Ούτε για τον ΑΟ Πετράλώνων

Ο Μπραουδάκης γράφει καλά. Τα πιάνει σωστά τα θέματα. Ενίοτε μάλιστα, πολύ καλά.

Με το τελευταίο blog post θα διαφωνήσω. Σχετικά με τους Μπασινά-Γιαννακόπουλο και το πώς είναι δυνατόν να ανέχονται τις τρέλες του Αναστασιάδη. Λες και πρόκειται για ποδοσφαιρικές ιδιοφυΐες που μπλέξανε με τον τρελό του χωριού.

Το γεγονός και μόνο ότι δέχτηκαν (αν δεν ψάχτηκαν) να γίνουν συνεργάτες του Αγγελάρα, τα λέει όλα. Τέλος. Ενός παρωχημένου ημιμαθούς. Ενός εμμονικού, που αν έδινε για δεύτερη φορά εξετάσεις, όπως γίνεται με τους άνω των 70 για δίπλωμα οδήγησης, θα του είχε αφαιρεθεί η άδεια ασκήσεως επαγγέλματος. Θα του είχε απαγορευθεί η είσοδος στα αποδυτήρια.

Ενός υποκριτή. ΥΠΑΡΧΕΙ εδώ και χρόνια η επιμονή ν’ αναδειχθούν οι ποδοσφαιριστές της εθνικής ομάδας του 2004 σε ιερά τοτέμ. Μ’ αυτή την επαναλαμβανόμενη γελοιότητα, «δεν αξιοποιήθηκαν οι πρωταθλητές Ευρώπης». Κουταμάρες. Λες κι όποιος κλώτσαγε καλά το τόπι, μπορεί να γίνει προπονητής, τεχνικός διευθυντής κλπ.

Ευρωβουλευτής, όπως έγινε ο Ζαγοράκης, γίνεσαι. Είναι εύκολο. Επαγγελματικό στέλεχος σε ΠΑΕ δύσκολο. Έβλεπες τον Τάκη Φύσσα καλεσμένο να σχολιάζει τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Τίποτα. Ούτε ν’ αρθρώσει και να ολοκληρώσει μία πρόταση. Να πει μια συγκροτημένη ποδοσφαιρική άποψη. Μηδέν. Εξ ου και μαζί με το Βόκολο βάλανε φυλακή τον Αλαφούζο. Τον καταστρέψανε.

ΓΙΑ βουλευτής, τώρα που κατεβαίνει με τη Νέα Δημοκρατία, μια χαρά θα είναι ο Φύσσας. Δεν τον φοβάσαι. Θα τα καταφέρει. Τα σέντερ μπακ άλλωστε έχουν παράδοση. Έχει ανοίξει το δρόμο ο Γιώργος Ανατολάκης. Από μπάλα, δεν του δίνεις ούτε τον ΑΟ Πετραλώνων. Και δε θέλω να είμαι ισοπεδωτικός.

Ο Νταμπίζας είναι μια χαρά επαγγελματίας. Όχι όμως επειδή έπαιξε μπάλα σε υψηλό επίπεδο. Είναι επειδή έχει την προσωπικότητα. Ο Δέλλας δείχνει να εξελίσσεται. Στον Παναιτωλικό έκανε καλή δουλειά. Καλά λόγια ακούγονται για το Στέλιο Βενετίδη, συνεργάτη του Ελευθερόπουλου. Δε γίνεται να βγουν όλοι. Ένας καλός, ένας εξαιρετικός οργανοπαίκτης να γίνει διευθυντής ορχήστρας. Ο σεφ, όσο καλός κι αν είναι, είναι για την κουζίνα.

Πετυχημένος εστιάτορας, δεν θα γίνει ούτε ένας στους δέκα. ΑΛΛΟ το ένα, άλλο το άλλο. Αν ήταν έτσι, ο Δομάζος κι ο Χατζηπαναγής θα έπρεπε να είχαν τα κλειδιά της εθνικής ομάδας. Δεν είναι έτσι όμως. Προσωπικότητα ως ποδοσφαιριστής ο Κατσουράνης. Πανέξυπνος κι έξω από το γήπεδο. Στην Παναχαϊκή που τον εμπιστευθήκανε, το φυσάνε και δεν κρυώνει. Τι να λέμε τώρα;

Ο Καραγκούνης έμπλεξε με την εθνική και κάηκε με τη μία. Να το ξαναπώ για τελευταία φορά. Άλλο παίζω ποδόσφαιρο κι άλλο δουλεύω στο ποδόσφαιρο. Εντελώς διαφορετικά πράγματα. Η επιλογή των Μπασινά-Γιαννακόπουλου να δουλέψουν υπό τον Αναστασιάδη τα λέει όλα. Η κουβέντα τελειώνει εκεί. Για βοηθός σκηνοθέτη, αν πρόκειται για τον Κάρολο Κουν, πας τρέχοντας.

Αν πρόκειται για τον Ανδρέα Κατσιμιτσούλια, με όλο το σεβασμό στο έργο του («Άγγελοι της αμαρτίας», «Ας με κρίνουν οι ένορκοι», «Δεν πουλάω τη καρδιά μου «κλπ.), δεν ενθουσιάζεσαι.

ΑΠΟ τη στιγμή λοιπόν που Μπασινάς-Στέλιος πήγανε να δουλέψουν μ’ έναν προπονητή νοοτροπίας και πρακτικής δεκαετίας ‘50, τέλος. Αυτές είναι οι φιλοδοξίες τους, αυτή είναι η αντίληψή τους για το ρόλο τους ως επαγγελματιών. Τέλος.

Για τον Αναστασιάδη δεν έχω να πω πολλά. Κι ούτε περίμενα να σπάσει όλα τα κοντέρ με την Ιταλία. Τα είχα γράψει εγκαίρως. (Τζάμπα αλλιώς με το στανιό, Αν ευλόγησε η Παναγία το 0-0). Ούτε τον ΑΟ Πετραλώνων δεν του δίνεις. Εμείς άλλωστε είχαμε προπονητάρα. Το Σταύρο Γιαφάλογλου.

Και για τελειώνουμε: σε καμιά περίπτωση δε φταίει ο Αγγελάρας. Πάρε έναν λογιστάκο της κακιάς ώρας και καν’ τον υπουργό οικονομικών. Πάρε έναν ταβερνιάρη και δωσ’ του ένα εστιατόριο με τρία αστέρια Michelin. Πάρε το Μάρκο Λεζέ και στείλ’ τον στο Μπρόντγουεϊ. Τη Στέλλα Μπεζαντάκου στη Σκάλα του Μιλάνου. Θα φταίνε αυτοί; Άλλο τόσο φταίει κι ο Αναστασιάδης. Οι εγκληματίες είναι αυτοί που τον πήρανε.

Στη μουσική επιλογή, Atahualpa yupanqui – Camino del indio

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…