Άρης: Ο Σιώπης και το ταμπού της πώλησης

Η συζήτηση για την παραχώρηση ή μη του Μανώλη Σιώπη στην Τουρκική Αλάνιασπορ, είναι το θέμα που κεντρίζει το ενδιαφέρον των φίλων του Άρη και όχι άδικα.

Θεωρώ ότι η πώληση ποδοσφαιριστή, σε τιμή που ικανοποιεί και τις τρεις πλευρές, αγοραστή, πωλητή και παίκτη, είναι ο ορισμός της ποδοσφαιρικής υγείας.

Αν ο Άρης ικανοποιηθεί από τα ανταλλάγματα και ο Σιώπης θέλει να κάνει αυτό, ως επόμενο βήμα, τότε καλώς να γίνει η μεταγραφή. Για την ομάδα της Θεσσαλονίκης θα σηματοδοτηθούν τα εξής:

α) Ο Άρης θα έχει μπει στο χάρτη των ομάδων που εξελίσσουν ποδοσφαιρικά πρότζεκτ. Πήρε ελεύθερο και δωρεάν το Μανώλη Σιώπη, του έδωσε συνθήκες και περιβάλλον που τον έκαναν και πάλι διεθνή και θα τον παραχωρεί με οικονομικά ανταλλάγματα. Αν καταφέρει να βάλει και ένα ποσοστό μεταπώλησης στη συμφωνία, θα έχει και προοπτική νέας ωφέλειας, την ίδια ώρα που θα γίνεται και… πρώτος υποψήφιος να πάρει το παιδί και πάλι στη δούλεψή του, σε περίπτωση επαναπατρισμού. Παράλληλα θα έχει ένα επιχείρημα για κάθε παίκτη στη θέση που ήταν ο Σιώπης πέρσι το καλοκαίρι: “Έλα στον Άρη, εδώ θα γίνεις καλύτερος”.

β) Ο Άρης θα πάρει χρήματα με τα οποία: Θα πρέπει να αντικαταστήσει το Σιώπη και με τα ρέστα να βάλει και έναν ακόμη στο ρόστερ του ενόψει νέας σεζόν. Δηλαδή με τη “ρευστοποίηση” ενός παίκτη, να προσελκύσει τουλάχιστον δύο επιλογές, δίνοντας και στον προπονητή του… ένα επιπλέον εργαλείο από όσα είχε τη μέρα της πώλησης του Έλληνα μεσοαμυντικού, ως αντιστάθμισμα της “απώλειας” ενός.

γ) Ο Άρης θα θυμηθεί πως είναι να χρηματοδοτεί πράγματα στην ομάδα, ένας από την ίδια την ομάδα. Ο τελευταίος παίκτης που έφερε σημαντικά ανταλλάγματα ήταν ο Αβραάμ Παπαδόπουλος και πάνε πολλά χρόνια από τότε. Όταν είσαι ανταγωνιστικός, πρέπει να μπορείς και να αγοράσεις αλλά και να πουλάς. Τα χρήματα είναι το μέσον και στο ποδόσφαιρο.

Και μιλάμε για μια εποχή που δεν υπάρχουν έσοδα ενώ πρέπει να χρηματοδοτηθεί ο μεταγραφικός σχεδιασμός, τα έργα στο Χαριλάου και τα έργα στο προπονητήριο.

δ) Επιλογές στην αντίθετη κατεύθυνση, δηλαδή άρνηση πρότασης, ανανέωση συμβολαίου με προσδοκία πώλησης σε επόμενο χρόνο, δεν δούλεψαν. Κυρίως γιατί αγνόησαν την ψυχοσύνθεση των ποδοσφαιριστών. Όταν ο παίκτης έχει στα χέρια του πρόταση που ξέρει ότι δεν μπορεί να τη φτάσει η νυν ομάδα του, συνήθως… απογοητεύεται. Αυτό θυμάμαι από τις περιπτώσεις του Κόκε ή του Νάτσο Γκαρσία που είδαν τις αποδοχές τους να εκτινάσσονται και όλοι εμείς την απόδοσή τους να μειώνεται.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Εν τέλει: Η πώληση παίκτη δεν είναι ταμπού. Ο Άρης -θεωρώ ότι- έχει τους ανθρώπους να βρουν παίκτες και το έχει αποδείξει. Ας το κάνουν άλλη μια φορά. Κανένας ποδοσφαιριστής δεν θα απογειώσει ή θα καταδικάσει το μέλλον μιας ομάδας και αντίθετα όλοι θα εκτιμήσουν οτι η ομάδα της Θεσσαλονίκης μπαίνει στην αγορά ως καλός προορισμός. Και επειδή είμαστε την αρχή της προετοιμασίας και έρχονται αγώνες, αν είναι να γίνει, ας γίνει νωρίς, ώστε να προχωρήσουν και τα επόμενα βήματα άμεσα αν είναι δυνατόν.