Η επόμενη μέρα του Παναθηναϊκού

Ο Ρικ Πιτίνο έγραψε χθες τους τίτλους τέλους στη συνεργασία του με τον Παναθηναϊκό. Ο μεγάλος Αμερικανός προπονητής αποφάσισε να επιστρέψει στην πατρίδα του βάζοντας στόχο η επόμενη σεζόν να τον βρει σε κάποια ομάδα του NBA. Η εν Ελλάδι περιπέτεια του ήταν βραχύβια, αλλά κατάφερε να αφήσει το στίγμα του. Πως θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά άλλωστε, όταν μιλάμε για έναν ζωντανό θρύλο του αθλήματος;

Ο Πιτίνο δεν έζησε και λίγα σε αυτούς τους μήνες στη χώρα μας. Το πολιτιστικό σοκ ήταν μεγάλο γι’ αυτόν. Το κρύο Ο.Α.Κ.Α στις προπονήσεις, οι μετακινήσεις στα ευρωπαϊκά ματς με τρόπο που απέχει έτη φωτός από αυτόν που είχε συνηθίσει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, την αποχώρηση ομάδας στη μέση ενός αγώνα, το να τον υποχρεώσουν να μην κατεβάσει την δική του ομάδα σε ένα παιχνίδι, το να μην γίνεται ένας γύρος play- off για το καπρίτσιο κάποιων και τόσα άλλα. Δεν τα λες και λίγα. Από την άλλη βίωσε μια αγάπη και αποθέωση όπως μόνο οι Έλληνες φίλαθλοι ξέρουν να κάνουν, μέρη που λάτρεψε και έναν διαφορετικό τρόπο ζωής που ομολόγησε ότι του άρεσε αρκετά. Η ζυγαριά όμως, όπως αποδείχθηκε, έγειρε τελικά προς την αποχώρηση. Ο Αμερικανός προπονητής αποδείχθηκε πολύ μεγάλος ως μέγεθος για να συνεχίσει να αποτελεί μέρος στο » πανηγύρι των ζουρλών» που έλεγε και μια άλλη ψυχή.

Το θέμα από δω και πέρα είναι αλλού. Που; Μα στο τι σκοπεύει να κάνει η διοίκηση του τριφυλλιού και βασικά ο ισχυρός άνδρας της πράσινης Κ.Α.Ε, Δημήτρης Γιαννακόπουλος, για τον αντικαταστάτη του. Ο ερχομός του Πιτίνο στην μέση της περυσινής σεζόν ανέβασε τον πήχη. Θα είναι δύσκολο να βρεθεί, με βάση τα οικονομικά δεδομένα που υπάρχουν, μια λύση από το λεγόμενο πάνω ράφι. Τις τελευταίες ώρες ακούγεται έντονα το όνομα του Αργύρη Πεδουλάκη. Ο Έλληνας κόουτς, αν τελικά είναι αυτός ο εκλεκτός για τον πάγκο, θα αρχίσει να θυμίζει…..Τάκη Λεμονή. Η επιλογή του Πεδουλάκη συνιστά πισωγύρισμα.

Η ομάδα έχει ανάγκη από έναν προπονητή που θα μπορεί να την επαναφέρει σε top ευρωπαϊκό επίπεδο. Συμπαθέστατος ο Αργύρης, στρατιώτης του Συλλόγου, αλλά δεν μπορεί σε μια Euroleague που οι αντίπαλοι σου κατεβαίνουν με πυρηνικά εσύ να πηγαίνεις με νεροπίστολα. Ναι χρήματα δεν υπάρχουν πολλά. Ναι οι παίκτες που θα έρθουν δεν θα είναι πρώτης γραμμής. Ναι θα στηριχθεί πάλι η ομάδα στον ελληνικό κορμό. Υπάρχει όμως και ένα μεγάλο άλλα. Στην εποχή της ταχύτητας, στην εποχή που το μπάσκετ παίζεται σε όλο και μικρότερους χώρους στο παρκέ, οι επιθέσεις γίνονται όλο και γρηγορότερα μέσα στο 24αρι, το μπάσκετ που παίζει ο Πεδουλάκης παραπέμπει σε προηγούμενες δεκαετίες. Δεν μπορεί να αποτελεί επιλογή για το σήμερα, ούτε φυσικά για το αύριο.

Οι μεγάλες ομάδες χτίζονται από τον προπονητή. Ο πατέρας και ο θείος του πήραν το πρώτο ευρωπαϊκό όταν πήραν μεγάλο προπονητή. Ο πατέρας και ο θείος του έχτισαν την τεράστια αυτοκρατορία τους όταν έδωσαν τα κλειδιά στον τεράστιο Ζέλικο. Ας παραδειγματιστεί από το παρελθόν της οικογένειας του για να πετύχει τα ίδια και μεγαλύτερα επιτεύγματα στο μέλλον. Σίγουρα δεν υπάρχουν τα κονδύλια του παρελθόντος. Σίγουρα οι συνθήκες είναι πολύ πιο δύσκολες από τότε. Σίγουρα οι ελληνικές ομάδες πια δεν είναι αυτό που λέμε φόβητρο ή φαβορί για την κούπα της Euroleague. Από την άλλη όμως δεν μπορεί ένα μέγεθος σαν το τριφύλλι να απέχει τόσα χρόνια από τα Final- Four.

MUST READ

Ένας «μπομπέρ» που βλέπει… Euroleague: Η χρονιά «εκτόξευσης» του Βασίλη Τολιόπουλου (vids)

Επί διοικήσεως Δημήτρη Γιαννακόπουλου οι πράσινοι δεν τα έχουν καταφέρει. Οι ευθύνες πολλές και σίγουρα δεν ανήκουν μόνο σε έναν. Το σοκ της αποχώρησης του Ζοτς το μακρινό πλέον 2012 δεν μπορεί να αποτελεί δικαιολογία στο διηνεκές. Πέρασαν από τότε επτά χρόνια, πολλοί προπονητές, ακόμα περισσότεροι παίκτες μα το αποτέλεσμα το ίδιο. Ήρθε ο καιρός να βρεθεί ένας άνθρωπος να πάρει τα κλειδιά για χρόνια χωρίς να έχει το άγχος του αποτελέσματος να κρέμεται από πάνω του σαν Δαμόκλειος Σπάθη. Μοναδικό του μέλημα πρέπει να είναι να χτίσει μια ομάδα με στόχο την ευρωπαϊκή επιστροφή. Η Ευρώπη είναι γεμάτη από νέους και ελπιδοφόρους κόουτς που πετούσαν και τη σκούφια τους για να βρεθούν στον πράσινο πάγκο.