Ο Μπάμπης ο γίγαντας!

Υπάρχουν στιγμές που βιώνουμε στα μικράτα μας και μένουν «χαραγμένες» στην μνήμη για μια ζωή. Θαρρείς και αναφέρεσαι σε παλιές φωτογραφίες του χαρτιού, εκείνες που έχουν μείνει στα συρτάρια των παλιών επίπλων. Παλιές μα τόσο όμορφες. Και είναι πάντα εκεί για να σου θυμίζουν τα «μπλουζ της άγριας νιότης».

Η είδηση της απώλειας του Μπάμπη Χολίδη βύθισε στο πένθος τον ελληνικό αθλητισμό. Ο γίγαντας που πάλεψε πρώτα απ’ όλα στο ταπί της ζωής από τα γενοφάσκια του, δεν είναι πια μαζί μας.

Μιλήσαμε για τις αναμνήσεις από τα παλιά. Για κείνες τις στιγμές των χρόνων της ανεμελιάς που δεν τις ξεχνάς ποτέ. Τις διαφυλάττεις για να μην χαθούν στο διάβα των χρόνων. Για να μην… κιτρινίσουν ποτέ από το πέρασμα του καιρού.

Μικρός, δέκα χρόνων. Ολυμπιακοί Αγώνες του Λος Άντζελες και ο Μπάμπης Χολίδης σηκώνει τους Έλληνες ψηλά. Πολύ ψηλά, συνεχίζοντας την παράδοση του Πέτρου Γαλακτόπουλου, του Στέλιου Μυγιάκη και του Γιώργου Χατζηιωαννίδη. Η σκηνή των πανηγυρισμών στο σπίτι δεν θα σβήσει ποτέ. Η ουρανομήκης κραυγή του ελληνισμού δεν θα ξεχαστεί ποτέ.

Ο Μπάμπης πάλεψε για όλους μας στο Λος Άντζελες. Πάλεψε με το ίδιο πείσμα, με την ίδια αυταπάρνηση και τέσσερα χρόνια αργότερα στην Σεούλ. Ξανά για να χαρίσει μεγάλες στιγμές σε όλους τους Έλληνες.

Δεν χωρά αμφιβολία πως αυτός ο γίγαντας έγραψε ιστορία που δεν θα ξεθωριάσει ποτέ. Ατελείωτη πάλη στο ταπί της ζωής. Στο ταπί του ξεριζωμού και της φτώχειας. Στις σκαλωσιές της οικοδομής για να βγει το μεροκάματο.

Εκείνες τις σκαλωσιές που άφησε για ν’ ασχοληθεί με την πάλη. Κι εκεί πάλη και μετά πάλη. Μια ζωή πάλη για να μείνουν ψηλά οι αξίες με τις οποίες μεγάλωσε ερχόμενος στην χώρα μας από το μακρινό Καζακστάν.

Οι γονείς του έφεραν μαζί τους και την Ελλάδα από την μακρινή δημοκρατία της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης. Και ο Μπάμπης πάλεψε για την Ελλάδα σε εποχές που οι διακρίσεις για τον ελληνικό αθλητισμό ήταν μετρημένες στα δάχτυλα. Σε εποχές που τα μετάλλια φάνταζαν και ήταν άθλοι.

Στα καφενεία της χώρας το μακρινό 1984 συζητούσαν για τον Μπάμπη. Για τον γίγαντα που πάλεψε σαν θεριό ανήμερο. Για τον πρόσφυγα που έκανε την χώρα να κλάψει από χαρά και συγκίνηση.

Η ιστορία του Χολίδη πρέπει να είναι μάθημα στα μικρά παιδιά για την δικαίωση του αγώνα. Για την επιμονή, για την υπέρβαση, για την ταπεινότητα με την οποία πρέπει να προχωράς στην ζωή.

Ο Μπάμπης ο μέγας. Οι Έλληνες σε αποχαιρετούν με δάκρυα στα μάτια. Με τα ίδια δάκρυα του 84 και του 88.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…