Η ζώνη πνίγει την ανάπτυξη

Έχω την τύχη να βλέπω την κόρη μου να αγωνίζεται στο πρωτάθλημα των παγκορασίδων και μέσα από τη δική της προσπάθεια να παρακολουθώ τους αγώνες.

Επίσης έχω την τύχη στον πάγκο της ομάδας της να βρίσκεται ένας προπονητής – παιδαγωγός, που έμαθε κι αυτή και τις συμπαίκτριές της να μην διαμαρτύρονται στους διαιτητές, να μην εκδηλώνουν την τελευταία επίθεση, σε ένδειξη σεβασμού απέναντι στον αντίπαλο, να χειροκροτούν και να δίνουν το χέρι στις παίκτριες της άλλης ομάδας, να φέρονται ως πολιτισμένα όντα.

Εκτός από αυτό τις μαθαίνει και μπάσκετ. Να πασάρουν, να σουτάρουν, να ψάχνουν την καλύτερη επιλογή, αλλά και να χαμηλώνουν στην άμυνα, να έχουν… ατομική ευθύνη, σε ένα συλλογικό σπορ. Κάτω από αυτό το πρίσμα η κόρη μου και τα άλλα κορίτσια της ομάδας έχουν την τύχη με το μέρος τους.

Παρακολούθησα έναν αγώνα με την αντίπαλη ομάδα να παίζει 40 λεπτά ζώνη. Μέσα από αυτή τη διαδικασία έμαθα ότι κορίτσια 14 ετών δεν έχουν ιδιαίτερη έφεση στο τρίποντο. Θαρρώ κι εσείς που δεν ήσασταν στο γήπεδο, δεν θα δυσκολευτείτε να το αντιληφθείτε. Αλήθεια, πόσο βοηθά την ανάπτυξη των αθλητριών (και των δύο ομάδων) η εμμονή στη ζώνη.

Προσέξτε: Ζώνη… καρεκλάτη, ακίνητη, όχι «ματς απ». Αλήθεια, τι θα μάθουν τα κορίτσια της ομάδας, που ο/η κόουτς επέλεξε τη ζώνη ως μέσο έκφρασης; Θα μάθουν να παίζουν άμυνα με τα πόδια, να κάνουν αλλαγές, να κυνηγούν την αντίπαλο; Η απάντηση είναι πρόδηλη.

Από τη στιγμή που επιτρέπεται, καλώς (όχι στα δικά μου μάτια) έπραξε. Είχε το δικαίωμα, αλλά γιατί να το έχει; Γιατί να επιτρέπεται σε αυτή την ηλικία να παίζουν 40 λεπτά ζώνη; Επειδή κάποιοι «κλέβουν» με «ματς απ» ζώνες; Επειδή η ζώνη μπορεί (σε αυτή την ηλικία) να εξασφαλίσει τη νίκη, ενδεχομένως και τον τίτλο και να βγαίνει ο/η κόουτς και να λέει «εγώ πήρα το πρωτάθλημα, πάρτε με στην ομάδα σας»; Ενδεχομένως για να λέει η ομάδα «είμαστε πρωταθλητές, ελάτε σε μας, βάλτε τώρα που γυρίζει»;

Αλήθεια, έχει αναλογιστεί κανείς, έχει καθίσει με στατιστική ματιά κι ερευνητική διάθεση να δει πόσες (και πόσοι) πρωταθλήτριες μικρών κατηγοριών έφτασαν να παίζουν μπάσκετ; Εντέλει θέλουμε τα παιδιά να παίρνουν τίτλους, ή να μαθαίνουν μπάσκετ; Αν, δηλαδή, βάζατε εμένα στα 50 κάτι μου να παίξω μπάσκετ, θα προτιμούσα να παίξω ατομική άμυνα, ή ζώνη καρεκλάτη;

Αν δεν αφήσουμε τα παιδιά να παίξουν μπάσκετ, να απελευθερώσουν ενέργεια και ταλέντο, πώς θα μάθουν μπάσκετ και πώς θα το αγαπήσουν; Αν πνίξουμε με τη ζώνη την ανάπτυξη, τι θα τους προσφέρουμε; Ποιος λάτρεψε το μπάσκετ παίζοντας «μπει, δεν μπει»; Η ΕΣΚΑ (άρα η ΕΟΚ) έχει μελετήσει αν έπρεπε να επιτρέπεται η άμυνα χώρου σε αυτές τις ηλικίες; Αν η ανάπτυξη κι η εκμάθηση υπερτερούν του τίτλου;

Έχει συζητήσει με τον ΣΕΠΚ, τον ΠΣΑΚ, τους συναρμόδιους φορείς για το αν και κατά πόσο πρέπει σε αυτή την ηλικία να υπάρχουν περιορισμοί στην προσωπική παρέμβαση του προπονητή (προς όφελος του), προκειμένου να μην περιορίζεται το παιχνίδι, να μην συρρικνώνεται η επιθετική έκφραση;

Αντί επιλόγου: Επειδή βρισκόμαστε εν μέσω πανελλαδικών εξετάσεων, όποιος θαρρεί ότι η επιτυχία είναι μετρήσιμο μέγεθος, άρα η αποτυχία συνιστά ακύρωση της προσπάθειας, όποιος είναι… «περήφανος» για την κατάκτηση ενός πρωταθλήματος κι όχι γιατί το παιδί του ίδρωσε, ίσως πρέπει να επανεξετάσει τον γονεϊκό του ρόλο.

Τα παιδιά τα αγαπούμε γι’ αυτό που είναι, όχι γι’ αυτό που πετυχαίνουν. Κι είμαι πραγματικά χαρούμενος, που η κόρη μου έχει έναν προπονητή, ο οποίος χειροκροτεί όταν το σουτ γίνεται υπό συνθήκες ομαδικής συνεργασίας κι όχι αφού δει αν η μπάλα κατέληξε στο καλάθι. Είμαι χαρούμενος που έχει έναν κόουτς, ο οποίος της έβαλε τις φωνές, όταν πέτυχε ένα καλάθι, όχι με τον τρόπο που τους είχε διδάξει. Είμαι χαρούμενος γιατί σ’ ένα αντιπαιδαγωγικό μπασκετικό σύστημα, έπεσε σε άνθρωπο (δεν είναι ο μόνος) με παιδαγωγική συνείδηση. Λυπάμαι εκείνα τα παιδιά, που απλά μαθαίνουν να παίζουν ζώνη…