Τα γαϊδουράκια της Σαντορίνης

Η Εθνική U19 απέτυχε. Όποιος πει οτιδήποτε άλλο εθελοτυφλεί. Και; Μήπως ήρθε το τέλος του κόσμου και πρέπει -σαν τους άφρονες των τηλεοπτικών σειρών- να γεμίσουμε κελάρια με τρόφιμα και να χτίσουμε καταφύγια;

Μήπως θα αυξηθεί το εθνικό χρέος και θα υπογραφεί κι άλλο (αυτό ας μην το αποκλείσουμε) μνημόνιο; Μήπως θα καθυστερήσει η ανακάλυψη του φαρμάκου για τη φαλάκρα; Ας είμαστε λίγο σοβαροί, αλλά -αλήθεια- πώς να είμαστε σοβαροί;

Όταν γονείς βγάζουν στα ΜΚΔ τους βαθμούς των παιδιών τους, όπως κάποτε έβγαζαν τα ματωμένα σεντόνια, απόδειξη ότι η νύφη ήταν παρθένα, όταν γράφουν στο facebook γονείς στα τρίχρονα παιδιά πόσο τα αγάπανε και τι σημαίνουν γι’ αυτούς (πηγαίντε στο διπλανό δωμάτιο και πάρτε τα αγκαλιά, τι μας το λέτε;), υπάρχει πιθανότητα να μετρήσει κανείς την προσπάθεια αυτών των παιδιών κι όχι το αποτέλεσμα;

Μου θυμίζουν τα γαϊδουράκια της Σαντορίνης, τα οποία τα φορτώνουν δίχως -φυσικά- να τα ρωτήσουν, τα κακοποιούν και παράλληλα θεωρούν ότι είναι ατραξιόν του νησιού. Κάπως έτσι φερόμαστε και στο μέλλον του ελληνικού μπάσκετ. Ποιος φταίει;

Πρώτα απ’ όλα οι ίδιοι οι γονείς (πρόδηλα αυτό δεν αφορά όλους, δεν είναι γενίκευση, αλλά οι εξαιρέσεις τονίζουν τον κανόνα), που θέλουν μέσα από τον υψηλό γιόκα τους να πάψουν να είναι… μεροκαματιάρηδες.

Το δίμετρο παλικάρι ενσαρκώνει το όνειρο της μαμάς για να αποκτήσει άμεσα την ακριβή τσάντα που πάντα ονειρεύονταν, να κάνει τη σαρανταποδαρούσα να ντρέπεται, που έχει λιγότερα υποδήματα από εκείνη.

Οι γονείς είναι που στερούν τη χαρά του παιχνιδιού και μετατρέπουν αμούστακα παιδιά σε… Τζόρνταν της Ελλάδας. Τους χαλάνε τη διασκέδαση, τους βάζουν σε μια ιδιότυπη απεχθή παιδική εργασία. ΠΡΟΣΕΞΤΕ:

Άλλο να στηρίζεις το όνειρο του παιδιού σου, άλλο να βοηθάς την εξέλιξή του κι άλλο να γίνεσαι μάνατζερ, προπονητής, διαιτητής και -πάνω απ’ όλα- δεσμοφύλακας, μην τυχόν και δεν ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του. Στις ποιες;

Ακολουθούν οι μάνατζερ, που αντί να επιλέξουν τον καλύτερο προπονητή, την πιο… ομάδα, αυτή που θα ταιριάζει στον πελάτη τους, έχουν μοναδικό στόχο το υπερκέρδος. Αντί να είναι… δεύτερος πατέρας, ο κακός μάνατζερ (υπάρχουν και καλοί) μετατρέπεται σε νταβατζή της κακιάς ώρας.

Θα μπορούσε να αποτελεί εμπόδιο η Ομοσπονδία, αν δεν έβγαζε προς πώληση αυτά τα παιδιά. Στόχος η διάκριση, την οποία θα καρπωθεί, ώστε να αναδείξει το ανύπαρκτο αναπτυξιακό της έργο.

Αδιαφορώντας για όλα τα άλλα, παίρνει τη μια διοργάνωση πίσω από την άλλη (θα μιλήσουμε γι’ αυτό αύριο – μεθαύριο), πιέζει διαιτητές, ώστε να φτάσει στο αποτέλεσμα που θέλει.

Η θλιβερή εικόνα του υπερήλικα προέδρου, να διαμαρτύρεται στους διαιτητές, ζώντας ακόμα τον… μύθο ότι είναι κραταιός ηγέτης, ενώ όλος ο υπαρκτός κόσμος τον θεωρεί έναν συμπαθητικό (ας το πούμε έτσι) άνθρωπο μεγάλης ηλικίας, που δεν έχει αντιληφθεί ότι οι εξελίξεις, η ίδια η ζωή, τον έχουν προσπεράσει.

Το παζλ συμπληρώνουν οι αλαφροΐσκιωτοι του facebook, οι πανηγυρτζήδες, που άλλοτε αποθεώνουν τον Αντετοκούνμπο κι άλλοτε τον Τσιτσιπά, λες και μαζί κέρδισαν, οι ανόητοι που είχαν έτοιμο το κατηγορητήριο, επειδή τα παιδιά δεν έφτασαν στην κορυφή.

Αυτοί οι ίδιοι θα έγραφαν το… πρωτότυπο «είσαστε χρυσοί στην καρδιά μας» αν τα πιτσιρίκια έφταναν στον τελικό κι έχαναν. Αυτοί θα τους έχριζαν ισότιμους με τους 12 θεούς του Ολύμπου, αλλά τώρα -επειδή τα like κάνουν δουλίτσα- σκυλεύουν πάνω σ’ αυτά τα παιδιά.

Είναι άμοιροι ευθυνών οι διεθνείς; Μα γιατί να έχουν ευθύνη; Δεν προσπάθησαν; Δεν πήγαν στα ριμπάουντ, δεν έτρεξαν, δεν κυνήγησαν; Δεν κέρδισαν! Και; Υπάρχει σύμβαση αορίστου χρόνου με την επιτυχία; Σοβαροί να είμαστε.

Μπορεί κάποια από αυτά τα παιδιά να παρασύρθηκαν. Το αναφέραμε πιο πάνω, οι συνθήκες ευνοούν το καβάλημα, αλλά ρε σεις, αν δεν παρασυρθούν σε αυτή την ηλικία, πότε θα το κάνουν; Στα χρόνια του Βασιλακόπουλου; Αφήστε τα παιδιά ήσυχα.

Αντί επιλόγου: Από αυτή την αποτυχία μπορεί να προκύψουν πολλά καλά για τα παιδιά. Ξέρουν τι δεν έκαναν σωστά και θα βρουν τι πρέπει να αλλάξουν.

MUST READ

Ο Μεντιλίμπαρ είπε την αλήθεια σε λίγες λέξεις και «έδειξε» γιατί ο Ολυμπιακός διαφέρει

Ελπίζω να κρατήσουν όλα εκείνα τα πικρόχολα σχόλια, τα άδικα σχόλια (τα δίκαια να τα μελετήσουν για να γίνουν καλύτερα) και όταν οι ίδιοι πικρόχολοι τους ζητούν να φωτογραφηθούν μαζί τους, να δώσουν μια συνέντευξη, τότε που θα είναι πραγματικοί σταρ, να τους τα τρίψουν στη μούρη.