Η τελευταία ευκαιρία

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος μίλησε και έβαλε πάνω στο τραπέζι τα πραγματικά δεδομένα, που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στον οργανισμό που λέγεται Παναθηναϊκός.

Ποια; Την ποδοσφαιρική ομάδα να μην μπορεί να αποκτήσει ούτε τον Φάνο Κατελάρη, τον Ερασιτέχνη να «φυτοζωεί» προσπαθώντας να κρατήσει όρθια τα τμήματά του και την ομάδα μπάσκετ να παλεύει να κρατηθεί στο πάνω ράφι της Ευρωλίγκας.

Ο Γιάννης Αλαφούζος έχει ουσιαστικά παραιτηθεί από την προσπάθεια και απλά διαχειρίζεται τα όποια έσοδα, προσπαθώντας να μειώσει το χρέος μέχρι να φύγει. Προοπτική; Καμία.

Μοναδικός «αιμοδότης» αυτής της κατάστασης ένας. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Κανείς άλλος παρά τις όποιες εκκλήσεις του. Ετσι λοιπόν είπε κι αυτός: «Κουράστηκα να είμαι μόνος μου» και το πανηγύρι τελείωσε.

Η οικογένεια Γιαννακόπουλου ήταν πάντα εκεί. Οπου είχε περιθώριο βοηθούσε. Στον Ερασιτέχνη, στην ΚΑΕ στην πολυμετοχικότητα. Παντού.

Οι εποχές έχουν αλλάξει, όμως πλέον, οι αντοχές δεν είναι ίδιες και ο σύλλογος πρέπει να κοιτάξει το μέλλον του. Για το λόγο αυτό και ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος σήμανε συναγερμό.

Εθεσε την πρότασή του και περιμένει ανταπόκριση. Ανέλυσε τα πάντα στη συνέντευξη Τύπου, ξεκαθάρισε τις προθέσεις του και έβαλε τα πράγματα στη ρεαλιστική τους βάση. Τίποτε από όσα περιέγραψε δεν είναι λάθος. Αυτή είναι η κατάσταση στον Παναθηναϊκό.

Ο κόσμος θα πρέπει να πάρει στα χέρια του το μέλλον της ομάδας που αγαπά. Οι «Μεσσίες» τελείωσαν, η τρέλα μιας οικογένειας που δεν χαμπάριαζε τίποτε και ήθελε να βλέπει την ομάδα της παντού πρώτη έχει και ένα όριο.

Τώρα πια ο καθένας πρέπει να αναλογιστεί την κατάσταση και να σκεφτεί. Ασφαλώς και δεν του περισσεύει ούτε ένα ευρώ. Ασφαλώς και οι περισσότεροι «γονατίζουν» για να τα βγάλουν πέρα. Δεκτό και κατανοητό.

Οποιος μπορεί λοιπόν, στο μέτρο που μπορεί και όσο κρατάνε οι δυνάμεις του, καλείται να βοηθήσει.

Τα «αν», «διότι», «επειδή» και «τι θα γίνει εάν», αυτή τη χρονική συγκυρία είναι πολυτέλειες. Προφάσεις του καθενός ώστε να μην δει ποια είναι η πραγματική κατάσταση και να μην αντιμετωπίσει τον γκρεμό που είναι μπροστά.

Ισως είναι η τελευταία ευκαιρία του συλλόγου να σταθεί ξανά στα πόδια του. Γιατί είναι η τελευταία; Γιατί δεν υπάρχει κανείς άλλος να εμπνεύσει. Οι κάθε είδους «Πιεγκμπονσάντ» θα περνάνε, θα κάνουν το κομμάτι τους και θα φεύγουν αφήνοντας πίσω τους έναν σύλλογο να βουλιάζει…