτε πιασάρικο μπορούσε να πουλήσει ο Κούλης θα το είχε ξεφουρνίσει ήδη. Ίσα ίσα το ότι πρόλαβε να πει σε συνέντευξη πως τα κρατικά ταμεία δε αντέχουν 13η σύνταξη, ήταν ενδεικτικό των προθέσεων του.

Δεν αποκλείω να μην αντέχουν στ΄αλήθεια, το είδαμε και με τα τηλεοπτικά της ΕΡΤ, λεφτά με τα τσουβάλια μοίραζε ο απερχόμενος, λες και ήταν δικά του.

Το κομμάτι το έκανε όμως, οι ομάδες της S.L 2 θα μείνουν με την όρεξη και θα νοσταλγούν τον λουκουμά που ήταν άπλας και μοίραζε χρήμα με τη σέσουλα.

Δε συζητάμε για την ουσία λοιπόν, αλλά για τις προσμονές και τις ψευδαισθήσεις.

Οπότε ξεχνάμε το σήμερα για το μέλλον μιλάμε, το εξήγησα και μετά τις Ευρωεκλογές πως ο λαός δεν ενέκρινε τον Κούλη απλώς ήθελε να τιμωρήσει τον Αλέξη.

Θα τον τιμωρήσει για τα καλά την Κυριακή και θα ξεθυμάνει, από τις 8 του ίδιου μήνα όμως μόνο τον διάδοχο θα βλέπει μπροστά του.

Κι εκεί είναι που θα αρχίσουν τα ωραία, δεν πέρασε καιρός από τότε η Μιράντα Ξαφά πρώην μέλος του ΔΝΤ είπε ορθά κοφτά πως «είμαστε η μόνη χώρα της Ε.Ε που συνεχίζει να ξοδεύει το 17% του ΑΕΠ της σε συντάξεις. Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση».

Για να δοθούν αυξήσεις στον κατώτατο μισθό με άλλα λόγια, θα πρέπει να μειωθούν οι συντάξεις, εκτός αν περιμένουμε την ανάπτυξη που έρχεται εδώ και δεκαετίες, αλλά ακόμα πιάσει λιμάνι.

Δε μου το βγάζετε από το μυαλό πως ακόμα και οι πρωθυπουργοί δεν ψηφίζουν πάντα αυτό που προτρέπουν τον κόσμο να κάνει. Ειδικά σε μια χώρα που ασφυκτιά και δεν έχει δικαίωμα να ρυθμίζει τα του οίκου της, είναι το πλέον πιθανό.

Έχω εκφράσει και παλιότερα τη βεβαιότητα πως ο Αλέξης ψήφισε ΝΑΙ στο περίφημο δημοψήφισμα, αυτό ήθελε να επικρατήσει.

Δε γίνεται να εκλέγεσαι με κεντρικό σύνθημα ρήξη με τους δανειστές και καπάκι να ζητάς από το λαό να εγκρίνει αν θέλει να κάνεις πράξη τη βασικότερη προεκλογική σου δέσμευση! Μα γι αυτό σε ψήφισε…

Πόνταρε στο ΝΑΙ λοιπόν, για να έχει το άλλοθι πως «ήθελα να σκίσω τα ρημάδια τα μνημόνια, ο λαός όμως μου είπε να μην το κάνω». Κι επειδή του ήρθε από εκεί που δεν το περίμενε, έκανε μόνος του το ΌΧΙ-ΝΑΙ.

To ίδιο πιστεύω και για το σήμερα, Κούλη θα ψηφίσει ο Αλέξης.

Αυτός τουλάχιστον την είχε βρει την άκρη, αφού ξεπέρασε σχετικά αναίμακτα την μεγαλειώδη κυβίστηση με τους δανειστές, έβαλε τα πράγματα σε μια τάξη φτιάχνοντας το κράτος των ονείρων του. Αυτό που θα ξεζουμίζει τη μεσαία τάξη για να θρέφει τους υπόλοιπους με επιδόματα, παριστάνοντας τον καλό.

Αν μάλιστα ο Κούλης και η παράταξη του δεν ήταν ξελιγωμένοι για εξουσία, το ίδιο θα έκαναν κι εκείνοι, στο ΣΥΡΙΖΑ θα το έριχναν.

Κάτι σχετικό είχα γράψει και παλιότερα θαρρώ, πως αν ο Τσίπρας ήθελε να κυβερνά για τα επόμενα 100 χρόνια, θα έπρεπε να παραιτηθεί πριν φέρει τη συμφωνία των Πρεσπών στη Βουλή, λέγοντας του Κούλη «πως είπες, δε σου αρέσει η συμφωνία; Πάμε σε εκλογές λοιπόν, γίνε πρωθυπουργός και άλλαξε την…»

Εκεί θα είχε τελειώσει ο Κούλης, διότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ανέκαθεν διεθνιστικό προσανατολισμό, η ΝΔ υποτίθεται πως έχει τάσεις προς τον πατριωτισμό.

Έστω και με καθυστέρηση λοιπόν, έκανε αυτό που έπρεπε για τον ίδιο, έφυγε κι άφησε πίσω του παρέα με τα συντρίμμια, ταγμένα δωράκια που οφείλει να πληρώσει ο επόμενος.

Κυρίως όμως άφησε τον πήχη των παροχών όχι ψηλά, αλλά μερικούς πόντους από το έδαφος, με τον Κούλη που δε μπορεί να πηδήξει ούτε βρεγμένη εφημερίδα, υποχρεωμένο να τον υπερβεί.

Τεράστια μαγκιά η αποχώρηση του λοιπόν, καθιερώθηκε έτσι ως ένα από τα δυο κόμματα που θα εναλλάσσονται στην εξουσία, δε θ΄αργήσει ο καιρός που ο κόσμος θα αρχίσει να νοσταλγεί τα επιδόματα.

Ήταν η μοναδική φορά που ένας αριστερός έστω και στα λόγια, δίδαξε στο κόμμα που εκπροσωπεί το κεφάλαιο, τι σημαίνει επένδυση…