Ντιμπέι ρε! Κάντε ένα ντιμπέι...

Λευτέρης Δούκας 03.07.2019-15:45

Είναι δυνατόν να σε κυβερνήσουν αυτοί που μαλώνουν για όρους και διαιτητές, λες και είναι ο ΠΑΟΚ κι ο Ολυμπιακός στη λίγκα;

Δε θα γίνει προεκλογικό ντιμπέιτ των πολιτικών αρχηγών τελικά κι αν έγραφες κάτι κλασικό του τύπου θα τρίζουν τα κόκαλα του Περικλή, θα ήσουν εντελώς εκτός τόπου και χρόνου.

Με αυτά που συμβαίνουν στην χώρα που γέννησε τη δημοκρατία, τα γράμματα, τις τέχνες και δίδαξε φιλοσοφική σκέψη, τα κόκαλα των Αρχαίων προγόνων έχουν μεταναστεύσει προ πολλού.

Η αιτία της μη πραγματοποίησης του ντιμπέιτ είναι πως δε συμφώνησαν στους όρους, δεν έχει σημασία ποιους.

Και μόνο που τίθενται προϋποθέσεις και «πρέπει» για την τέλεση μιας συζήτησης, γινόμαστε Χελάκηδες και δεν περιγράφουμε άλλο.

Να φανταστώ πως όταν είναι να κάνουν έρωτα με τις γυναίκες τους, βάζουν παρόμοια χρονοδιαγράμματα και προγραμματίζουν κάθε λεπτομέρεια.

Προσυμφωνούν δηλαδή, πως «αφού τελειώσει το δείπνο, παρακολουθούμε ταινία από τον καναπέ πίνοντας κόκκινο κρασί και μόλις χαλαρώσουμε αρχίζω να σου χαϊδεύω τρυφερά το λαιμό, με απαλές κυκλικές κινήσεις των δακτύλων.

Στα 45 δευτερόλεπτα θα ανάψει λαμπάκι που σημαίνει πως η ανάσα πρέπει να γίνει πιο έντονη, στο λεπτό έρχεσαι πάνω μου με ορμή, μου βγάζεις τη μπλούζα και αρχίζεις να μου φιλάς το λαιμό, κατεβαίνοντας σιγά σιγά προς τα κάτω…»

Κι εκεί που είναι όλα έτοιμα για να πέσουν οι υπογραφές, το πράγμα να μπερδεύεται: «Γιατί να αλλάξει ο ρυθμός της αναπνοής μου στα 45΄και όχι στα 50΄; Και γιατί να φοράς μπλούζα και να μην είσαι ήδη γυμνός, να με φτιάξουν περισσότερο τα πλαδαρά σου μπράτσα; Και γιατί να πιούμε κόκκινο κρασί και όχι ροζέ;»

Θεωρητικά τα παραπάνω, όταν από την άλλη πλευρά υπάρχει γυναίκα στο τέλος θα συμφωνήσεις θες δε θες..

Ο έρωτας, όπως και ο διάλογος είναι καταστάσεις που διέπονται από αυθορμητισμό, στο μεγαλύτερο μέρος τους.

Οι μόνοι κανόνες που γίνεται να τεθούν είναι γενικής φύσεως, πχ πως δε θα υπάρχουν αναφορές προσωπικής φύσεως, δε μου αρέσουν τα αισχρόλογα κλπ.

Από που κι ως που να πηγαίνω να μιλήσω με κάποιον φίλο, αντίπαλο, πρώην ή νυν συνεργάτη, οποιονδήποτε και να υπάρχει ο όρος πως οι απαντήσεις του καθενός απαγορεύεται να ξεπερνούν το λεπτό; Ή πως αν θέσω ένα ερώτημα και δεν εισπράξω ξεκάθαρη απάντηση, δικαιούμαι να επανέλθω μια φορά ή καμμία; Τι σόι διάλογος είναι τούτος;

Επιστρέφεις σπίτι τρικλίζοντας, γεμάτος κραγιόν, η γυναίκα σου βρίσκει κιλότα στην τσέπη, σε ρωτάει «τι είναι αυτό Μπάμπη», απαντάς «τώρα που ανανέωσε ο Φορτούνης θα κάνει παπάδες με Βαλμπουενά, Ποντένσε», επανέρχεται αγριεμένη «δε σε ρώτησα για τον Ολυμπιακό Μπάμπη, ρώτησα με ποια τσιλιμπούρδιζες και ήρθες σ΄ αυτήν την κατάσταση»

