Αντίο Μήτσο

Ο ΜΗΤΣΟΣ Μαυρίκης, δεν είναι πια εδώ. Είθισται να λέγεται ότι πήγε να βρει τους φίλους του. Στη προκειμένη περίπτωση το Μιχάλη Σταματελάτο. Τούς συμπαίκτες του. Τον Γιάννη Γραβάνη. Τον Τάκη Παπαδημητρίου, τον Γιάννη Παθιακάκη.

Η ανάγκη του ανθρώπου να πιστεύει στο μετά. Να ελπίζει στο αδύνατο. Ότι κάτι άλλο υπάρχει εκεί ψηλά. Που βρίσκονται, συναντιούνται αυτοί που φεύγουν. Ενώ δεν υπάρχει απολύτως τίποτα. Τέλος.

Οι φίλοι του στη Νέα Σμύρνη, τον είχαν χάσει το Μήτσο προ πολλού. Εδώ και δέκα χρόνια, είχε αράξει στην ιδιαίτερη πατρίδα του. Στον Μελιγαλά. Τελευταία είχε ταλαιπωρηθεί με τον καρκίνο. Αξιοπρεπής, χωρίς να κλαίγεται και να παραπονιέται.
-Πως πας Μήτσο;
-Πονάω λίγο, κάνω κάτι ενέσεις, θα δούμε.

ΚΑΠΟΙΕΣ φορές με έπαιρνε τηλέφωνο για να μου πει, «ωραίο τραγούδι ήταν αυτό που έβαλες σήμερα». Ο Μήτσος ήταν από τους ποδοσφαιριστές που μένουν πάντα παιδιά. Εξ ου και γεροντοπαλήκαρο. Μ έναν μεγάλο έρωτα, που δεν ήτανε γραφτό να ολοκληρωθεί. Ο Μήτσος ήταν αυτό που λέμε «κορίτσι». Ντροπαλός, λιγόλογος. Διακριτικός. Δεν είχε τον τσογλανισμό του ποδοσφαιριστή. Δεν έκανε έντονη τη παρουσία του.

Δεν ήταν ποτέ ο αρχηγός της παρέας.

ΣΑΝ επιθετικός, ούτε Μαύρος ήταν, ούτε Αναστόπουλος, ούτε Σαραβάκος. Δεν είχε αυτή τη σχέση με τα δίχτυα. Ο Ούρμπεν Μπραμς, ο μεγάλος αυτός Βέλγος προπονητής, που είχε φτιάξει τον Πανιώνιο της δεκαετίας του 80 είχε να το λέει.

-Μπροστά, στην επίθεση, έχω έναν τυφλό κι έναν εστιάτορα.

Ο «τυφλός», ήταν ο Τσιαντάκης, επειδή κοίταγε συνέχεια κάτω. Ο «εστιάτορας» Μαυρίκης, επειδή εκείνη την εποχή είχαν μαζί με τον Εμβολίαδη στη Νέα Σμύρνη τους «Διόσκουρους». Πιάνο-μπαρ. Ο Μήτσος δεν έβαλε πολλά γκολ. Παρ ότι σέντερ φορ, δεν βγήκε ποτέ πρώτος σκόρερ. Ήταν ο μαχητής.

Αυτός, που ίδρωνε τη φανέλα. Ο αρχηγός. Ο πιστός στρατιώτης του Πανιωνίου. Από το 1972 δεν φόρεσε άλλη φανέλα. Ούτε καν της εθνικής ομάδας. Τελειώνοντας, ύστερα από 15 χρόνια από τον Πανιώνιο, το 1987, υπέγραψε στον Φωστήρα, (Δ Εθνική τότε) αλλά δεν κατέβηκε ποτέ να παίξει. Ένα από τα ελάχιστα έξυπνα που μπορείς να βρεις στη Βικιπαίδεια, είναι αυτό που χαρακτηρίζει τον Μήτσο, σαν τον καλύτερο μη διεθνή Έλληνα ποδοσφαιριστή.

Ο Μαυρίκης ήταν η νεώτερη ιστορία του Πανιωνίου. Με συμμετοχή και στα δύο Κύπελλα. Το 1979 σαν ποδοσφαιριστής το 1998 σαν τιμ-μάνατζερ. Ο Μαυρίκης «έφυγε» στα 65. Επί της ουσίας δεν μεγάλωσε ποτέ.

Είπαμε, ότι ήταν, από τους ποδοσφαιριστές που μένουν πάντα παιδιά. Σα να μην βγάζουν ποτέ τα κοντά παντελόνια. Κάθε φορά του έκανα το ίδιο αστείο. Όταν έβρισκα κάποιο ματς του Πανιωνίου που δεν αναφερόταν στη σύνθεση. Τον έπαιρνα τηλέφωνο, του διάβαζα την ενδεκάδα και κατέληγα με την ίδια παρατήρηση.

«Ρε Μήτσο, δεν σε βάζανε να παίξεις». Πάντα το έπαιρνε στα σοβαρά και πάντα μου έδινε την ίδια απάντηση. «Πρέπει να ήμουνα φαντάρος. Η, τραυματίας». Αντίο Μήτσο.

Στη μουσική επιλογή, Ella Fitzgerald-Summertime.

MUST READ

Εβάν, το… εξοχικό σου