Φερνάντο Σάντος: Ο «Έλληνας» φιλόσοφος του ποδοσφαίρου

Για εμάς; Σα να σταμάτησε το ρολόι εκείνο το καλοκαίρι του ΄14, όταν πήρε το καπελάκι του και έφυγε. Για εκείνον; Τα καλύτερα του χρόνια. Από τότε. Σαν σε τραγική ειρωνεία. Από τη στιγμή που ο ΠΑΟΚ του έκανε το μεγαλύτερο δώρο της καριέρας του: Γιατί –λέει ο μύθος πως- είχαν δώσει τα χέρια. Είχαν συμφωνήσει να επιστρέψει στην Τούμπα. Ο Δικέφαλος όμως ξαφνικά επέλεξε μια άλλη επιστροφή: Του Άγγελου Αναστασιάδη. Και κακό που του έκανε του Φερνάντο Σάντος;

Τον έστειλε να ζήσει το όνειρο.

Πρωταθλητής Ευρώπης, κάτοχος από απόψε και του πρώτου Nations League. Πιθανότατα ο πιο πετυχημένος «εθνικός» προπονητής της Γηραιάς Ηπείρου σε αυτό το διάστημα.

Αυτός ο κύριος, που έτσι από μακριά σε κάνει να χαίρεσαι με την χαρά του. Κάποιος που κατάφερε σχεδόν υπερβατικά να σταθεί πάνω από τις «αντιπαραθέσεις», πάνω από την… τρέλα που δεν λέει να αφήσει σε ησυχία το ελληνικό ποδόσφαιρο. Τι και αν εργάστηκε σε ΑΕΚ, Παναθηναϊκό και ΠΑΟΚ. Δεν μπήκε ποτέ στην… εξίσωση. Με όλους φίλος. Ακόμη και με εκείνους που τον βάφτισαν «καρπουζά από το Εστορίλ». Και πάντα να λέει για τη χώρα μας, και το ποδόσφαιρο μας τα καλύτερα. Είναι πρόσφατο το παράδειγμα με τον Πέδρο Μαρτίνς. Τον ρώτησε πέρσι ο 49άχρονος για τον Ολυμπιακό. Ο Σάντος του περιέγραψε πως έχει μπροστά την ευκαιρία της καριέρας του.

Ανάλογη συστατική επιστολή είχε προσφέρει και στον Μάρκο Σίλβα.

Και λέμε για τους προπονητές των Ερυθρόλευκων, επειδή τυγχάνει –μέσω του ρεπορτάζ- με έναν τρόπο να το γνωρίζουμε. Είμαστε βέβαιοι ότι θα έκανε ακριβώς το ίδιο και για τους υπόλοιπους, αν κάποια στιγμή του ζητήθηκε.

Βλέπετε για έναν παράξενο λόγο, αυτός ο άνθρωπος νοιώθει τόσο Έλληνας όσο και Πορτογάλος. Σπάνιος.  Σε μια λίστα με λίγους. Όπως ο συγχωρεμένος ο Ευγένιος Γκέραρντ. Όπως ο Ερνέστο Βαλβέρδε. Και πιθανότατα ο προπονητής που έφτιαξε την καλύτερη ομάδα που είδαμε ποτέ με το εθνόσημο μας. Μπήκε στα παπούτσια του Ότο Ρεχάγκελ και υπέγραψε μια καταπληκτική 4ετία, που σταμάτησε ένα πέναλτι πριν τους προημιτελικούς του Μουντιάλ.  Μόλις 7 ήττες σε 49 ματς.

Η καλύτερη εθνική Ελλάδας. Σε υλικό, σε προσωπικότητα, σε ικανότητα, σε οργάνωση. Κάτι που πιθανότατα δεν θα (μας) ξανασυμβεί ποτέ.

Δεν μπορούσε να διανοηθεί κάποιος από την ΕΠΟ ότι θα περάσει την πόρτα των αποδυτηρίων. Πολλώ δε μάλλον να πάρει επάνω του αποφάσεις του στιλ «σε ποιο γήπεδο θα παίζουμε» κλπ. Αφεντικό κανονικό. Και το απέδειξε το δύσκολο καλοκαίρι του ΄14 όταν η κόντρα του Ολυμπιακού με τον ΠΑΟΚ από το κύπελλο, έφτασε ως τον… εθνικό εναέριο χώρο.

Το «καθάρισε» με συνοπτικές διαδικασίες. Ο ίδιος και οι ποδοσφαιριστές του. Όπως εκείνος ήξερε. Και χωρίς να χρειαστεί να προκύψει οτιδήποτε σε δημόσια θέα πέρα από μια αντιπαράθεση του Μανιάτη και του Τζαβέλα. Δύο που ήταν κολλητοί πριν από εκείνο το «επεισόδιο» στην Τούμπα. Και που έγιναν ξανά κολλητοί με τα χρόνια.

Το χάρισμα του Σάντος με τους ποδοσφαιριστές είναι μοναδικό. Στο Euro 2016 πήρε τον τρελό (και… αποκλεισμένο από το εθνόσημο) Ρικάρντο Κουαρέσμα και τον έκανε κάτι σαν MVP. O δύσκολος Κριστιάνο Ρονάλντο σε αυτή τη πενταετία παίζει για την εθνική ομάδα σα να μην υπάρχει αύριο. Ηγέτης, ομαδικός. Συμπαίκτης. Κομμάτι του παζλ. Μιας Πορτογαλίας που μπορεί να τους νικήσει όλους με 1-0 (φυσικά). Όπως απόψε τους Ολλανδούς.

Ακόμη και σήμερα στις επιλογές του Σάντος, συναντά κανείς «βετεράνους» όπως ο Πέπε και ο Φόντε. Δεν έχει η Πορτογαλία άλλους στόπερ; Δεν υπάρχουν «παράγοντες» και «μάνατζερ» για να πιέσουν; Δεν υπάρχει «κόντρα» στα εγχώρια με τη Πόρτο και τη Μπενφίκα; Δεν γίνεται σκοτωμός για την διαιτησία; Δεν είχαν μέχρι πρότινος αυτό το «μπουμπούκι» τον Μέλο Περέιρα που πλέον κερδίζει 250.000 ευρώ τον χρόνο στην Ελλάδα για να δίνει όπως τότε οδηγίες στους ρέφερι του στιλ «Την… Μπενφίκα και τα μάτια σας»;

Δεν τους «βλέπει» όμως όλους αυτούς ο 65άχρονος τεχνικός. Όπως πιθανότατα δεν θα έβλεπε τα… τσικό τύπου Γραμμένου που σήμερα παριστάνουν τους «τεχνοκράτες» και τους «καμπόσους» στην ΕΠΟ με ξένες πλάτες.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Τα πρωτοπαλίκαρα της Εξυγίανσης που ξεχαρβάλωσαν οριστικά τη δική μας εθνική ομάδα με τις… πολιτικές τους. Ή έστω με την εφαρμογή της πολιτικής των «άλλων». Εκείνων που μας προσφέρουν τη χαρά να έχουμε εν έτη 2019, στον πάγκο μας τον Άγγελο Αναστασιάδη.