Έτσι και της ξεκαθαρίσεις πως απάντησες και δεν έχει δικαίωμα να επανέλθει, θα έχει άδικο να σου ξηγηθεί όπως η Βατίδου τον Κούγια;

Κανονικά, πρέπει να καταργηθεί ακόμα και η παρουσία των δημοσιογκράφιτι που θεωρείται θεσμός πλέον, τι χρειάζονται οι διαιτητές, από που κι ως που όταν συζητάει ένα ζευγάρι να εμπλέκεται και η πεθερά;

Τόσο δύσκολο είναι να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι ο Κούλης, ο Αλέξης, ο Κουτσούμπας, η Φωφώ, ο Λεβέντης, ο Βαρουφάκης και όποιος άλλος και να συζητήσουν ελεύθερα και σαν άνθρωποι;

Χωρίς όρους και προϋποθέσεις, χωρίς χρονικούς περιορισμούς, χωρίς μεσάζοντας με αναφαίρετο το δικαίωμα του καθενός να επανέρχεται ζητώντας διευκρινίσεις.

Όποιος δεν απαντά, όποιος μακρηγορεί χωρίς ο λόγος του να έχει ουσία, όποιος προσβάλει ή αποφεύγει να απαντήσει, θα χάνει και πελάτες.

Για ποιο λόγο να υπάρχουν πάσης φύσεως κανόνες λοιπόν και με ποιο σκεπτικό να θεωρείται απαραίτητη η παρουσία δημοσιογκράφιτι σε ρόλο Κομίνηδων και Αρετόπουλων;

Είναι δυνατόν να σε κυβερνήσουν, αυτοί που αδυνατούν να κάτσουν σε ένα τραπέζι και ν΄ ανταλλάξουν απόψεις;

Και να μαλώνουν για τους όρους, μέχρι και για τους διαιτητές, λες και είναι ο ΠΑΟΚ κι ο Ολυμπιακός σε συνεδρίαση της λίγκας;

Συζήτηση βάσει κανονισμών και με καλούπια δεν είναι συζήτηση, για να βαφτιστεί κάτι ως διάλογος δεν αρκεί να μιλάνε όλοι, αλλά να εκφράζεται ο καθένας ελεύθερα, να ακούει ο ένας τον άλλον και να παρεμβαίνει.

Δείγμα γραφής η χθεσινή συνέντευξη του Τσίπρα στον Σκάι, πως ως παραγόμενο αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό. Μίλησε, ρωτήθηκε, απάντησε, στριμώχτηκε, τα έχωσε, αυτό είναι συζήτηση. Χωρίς κουμπάκια και λαμπάκια, χωρίς χρονόμετρα για να μετράνε δευτερόλεπτα και δικαίωμα καθενός να ρωτάει, να επανέρχεται, να ζητά διευκρινήσεις, ότι τραβάει ο οργανισμός του.

Δεν είναι δυνατόν να σκοτώνονται για το απόλυτο τίποτα, για μια παράσταση κάκιστης αισθητικής και ποιότητας, απλά και μόνο για να περάσουν στο υποσυνείδητο, την σπουδαιότητα ύπαρξης των κομμάτων και των ιδίων ως ηγετών.

Να μπούνε όλοι στην αρένα και όποιος κερδίσει.

Γι αυτό «ντιμπέι ρε! Κάντε ένα ντιμπέι ρε» όπως θα λέει ο Αλέφας, λαϊκό όμως!

Αφήστε τα λούσα, τις χλίδες, με το κάθε κόμμα να κουβαλά και σκηνοθέτη που ρυθμίζει τον φωτισμό και τα πλάνα, στον απλό λαό απευθύνεστε, κάντε ότι θα έκανε ο μέσος Έλληνας.

Πάτε όλοι σε μια ταβέρνα, φάτε, πείτε τα κρασιά σας κι αρχίστε να μιλάτε.

Δεν υπάρχει και Καραμανλής, να πεις πως θα κάνει ντου στις γαρδούμπες ξεχνώντας το σκοπό της συνάντησης…