Με προπονητή, ήρωα των βιβλίων του Βελόπουλου

Κανείς δεν ξέρει καλύτερα από εμάς εδώ πάνω, τον Αγγελάρα τον Αναστασιάδη. Δεν είναι θέμα ποσοτικό επειδή έχει έρθει κι έχει πάει τέσσερις φορές τα τελευταία 20 χρόνια, με την πρεμιέρα του να καταγράφεται την προηγούμενη χιλιετία.

Στον ΠΑΟΚ δημιούργησε ένα κύκλο προσωπικών οπαδών, γι αυτό και η έλευση του αποτελούσε παλιότερα άλλοθι αδύναμων διοικήσεων, που τον έφερναν για να κατευνάσουν τον κόσμο. Υπήρχε ένα κομμάτι του κοινού που αδιαφορούσε για τον ΠΑΟΚ, αρκεί να καθόταν στον πάγκο ο Άγγελος.

Στο τέλος βεβαίως γύριζε μπούμερανγκ, αφού στις στραβές που ερχόταν με μαθηματική ακρίβεια, πάντα έφταιγε κάποιος άλλος ποτέ ο προπονητής. Τα επιμύθια των περασμάτων του από τον ΠΑΟΚ αφορούσαν πάντα σενάρια συνωμοσίας, πως τρυπήθηκε εκ των έσω, πως του έκανε πόλεμο η διοίκηση, τον έφαγε η λέσχη Μπίλντερμπεργκ και τέτοια γλαφυρά.

Να συνέβαινε μια φορά να το συζητούσαμε ως ενδεχόμενο, γίνεται όμως από το φινάλε του 20ου αιώνα μέχρι το 2014 να παίζει η ίδια κασέτα;

Την τελευταία φορά έλεγαν, πως η διοίκηση δεν ήθελε πρωτάθλημα κι εκεί που ήταν έτοιμος να το πάρει, τον τρύπησε! Η διοίκηση του ΠΑΟΚ, καλά το καταλάβατε, συμπέρασμα λοιπόν πως δεν υπήρχε μέτρο στην παπαρολογία…

Υπόψιν πως λόγω των συνθηκών που προανέφερα, ο Αναστασιάδης ερχόταν καβάλα στ΄άλογο, άρα μόνο αποδυναμωμένος δεν ήταν, ίσα ίσα συγκέντρωνε υπερεξουσίες. Κάποτε είχε πετάξει με τις κλωτσιές από τα γραφεία έναν συνεργάτη του ιδιοκτήτη, την τελευταία φορά ήθελε να φέρει δικό του δημοσιογράφο για γραφείο τύπου (!!!) τι δουλειά έχει ένας προπονητής ν΄ ανακατεύεται με διοικητικά ζητήματα; Είχε θέσει επίσης βέτο στον Σαββίδη πως θα μπορεί να κόβει επιλογές παικτών του τεχνικού διευθυντή, που σε κάθε ομάδα είναι ο φυσικός προϊστάμενος του προπονητή.
Σα να έρχεται παίκτης μεταγραφή και να λέει «δε θέλω να μου λέει ο προπονητής που να παίξω και πως θα κινούμαι στο γήπεδο, θα κάνω ότι θέλω εγώ…»

Ενώ λοιπόν είχε περισσότερες εξουσίες από τις προβλεπόμενες, είχε και παράπονα πως τα χέρια του ήταν δεμένα. Το μόνο που απέμενε, ήταν να τον κάνουν πρόεδρο-προπονητή, αν και σε μια τέτοια περίπτωση θα του έφταιγε ο μεγαλομέτοχος.

Τ΄αναφέρω όλα αυτά, για να καταδείξω την αυθεντική πλευρά του, κάθε άνθρωπος δείχνει τον πραγματικό χαρακτήρα του, όταν συγκεντρώσει εξουσίες..
Στον Παναθηναϊκό ήταν Παναγίτσα, η μοναδική φορά που εξετράπη ήταν με κάτι εξάψεις μεταφυσικού περιεχομένου, μιλώντας περί θανάτου. Δεν τον έπαιρνε να διοχετεύσει τις θεωρίες συνωμοσίας, θα άλλαζε πλανήτη…

Στην προκειμένη περίπτωση πάντως, δε μπορείς να χρεώσεις και πολλά στον προπονητή, από την εποχή Σκίμπε ακόμα τα λέγαμε, πως η εθνική αυτή δεν είναι για πολλά-πολλά.

