Αυτός ο λαός, δεν θέλει λύπηση

ΑΠΕΡΓΙΑ, σήμερον  Πέμπτη. Οι απεργίες στην Ελλάδα, είναι  κάτι σαν τις κινητές εορτές. Δεν ξέρεις,  πότε θα πέσει το Πάσχα, ο Άγιος Γεώργιος, μεγάλη η χάρη του κι ο Θωμάς. Όχι ο Μητρόπουλος. Ο Θωμάς ο άπιστος. Σίγουρα, κάπου μέσα στην Άνοιξη θα πέσουνε, αλλά πότε ακριβώς, δεν ξέρεις. Έτσι κι ο συνδικαλισμός. Τρεις-τέσσερις  φορές το χρόνο,  έχει τις απεργίες του. Δεν ξέρεις πότε θα γίνουνε, αλλά σίγουρα θα γίνουνε. Κι όπως,  το Άγιον  Πάσχα, εορτάζεται κατά το χριστιανικό έθιμο, με στρακαστρούκες, φωτοβολίδες, κροτίδες και ενίοτε με εκρηκτικά, έτσι και στις απεργίες, παρεμβάλλονται ,τσαμπουκάδες με την αστυνομία, πετροπόλεμος και κοκτέιλ μολότοφ. 

ΓΙΑ ΝΑ μιλήσουμε σοβαρά βέβαια, οι απεργίες αυτές και μάλιστα με τον χαρακτηρισμό, γενικές, είναι παραμύθι φούρναρης. Ούτε ένας, από τον ιδιωτικό τομέα, δεν πρόκειται να  απεργήσει σήμερα. Ούτε ένας. Και ποιος να τολμήσει, όταν οι άνεργοι που περιμένουν απ έξω, είναι περισσότεροι του ενός εκατομμυρίου; Θα κλείσει σήμερα, έστω κι ένα μαγαζί; Ένα εμπορικό; Μία τράπεζα;Ένα βενζινάδικο; Μία ταβέρνα; Μία έστω καφετέρια, θα κρεμάσει πινακίδα στη πόρτα, που θα λέει «κλειστόν λόγω απεργίας»;Ένα σούπερ-μάρκετ; Ένα ρεστοράν; Όλα ανοιχτά θα είναι. Η μήπως, δεν θα δουλέψουνε, οι ταξιτζήδες; 

ΠΟΙΑ απεργία; Προϋπόθεση της απεργίας, είναι εργασία. Αν είσαι άνεργος, τι απεργία να κάνεις; Με τους μίσους Έλληνες στην ανεργία, ποιός θα τολμήσει να κάνει απεργία;

Απεργία,  στην Ελλάδα, κάνουν μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι. Το προστατευόμενο είδος όλων των Κυβερνήσεων. Και ειδικότερα, των αποκαλούμενων προοδευτικών. Έχει γονατίσει από τους φόρους, ο Μήτσος ο Κλαπανάρας από τα Τρίκαλα, για να λέει τις αθλητικές ειδήσεις στη ΕΡΤ,  η Άρια Αγάτσα κι ο Γιώργος ο Μίνος, το ρεπορτάζ του ΠΑΟΚ. Στην Ελλάδα, απεργούν, μόνο αυτοί,  που έχουν το προνόμιο της μονιμότητας και πληρώνονται κανονικά κάθε 1η και 15 του μηνός.Εκτός κι αν ξέρετε πολλούς άλλους,  που να πληρώνονται στην ώρα τους. Κι από κοντά, τρέχουνε για συμπαράσταση στις διαδηλώσεις, οι πολιτικοί που τους διορίσανε. Ποιος από τον ιδιωτικό τομέα, θα απεργήσει; Μαύρο φίδι που τον έφαγε. Δέκα  περιμένουνε στη σειρά και παρακαλάνε να πάρουνε τη θέση του. Όπως λοιπόν οι δημόσιοι υπάλληλοι, έχουνε κατοχυρώσει το δικαίωμα της μονιμότητας, έτσι έχουν, κατοχυρώσει και το δικαίωμα στη απεργία. 

