Όταν οι «αιώνιοι» συναντούν τον Ήφαιστο

Οι… κοπτοραπτούδες καλό είναι να ξεκουραστούν λιγάκι και να συμμετέχουν ενεργά στα… μπάνια του λαού (λαός είναι κι εκείνες). Δεν θα χρειαστούν υπερωρίες για να ράψουν το έβδομο ή το τέταρτο, καθώς φέτος η Μπαρτσελόνα απογείωσε το μπάτζετ, ενδεχομένως και να… χάλασε την πιάτσα.

Ακόμα κι η συμμετοχή στο φάιναλ φορ είναι υπερβατική διαδικασία και παρότι το μπάσκετ παίζεται στις τέσσερις γραμμές, όταν η μία παίρνει Μίροτιτς, Αμπρίνες, Χίγκινς κι οι άλλοι δύο τους Πάντερ και Ράις (εξαιρετικοί αμφότεροι για τα δεδομένα μας), δεν είναι εύκολο να την ανταγωνιστείς. Και δεν είναι η εξαίρεση στον κανόνα.

Θα ήταν πιο τίμιο ένα σύστημα με «salary cap», έστω κι αν… παίζει μπουνιές με το δίκαιο του ανταγωνισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αλλά μήπως η όλη διοργάνωση της Ευρωλίγκας δεν αντίκειται στην εμπορική φιλοσοφία της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Αυτό είναι το… ΝΒΑ της Ευρώπης και δίχως αμφιβολία δεν είναι δίκαιο.

Αλλά για σταθείτε βρε παιδιά. Χρόνια τώρα, δεν συμβαίνει το ίδιο στο ελληνικό πρωτάθλημα; Χρόνια τώρα οι δύο «αιώνιοι» δεν παίζουν χωρίς συναγωνισμό, από τη στιγμή που τα δικά τους μπάτζετ έχουν τεράστια απόσταση από των υπολοίπων; Και βλέπεις το οξύμωρο, να συζητούν για αθέμιτο ανταγωνισμό οι φίλοι των «αιωνίων», που έχουν στις τάξεις τους παίκτες όπως ο Σπανούλης κι ο Καλάθης, καθένας εκ των οποίων παίρνει όσα χρήματα έχουν ως συνολικό μπάτζετ οι μισές ομάδες του πρωταθλήματος.

Ο φίλος μου, Νίκος Μπογιόπουλος, λάτρης των σπορ, θα μπορούσε να το περιγράψει ως «είναι ο Καπιταλισμός στο μπάσκετ ηλίθιε». Κι όντως έτσι είναι, πρέπει να εθελοτυφλείς για να μην το βλέπεις. Από την άλλη είναι κι αυτή η τάση που έχουμε, να θέλουμε στο γαλακτομπούρεκο να τρώμε μόνο την κρέμα, αγνοώντας το φύλλο.

Μας αρέσει να είμαστε στην πλευρά των πλουσίων, ακόμα κι αν δεν έχουμε ευρώ στην τσέπη και να κράζουμε τον πρόεδρο που δεν βάζει άλλο μισό εκατομμύριο να φέρει τον παικταρά. Ο αθλητισμός εκτός από υπερβατικός, ενίοτε είναι κι εκτός λογικής.

Καλά όλα αυτά, αλλά στο δια ταύτα; Πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τη λογική του παπλώματος και του πόσο θα απλώσουμε τα πόδια μας. Πρέπει να έχουμε λογικές προσδοκίες, βάζοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι (ειδικά στον αθλητισμό) μπορούμε να είμαστε ρεαλιστές, πιστεύοντας στο ακατόρθωτο.
Κυρίως, όμως, να δουλέψουμε πολύ για να αναδείξουμε παίκτες, να διαμορφώσουμε δημιουργική διαδικασία, ώστε να καλύψουμε ένα μέρος της ζημιάς.

Υ.Γ.: Το τελευταίο πράγμα που θα κάνω είναι να σχολιάσω αρνητικά 18χρονα παιδιά, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Αλλά, βρε αγόρια, δώστε και καμιά πάσα. Με ένα καλάθι γίνεται ευτυχισμένος ένας, με μια πάσα δύο (αυτός που τη δίνει κι αυτός που βάζει το καλάθι). Τσάμπα τα λέει ο Παναγιώτης Γιαννάκης;