Χωρίς προπονητή και προσωπικότητες δεν πας πουθενά

Μια ήττα και μάλιστα από μια χώρα υποδεέστερη ποδοσφαιρικά, φέρνει πάντα γκρίνια και διχόνοια. Πολύ δε περισσότερο όταν αυτή συντελείται εντός έδρας σε παιχνίδι που θεωρείται αφενός κομβικό και αφετέρου αντιμετωπίζεται από προπονητικό τιμ, παίκτες, κόσμο και τύπο ως εφαλτήριο βαθμολογικής και όχι μόνο ανάτασης.

Η χθεσινή εικόνα της ελληνικής Εθνικής ομάδας, για όσους την παρακολουθούν από το ξεκίνημα του Άγγελου Αναστασιάδη στον πάγκο, δεν αποτέλεσε ιδιαίτερη έκπληξη. Σίγουρα η δυναμικότητα του αντιπάλου έδινε σε όλους μας μια ψευδαίσθηση αισιοδοξίας για νίκη και συγκέντρωση βαθμών, που θα μας βοηθούσαν να πάμε με μια σχετική ηρεμία στις μάχες του Σεπτεμβρίου.

Τελικά όχι μόνο δεν πήραμε τους βαθμούς, αλλά καταφέραμε απέναντι στους συμπαθείς, αλλά σίγουρα κατώτερους ποδοσφαιρικά Αρμένιους, να εμφανίσουμε τις ίδιες ακριβώς παθογένειες που βγάλαμε και στις προηγούμενες αναμετρήσεις σε Ζένιτσα με την Βοσνία και το περασμένο Σάββατο στο Ο.Α.Κ.Α με την Ιταλία.

Πολλοί προδικάζουν ήδη τον αποκλεισμό μας. Προσωπικά δεν συμφωνώ. Πρώτον γιατί απομένουν έξι ματς για να ολοκληρωθεί η προκριματική φάση, αρκετά δηλαδή για να αλλάξει η μοίρα μας. Δεύτερον γιατί ναι μεν θέλουμε πέντε νίκες σε αυτά, αλλά αν εξαιρέσουμε το εκτός έδρας παιχνίδι στην Ιταλία, δεν καταλαβαίνω γιατί δεν μπορούμε να κερδίσουμε εντός Φινλανδούς, Βόσνιους και Λιχτενστάιν και εκτός σε Φινλανδία και Αρμενία.

Το δύσκολο δεν είναι να κάνεις τις πέντε νίκες. Το δύσκολο είναι να βγάλεις μια τέτοια αγωνιστική εικόνα που να πείθει φίλους και αντιπάλους ότι μπορείς να το πετύχεις. Με τις υπάρχουσες συνθήκες κάτι τέτοιο φαντάζει ανέφικτο. Οι λόγοι πολλοί και ποικίλοι. Ας τους δούμε αναλυτικά.

Σε πρώτο πλάνο ο προπονητής. Ο Άγγελος είναι φανερό πως δεν εμπνέει. Δεν εμπνέει παίκτες για να παίξουν για πάρτη του, τον κόσμο για να στηρίξει, τον τύπο για να κρατήσει θετική στάση. Φαίνεται πως ο μόνος που τον πιστεύει ακόμα είναι ο Πρόεδρος της Ελληνικής Ομοσπονδίας.

Ο Έλληνας τεχνικός είναι αλήθεια πως δεν βοηθά τον εαυτό του. Δεν αναφέρομαι στον τρόπο που χειρίζεται τα αποτελέσματα, αφού όσοι τον ξέρουν δεν περιμένουν κάτι διαφορετικό. Μιλάω για τις επιλογές που κάνει σε αγωνιστικό επίπεδο, τόσο σε σχήματα όσο και σε πρόσωπα. Για παράδειγμα που έχετε δει να παίζουν σε τρία συνεχόμενα παιχνίδια τρεις διαφορετικοί τερματοφύλακες; Μόνο στο καταστροφικό Μουντιάλ του 1994 με τον Αλκέτα.

Εντάξει λοιπόν φταίει για όλα ο Αναστασιάδης; Κάτι τέτοιο θα ήταν άδικο και αφελές. Στο κάδρο πρέπει να μπουν επιτέλους και οι διεθνείς. Ο τωρινός κόουτς είναι ο πέμπτος, μετά τον Φερνάντο Σάντος, που κάθεται στον πάγκο του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος και δεν μπορεί να φέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα. Κλαούντιο Ρανιέρι, Σέρχιο Μαρκαριάν, Μίκαελ Σκίμπε και ο υπηρεσιακός σε δύο φάσεις Κώστας Τσάνας απέτυχαν. Τι είναι κοινό στη θητεία όλων; Το υλικό που διαχειρίστηκαν. Ο Ρεχάγκελ και ο Σάντος τα κατάφεραν, όχι μόνο γιατί οι ίδιοι ήταν άξιοι, αλλά και γιατί οι παίκτες που είχαν στη διάθεση τους ήταν προσωπικότητες. Η τωρινή Εθνική έχει σοβαρό έλλειμμα σε αυτό τον τομέα.

Καλές οι τοποθετήσεις μετά τα ματς, καλή η ανάληψη των ευθυνών μετά από κάθε ανεπιτυχές αποτέλεσμα, αλλά κάποια στιγμή καλό θα είναι να δούμε τα πράγματα λίγο πιο σφαιρικά. Το να δείχνουν εγνωσμένης αξίας παίκτες με το δάχτυλο τον εκάστοτε εκλέκτορα είναι μια ωραία προσπάθεια υπεκφυγής. Ναι ο Αναστασιάδης μπορεί να μην κάνει, ναι μπορεί να είναι παλαιάς κοπής, ναι μπορεί να κάνει πράγματα που μοιάζουν βγαλμένα από περασμένες δεκαετίες, αλλά για να κερδίσεις ομάδες σαν την Αρμενία αρκεί να είσαι συγκεντρωμένος εσύ και σοβαρός.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Πόσο μπορεί να φταίει το σύστημα για να τρως δύο ή παραπάνω γκολ σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα σε κάθε αγώνα; Πως στα δεύτερα ημίχρονα βγαίνεις πιο παθιασμένος και κάνεις ή τουλάχιστον προσπαθείς να κάνεις τις ανατροπές; Ας δουν επομένως οι διεθνείς πρώτα τον καθρέπτη τους και μετά ας βγουν με το λάβαρο των αλλαγών και της επανάστασης…