Που κάνει λάθος ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος

Πριν από οτιδήποτε άλλο ας δούμε τις συνθήκες διεξαγωγής του συγκεκριμένου τελικού. Το ματς ήταν Δευτέρα απόγευμα, μετά από τον πρώτο μίνι καύσωνα του καλοκαιριού και κόντρα σε έναν αντίπαλο που δεν γεννά συναισθήματα σφοδρής αντιπαλότητας ή αίσθημα ανασφάλειας για την έκβαση της αναμέτρησης.

Το παιχνίδι είναι το πρώτο μιας σειράς τελικών με …..σίγουρο αποτέλεσμα. Ας μην γελιόμαστε τι με 3-0, τι με 3-1, το φετινό πρωτάθλημα έχει βρει τον κάτοχο του από τη στιγμή που ο αιώνιος αντίπαλος των πρασίνων Ολυμπιακός φυγομάχησε. Είναι τέλος, ένα παιχνίδι που έρχεται σε μια χρονιά που ναι μεν το τριφύλλι οδεύει προς ακόμα ένα νταμπλ, αλλά που για μια ακόμη χρονιά απέτυχε στον ευρωπαϊκό του στόχο.

Πραγματικά δεν ξέρω τι περίμενε να δει στις εξέδρες χθες ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Περίμενε να δει μια γεμάτη έδρα που θα κοχλάζει και θα ζητά επιμόνως τη νίκη απέναντι σε ένα σύνολο αποδεδειγμένα υποδεέστερο και χωρίς όνομα που κάνει γκελ στην πλατιά μάζα των φιλάθλων του Παναθηναϊκού;

Ακόμα και η ΑΕΚ να βρισκόταν χθες στο γήπεδο, βέβαια θα είχε εκείνη το πλεονέκτημα, αλλά μιλάμε για το πρώτο με γηπεδούχους τους πράσινους, πόσο παραπάνω κόσμο νομίζετε θα είχε στο Ο.Α.Κ.Α; Θυμηθείτε και περιπτώσεις πρώτων τελικών με τον Ολυμπιακό που το κλειστό ήταν με αρκετά άδεια καθίσματα.

Εάν προσθέστε σε όλα τα παραπάνω και το αντίτιμο του εισιτηρίου, που για τα δεδομένα της εποχής και τον αντίπαλο, δεν το λες και ευκαταφρόνητο εύκολα δικαιολογείται η χθεσινή εικόνα και η χαμηλή προσέλευση.

Πάμε τώρα να δούμε που έχει δίκιο και που άδικο ο ισχυρός άνδρας της πράσινης Κ.Α.Ε. Πρώτον δεν υποβίβασε κανείς Παναθηναϊκός και κανείς Γιαννακόπουλος τον Ολυμπιακό. Οι ερυθρόλευκοι υποβιβάζονται (;) στην Α2 μετά από δική τους απόφαση και μάλιστα με την σύμφωνη γνώμη ενός, αν όχι του μεγαλύτερου, μέρους του κόσμου τους.

Δεύτερον ο φίλαθλος έχει κάθε δικαίωμα να ασκεί κριτική σε μια ομάδα, σε μια διοίκηση, σε παίκτες και προπονητή, ασχέτως αν μπορεί να δίνει το παρόν σε κάθε παιχνίδι.

Τρίτον κανείς δεν έχει αμφισβητήσει την προσφορά της οικογένειας Γιαννακόπουλου στον Σύλλογο συνολικά και κανείς δεν παύει να θεωρεί ότι ο συνεχιστής της, Δημήτρης, είναι η μοναδική ελπίδα για τον κόσμο του τριφυλλιού μήπως και δει ξανά τίτλους και διακρίσεις σε άλλα αθλήματα εκτός του μπάσκετ.

Καταλαβαίνει κανείς την συναισθηματική φόρτιση του, καταλαβαίνει κανείς την απογοήτευση του για την εικόνα των κερκίδων, από την άλλη όμως δεν μπορεί αυτά να συγχέονται με τις συνεχόμενες αποτυχίες της ομάδας να βρεθεί εκεί που της αξίζει και της αρμόζει με βάση την ιστορία της, σε ένα δηλαδή Final- Four.

Ο μπασκετικός Παναθηναϊκός μπορεί επί των ημερών του να συνεχίζει να κατακτά διαρκώς τίτλους σε εγχώριο επίπεδο, αλλά σε επίπεδο Euroleague αποτυγχάνει διαρκώς. Ευθύνη δική του, πρωτίστως, είναι οι πράσινοι να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν ως μέγεθος, στην κορυφή της Ευρώπης. Τα υπόλοιπα είναι για λαϊκή κατανάλωση.

Α, και κάτι για το τέλος. Η χθεσινή εικόνα του πρώτου τελικού, οι δυσκολίες που έχουν οι διοικούντες τον Ολυμπιακό να πείσουν παίκτες πρώτης γραμμής, η κατρακύλα του ελληνικού μπάσκετ συνολικά ως οικοδόμημα είναι καιρός να προβληματίσουν άπαντες για το μέλλον του αθλήματος στη χώρα μας.

Εάν από τη μία πανηγυρίζουμε για τον υποβιβασμό του ενός στην Α2, εάν από την άλλη αντί να κάτσουμε να βρούμε τη λύση παίζουμε το παιχνίδι των εκβιαστικών διλημμάτων, εάν εξυπηρετούμε μόνο τα δικά μας μικρά συμφέροντα, τότε πολύ σύντομα το μπάσκετ θα βρεθεί στα τάρταρα.

Η εικόνα των δύο αιωνίων στην Euroleague θα φθίνει συνεχώς και η συμμετοχή σε τελική φάση, πολύ δε περισσότερο η κατάκτηση της κορυφής της Ευρώπης, θα ισοδυναμεί με θαύμα και όχι με λογική κατάληξη για μια χώρα όπως η Ελλάδα που αποτελεί μια από τις κορυφαίες στην Ευρώπη στο άθλημα.