ΝΑ ΤΟ συζητήσουμε όμως,  σοβαρά: Το μια φορά στο τόσο, ισχύει στη ζωή. Μία φορά στο τόσο, να το ρίξεις έξω. Να ξενυχτίσεις μέχρι το πρωί. Να πιεις, παραπάνω. Δεν χάλασε ο κόσμος. Το, μια φορά στο τόσο, έχει να κάνει με την υπερβολή. Το, μια φορά στο τόσο,  κάνω απεργία, τι νόημα έχει; Τι νόημα έχουν, αυτές οι περιστασιακές, οι εποχιακές απεργίες; Πέρα από το να βγάλουν το μεροκάματο και να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους, οι συνδικαλιστές; Ότι χειρότερο, υπάρχει σ αυτόν τον τόπο. Και με δεδομένο, ότι οι συνδικαλιστές, ανήκουν σε ποσοστό 90%, στα κόμματα, που έχουν κυβερνήσει και κυβερνούν, εναντίον ποίου γίνεται η απεργία; Εναντίον του Τσίπρα; Οι ίδιοι δεν είναι που τον ψήφισαν και δύο φορές μάλιστα; Εναντίον της λιτότητας; Έχει η λιτότητα, ονοματεπώνυμο και διεύθυνση; Εναντίον του Δ.Ν.Τ και του Σόιμπλε; Θα λυπηθούν τους εργαζόμενους, οι Ευρωπαίοι που συντάσσουν τα Μνημόνια και οι Κατρούγκαλοι με τους τους Κουρουμπλήδες, που τα υπογράφουν και τα ψηφίζουν; Και ποιά είναι τα αιτήματα; Να σταματήσουν τα Μνημόνια και οι πολιτικές λιτότητας; Και πως μπορεί να γίνει αυτό, όταν αυτοί που κάνουν απεργία, ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατια και Σύριζα; Δεν γίνεται.Εκτός αν μας χαρίσουνε αυτά που χρωστάμε κι αρχίσουνε να μας ξαναδίνουν καινούργια δανεικά. Ώστε να διορισθούν όλοι οι άνεργοι στο Δημόσιο και να γίνει διπλασιασμός μισθών και συντάξεων. Είπα Κατρούγκαλος, (οποίος χωρίς ίχνος ντροπής, αυτοπροσδιορίζεται σαν «αμετανόητος κομμουνιστής») και θυμήθηκα την ιστορική δήλωσή του: «Η απεργία είναι το έσχατο όπλο των εργαζομένων. Η κυβέρνηση θα το υπερασπιστεί μέχρι τέλους». Η χυδαιότητα να λες με τόση ευκολία, τέτοιες ανόητες, μεγαλοστομίες. 

ΞΕΦΥΓΑΜΕ όμως. Αν ο ελληνικός λαός, δεν άντεχε αυτή την εξαθλίωση, θα έβγαινε από μόνος του στους δρόμους. Δεν θα περίμενε τους Καλφαγιάνιδες και τους Φωτόπουλους.Ένας λαός, που υποφέρει, δεν κάθεται με σταυρωμένα τα χέρια. Ο νέος που είναι άνεργος,  δεν περιμένει να τη βγάλει με το χαρτζιλίκι, από τη σύνταξη της γιαγιάς. Κάνει επανάσταση. Το ίδιο κι ο νέος, που δουλεύει για τρεις κι εξήντα και δεν έχει στον ήλιο μοίρα. Είτε σαν σπουδαστής, είτε σαν εργαζόμενος.Ένας  λαός με εφτά χρόνια λιτότητα, δεν τρώει τα παραμύθια του Γιωργάκη και του Αντώνη χθες, του Αλέξη σήμερα και του Κυριάκου αύριο. Ούτε βάζει στη Βουλή τη Χρυσή Αυγή, τον Λεβέντη, τον Καμμένο και τον Σταύρο. Αυτός ο λαός,  που κάνει απεργία μία φορά στο τόσο και εκ του ασφαλούς, δεν θέλει και λύπηση. Ένας λαός που εν μέσω Μνημονίων, επιλέγει να στείλει στη Βουλή, τους Κατρουγκαλους, τους Χαικάλιδες και τους Κικίλιες, δεν θέλει λύπηση. Αυτά.

Στη μουσική επιλογή της ημέρας, μπλουζ από Charlie Musselwite & Richard Bargel.

https://www.youtube.com/watch?v=ALU5g6Qqi08