Πόσο πιο χαμηλά θα πέσει, τώρα στα γεράματα;

Λένε πως ο «διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες». Σε πρόσφατη συνεδρίαση του Συνδέσμου Διαιτητών της Αθήνας, ο Θοδωρής Βιδάλης έβγαλε από την τσέπη του «προσωπική» επιστολή του Σπύρου Γκόντα προς τον πρόεδρο της ΕΟΚ, Γιώργο Βασιλακόπουλο, την οποία και διάβασε δημόσια. Μπορεί να μοιάζει με την άχρηστη πληροφορία της ημέρας, αλλά είναι έτσι;

Όταν κάποιος (όποιος κι αν είναι αυτός) στέλνει «προσωπική» επιστολή, ο παραλήπτης έχει ιερή υποχρέωση να σεβαστεί τον χαρακτήρα του προσωπικού. Για να βρεθεί η επιστολή στα χέρια του κ. Βιδάλη, είτε πρέπει να την πήρε από το γραφείο του προέδρου της ΕΟΚ (άρα πρέπει πρώτος απ’ όλους ο κ. Βασιλακόπουλος να στραφεί νομικά εναντίον του), είτε πρέπει να του την έδωσε ο προ πολλών ετών «ισχυρός άνδρας» του ελληνικού μπάσκετ.

Αλήθεια, πίστευε κανείς ότι θα έπεφτε τόσο χαμηλά; Ότι θα έβγαζε στη φόρα προσωπικές επιστολές, μόνο και μόνο για να βλάψει εκείνον που πήγε κόντρα στα «θέλω του»; Αλήθεια, μετά από αυτό το ηθικό ολίσθημα, υπάρχει άνθρωπος που θα εμπιστευτεί τον Γιώργο Βασιλακόπουλο, για να αλληλογραφήσει μαζί του;

Δεν μπαίνω στην ουσία της επιστολής και δεν με ενδιαφέρει. Η κίνηση μετρά. Κι από τη στιγμή που αυτή η κίνηση γίνεται από άνθρωπο, ο οποίος τα χρόνια της παντοδυναμίας του είχε ηγετικό ρόλο στο ελληνικό μπάσκετ (τώρα απλά μένει στη θέση του, έχοντας χάσει κάθε ικμάδα δύναμης), τότε μας αφορά όλους. Γιατί ΔΕΝ είναι σε αντιστοιχία με το προφίλ που πρέπει να έχει κάποιος, ο οποίος βρίσκεται σε αυτή τη θέση.

Ακόμα κι ο πόλεμος πρέπει να έχει αρχές, αλλά αυτό έχει να κάνει με την κουλτούρα καθενός. Αν ένας μποξέρ βλέπει ότι χάνει τον αγώνα, ότι δέχεται απανωτά χτυπήματα και τα γάντια του έχουν ανοίξει, συχνά πυκνά καταφεύγει σε χτυπήματα κάτω από τη μέση, έτσι ώστε να παραμείνει -με αθέμιτα μέσα- όρθιος πάνω στο καναβάτσο.

Η πραγματικότητα είναι πως ο πρόεδρος της ΕΟΚ έχει προ καιρού χάσει τις δυνάμεις του και δεν υπάρχει ένας συνεργάτης που να τον λυπάται και να πετάξει λευκή πετσέτα. Θα ήταν δίκαιο, αν συνυπολογίσει κανείς την… προϋπηρεσία του στο σπορ, αν κι επ’ αυτού έχω πολλές ενστάσεις.

MUST READ

Βραδιά… εξάρας

Όπως και να ‘χει, ο κ. Βασιλακόπουλος δεν μπορεί πλέον να αντιδράσει και αφήνει κατά μέρους το fair play. Όσες φάει κι όσες ρίξει, αρκεί να αποφύγει το νοκ άουτ. Μόνο που πλέον είναι πασιφανές ότι το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Όσες επιστολές κι αν βγάλει, όσους ηθικούς κώδικες κι αν παραβεί, το παραγοντικό του τέλος έρχεται.