Στον Ολυμπιακό με τους τόσους δημιουργούς και τους μπαλαδόρους, ο Μαροκινός έρχεται για να τελειώνει τις δουλειές. Το πως θα φτάσει η μπάλα στην περιοχή είναι δουλειά άλλων. Ο ίδιος βρίσκεται πάντα σε κίνηση για να αποφεύγει τα μαρκαρίσματα. Τα περισσότερα γκολ τα επιτυγχάνει σε κίνηση και με την πρώτη επαφή.
Γιατί ένας χορτασμένος παίκτης, με τσέπες γεμάτες από… πετροδόλαρα παίρνει την απόφαση να επιστρέψει στην Ευρώπη;. Η λογική απάντηση είναι γιατί έχει φιλοδοξίες. Γιατί πιστεύει ότι μπορεί να είναι πρωταγωνιστής κάνοντας και σε ευρωπαϊκό επίπεδο όσα έκανε στο Κατάρ. Μάλλον για να ξανακάνει στην Ελλάδα όσα έκανε και στην Ισπανία όπου παραμένει ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών της Γρανάδα.
Ο Γιουσέφ Ελ Αραμπί είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση επιθετικού. Στερέωσε και εξέλιξε την καριέρα του πετυχαίνοντας γκολ. Δεν θα αρνηθεί να μαρκάρει, να τρέξει για τους συμπαίκτες του. Εκείνο που τον έκανε ξεχωριστό είναι ότι έπαιρνε τη επίκαιρη θέση μέσα στην περιοχή. Εχει σημασία η συγκεκριμένη παρατήρηση. Θα εξηγηθούμε παρακάτω. Δεν είναι μικρό παιδάκι ο νέος σέντερ φορ του Ολυμπιακού. Πάτησε τα τριάντα δυο και κάθε χρονιά στην καριέρα του σε Ευρώπη (Καέν, Γρανάδα) και στο Κατάρ μάτωνε τα δίχτυα.
Τα ίδια και με την Εθνική του Μαρόκου. Του ήταν ευχερές να παρατείνει την παρουσία του στα αραβικά πρωταθλήματα και να ενισχύσει περισσότερο τον τραπεζικό λογαριασμό του. Επιστρέφει στην Ευρώπη έχοντας πράγματα να αποδείξει και αρκετά γκολ να πετύχει. Στον Ολυμπιακό μια ομάδα στην οποία περισσεύει η δημιουργικότητα, χρειάζεται και κάποιος να βλέπει το τέρμα στα κανονικά μεγέθη του κι όχι σαν δακτυλήθρα. Ο Ελ Αραμπί τέτοια προβλήματα με την όρασή του δεν είχε ποτέ. Αν ήμουν σίγουρος ότι η φράση δεν θα παρεξηγηθεί θα σας έλεγα ότι είναι κυνηγός παλαιάς κοπής. Κινείται μέσα στην αντίπαλη περιοχή για να πάρει την μπάλα και να τελειώσει την φάση.
Το κάνει πολύ καλά με το κεφάλι και με το δεξί πόδι αν και δεν έχει πρόβλημα να εκτελέσει και με το αριστερό. Αν ο Πέδρο Μαρτίνς έψαχνε κάποιον που να τελειώνει κι όχι να δημιουργεί, τότε εξηγείται που κατέληξε στον Αλ Αραμπί. Ο Μαροκινός θέλει μια ομάδα που να δουλεύει πίσω του. Να δημιουργεί και να παράγει φάσεις. Αυτός είναι ο τρόπος του παιχνιδιού. Σπάνια ανακατεύεται με τις δουλειές των άλλων. Θα μαρκάρει και θα πιέσει τον αντίπαλο, θα γυρίσει στην άμυνα για να μαρκάρει αλλά επιθετικά θα πάρει θέση για να σκοράρει. Οσο πιο πολλές φορές πάρει την μπάλα τόσο πιο πολλές φορές θα απειλήσει. Από ένστικτο ψάχνει αμέσως το αντίπαλο τέρμα.
Στον Ολυμπιακό με τους τόσους δημιουργούς και τους μπαλαδόρους ο Μαροκινός έρχεται για να τελειώνει τις δουλειές. Το πως θα φτάσει η μπάλα στην περιοχή είναι δουλειά άλλων. Ο ίδιος βρίσκεται πάντα σε κίνηση για να αποφεύγει τα μαρκαρίσματα. Τα περισσότερα γκολ τα επιτυγχάνει σε κίνηση και με την πρώτη επαφή. Κανένας δεν αποτελεί μεγάλη μεταγραφή αν μέσα στο γήπεδο δεν το αποδείξει. Ο Ελ Αραμπί με την αποδεδειγμένη εκτελεστική δεινότητα, ήρθε για να αξιοποιήσει των δημιουργικό οίστρο των υπολοίπων.