Με Χυλοπιτίνο και Ρέμο στη γιορτή της σαρδέλας

Άντε και είσαι ο Ρικ Πιτίνο. Μεταφορικά το λέω, δε χρειάζεται να κάνεις μπότοξ και να βάφεις το μαλλί για να δείχνεις πουροτεκνό. Είσαι ένας προπονητής μπάσκετ με περγαμηνές λοιπόν, αναγνωρισμένη αξία και μέλος του Hall of Fame, έχεις φτάσει σε επίπεδα δηλαδή που δε σε διαλέγουν, αλλά διαλέγεις εσύ.

Έρχεσαι για μερικούς μήνες στην Ελλάδα, πληρώνεσαι καλά για να προπονήσεις μια εκ των κορυφαίων ομάδων της χώρας και να συνεργαστείς με καλούς παίκτες.
Από εκεί και πέρα, τι;

Συμμετέχεις σε ένα θεσμό όπου τα περισσότερα παιγνίδια μπορείς να τα κερδίσεις, τρώγοντας μπέργκερ πάγκο. Το ίδιο και στο κύπελλο, μόνο η Ευρωλίγκα μπορεί να σε ερεθίσει προπονητικά.
Οι εγχώριες διοργανώσεις επικεντρώνονται στους αγώνες με το γαύρο, εκεί είναι όλο το ζουμί. Μόνο σε αυτούς θα κα@λώσεις, θα νοιώσεις επιτέλους πως ανταποκρίνεσαι στο ρόλο σου, θα γουστάρεις που λέμε.

Κι εκεί που έρχεται η στιγμή να μπεις στο παιγνίδι και να κάνεις επιτέλους αυτό που σε γεμίζει ψυχικά, ο αντίπαλος την κοπανάει από το γήπεδο.
Καπάκι δεν κατεβαίνεις κι εσύ με την Κύμη και στο τέλος σηκώνεις το πρωτάθλημα, με αντίπαλο μια αδύναμη ομάδα από την Πάτρα, σε μια σειρά αγώνων που το ενδιαφέρον προσέγγισε επίπεδα φιλικού προετοιμασίας.

Ποιο είναι άραγε το κίνητρο για να μείνεις άλλη μια χρονιά, τι έχει να σου προσφέρει η παραμονή σε τέτοιο περιβάλλον; Πόσο δε όταν ακούς τον πρόεδρο σου, να λέει πως αν για κάποιο λόγο δεν υποβιβαστεί ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός δε θα συμμετέχει στο πρωτάθλημα;

Για ποιο λόγο να παραμείνεις σε ένα χώρο που ακόμα και τα ελάχιστα γούστα που μπορείς να βγάλεις, δεν είναι εγγυημένα;

Δεν αποκλείεται κάποια στιγμή ο Αντώνης Ρέμος να δώσει συναυλία στην Πρέβεζα για τη γιορτή σαρδέλας, ενδεχομένως να το κάνει από περιέργεια, ίσως έχει και κάποιον στενό συνεργάτη που κατάγεται από την περιοχή και τον πείσει. Θα πάει μια φορά λοιπόν να ζήσει μια διαφορετική εμπειρία, να βγει σέλφι με τις χωριατοπούλες που θα μαζευτούν από τις γύρω περιοχές, να μαζέψει κι ένα φορτηγό πλακέτες από τους κοινοτάρχες και τους τοπικούς φορείς.

Αν του πει ο Δήμαρχος «αξιότιμε κύριε Ρέμο, η παρουσία σας προσέφερε υπεραξία στις σαρδέλες μας που θα πωλούνται πλέον σε τιμή γαρίδας, σας ζητούμε να μας τιμήσετε και του χρόνου με την παρουσία σας», λέτε να απαντήσει «ευχαρίστως, έζησα την απόλυτη κορύφωση της καριέρας μου, θα μετράω αντίστροφα μέχρι την επόμενη γιορτή»;

Εννοείται πως όχι, στο Nammos θα πάει να κάνει ντουέτο με τον Eros Ramazzotti, περιτριγυρισμένος από δίμετρα μοντέλα και σεΐχηδες που παραγγέλνουν τις Dom Pérignon για να κάνουν ποδόλουτρο.
Τα γούστα θα προτιμήσει όποιος έχει αγγίξει την καταξίωση, με αποτέλεσμα να μην τον επιλέγουν αλλά να επιλέγει εκείνος.

Με τη μαγκιά που έκανε φέτος ο Τράκης τόνωσε τον οπαδικό εγωισμό των βάζελων, ενδεχομένως το ίδιο να αισθάνονται και οι γαύροι για τους Αγγελόπουλους. Επειδή κάθε νόμισμα όμως έχει δυο όψεις, η μαγκιά πληρώθηκε με Χυλοπιτίνο.

Το ίδιο επιζητούμε όλοι από τις ομάδες και τους προέδρους μας, ακόμα κι αν η αίσθηση του «εγώ» μας, αποβαίνει σε βάρος του αθλήματος και των εαυτών μας τελικά, αφού όλοι στον ίδιο χώρο ζούμε και αναπνέουμε. Είναι αυτή η λεπτή διαχωριστική γραμμή που είναι δυσδιάκριτη, ακόμα περισσότερο όταν μας τυφλώνει το εγώ μας, αντιλαμβανόμαστε τις συνέπειες όμως όταν έρχεται η ώρα της Χυλοπιτίνο.

Αν κάποια στιγμή στο μέλλον ο Ρέμος ξεπέσει και στις συναυλίες μαζεύει τόσο κόσμο όσο οι οπαδοί της ομάδας του, ίσως να βάζει και βίσμα για να τραγουδήσει στη γιορτή της σαρδέλας, έτσι πάνε αυτά.

Κάποτε το Ελληνικό μπάσκετ μάζευε την αφρόκρεμα επειδή βρισκόταν στην κορυφή της Ευρώπης και το πρωτάθλημα ήταν ανταγωνιστικό, δεν ήταν εύκολο να περάσει ο Παναθηναϊκός από τη Θεσσαλονίκη, η Θεσσαλονίκη από τη Νέα Σμύρνη και ο Ολυμπιακός από το Περιστέρι. Οι ομάδες διεκδικούσαν Ευρωπαϊκά τρόπαια, όλο το πακέτο ήταν ελκυστικό δηλαδή, γι αυτό και μαζεύαμε ότι καλύτερο υπήρχε.
Χωρίς αυτό, είμαστε καταδικασμένοι να τρώμε Χυλοπιτίνο, όταν το μόνο δέλεαρ είναι το χρήμα, που κυκλοφορεί και αλλού, πακέτο με πολλά περισσότερα.

Το ίδιο ισχύει και στο ποδόσφαιρο, Ριβάλντο, Στέφενς και Μπερμπάτοφ μπορείς να φέρεις στα γεράματα, όταν επιζητούν να νιώσουν πάλι πρωταγωνιστές, λίγο πριν τη σύνταξη. Αφού τους πληρώσεις υπεραξία, εννοείται.

Στα ντουζένια όχι αυτούς, ούτε συγγενή τους δε μπορείς να φέρεις.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Η άλλη επιλογή είναι να έρθουν βλέποντας σε ως σκαλοπάτι για την καριέρα τους, όπως ήρθε ο Βαλβέρδε, ο Σίλβα και τώρα ο Πιτίνο, για να γίνει brand σε μια καινούργια αγορά και στην πρώτη ευκαιρία να κουνήσει μαντιλάκι…