Ο εκάστοτε ομοσπονδιακός είναι διαχειριστής μιας κατάστασης όπου οι επιλογές παρέμβασης είναι περιορισμένες, δεν είναι σε σύλλογο όπου το πανέρι είναι πλουσιότερο.

Για όλους τους εθνικούς προπονητές όλων των αθλημάτων, ισχύει το «αυτή τη στάνη έχουμε, αυτό τυρί βγάζει», δεν είναι ΠΑΟΚ δηλαδή να φέρνει παίκτη από το Πορτογαλικό πρωτάθλημα, ούτε Ολυμπιακός για να αποκτήσει τον Βαλμπουενά.

Η δεξαμενή είναι συγκεκριμένη, πέρα από ένα στοιχειώδες ανακάτεμα, δε μπορούν ν΄αλλάξουν θεαματικά τα δεδομένα.
Τα τελευταία χρόνια λοιπόν, το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, αρχίζει και τελειώνει σε δυο παίκτες, Παπασταθόπουλος και Μήτρογλου, άντε να βάλω μέσα Μανωλά, Φορτούνη και Σάμαρη.

Μετά απ΄αυτούς σταματάς να μετράς, συμπαθητικοί οι Σιόβες, οι Κουρμπέληδες, οι Μπακασέτες και οι Κουλούρηδες, δε μιλάμε όμως για Σούπερ λιγκ αλλά για ομάδα που έχει στόχο την πρόκριση σε Μουντιάλ και Γιούρο.

Ακόμα κι αν μετρήσουμε τους παραπάνω ως οντότητες, δεν υπάρχει τίποτα από πίσω.
Κι αυτό δεν το λέω για να δικαιολογήσω την εικόνα της εθνικής, άπαξ και ο κάθε Αναστασιάδης βάζει τη τζίφρα του και αναλαμβάνει ένα ρόλο, κρίνεται χωρίς ελαφρυντικά.

Όποιος θεωρεί πως οι συνθήκες, το περιβάλλον, οι προδιαγραφές κλπ δεν τον εκφράζουν, δεν του αρκούν, αρνείται ευγενικά και τέλος.
Κορόιδο δεν ήταν όμως, αν έλεγε όχι στην εθνική, οι επιλογές του ήταν Πλατανιάς ή ο τρύγος στ΄ αμπέλια του.
Δεν ανέλαβε απλά μάλιστα, αλλά σήκωσε και τον πήχη, μιλώντας για επαναφορά στο καθεστώς 2004.

Αφενός λοιπόν δεν ήρθε σηκωτός αφετέρου είναι επαγγελματίας, οπότε κρίνεται γι αυτό το συνονθύλευμα που είδαμε, χωρίς αρχή και τέλος, χωρίς στόχο, πλάνο και σύστημα φουστανέλας…
Κρίνεται για το κάτι σαν ποδόσφαιρο που είδαμε, πάλι καλά που στην περιγραφή ήταν ο Σπυρόπουλος κι ο Ντέμης στο σχόλιο και βεβαιωθήκαμε πως η αναμέτρηση δεν αφορούσε άλλο άθλημα.
Έτσι συμβαίνει όμως όταν έχεις μείνει στην εποχή του 70 κι αυτό που παρουσιάζεις κάνει τον αείμνηστο Λάκη Πετρόπουλο να μοιάζει υπερσύγχρονος.

Όταν επιμένεις να βγάζεις εσύ ο ίδιος το πρόγραμμα εκγύμνασης κι έχεις τον γυμναστή ως ντεκόρ, όταν ακούς για σκάουτινγκ και κάνεις σα να είδες μάρτυρα του Ιεχωβά!
Μόλις χθες το είπε «εμένα δεν με ενδιαφέρουν οι αντίπαλοι. Με ενδιαφέρει η ομάδα μου και το τι πρέπει να κάνουμε».

Αν πχ οι αντίπαλοι έχουν αδυναμία στις πτέρυγες δε θα χτυπήσεις εκεί. Άπαξ κι έχεις πάρει απόφαση να παίξεις από τον άξονα, θα πέφτεις 90 λεπτά πάνω στο ντουβάρι…
Τη σήμερον ημέρα υπάρχουν επιτελεία με στρατιές συνεργατών του προπονητή που αναλύουν με απόλυτη λεπτομέρεια κάθε τακτική κίνηση του αντιπάλου, ο Αγγελάρας επιμένει να μην τον ενδιαφέρουν οι άλλοι..

Ίσως το κάνει και στο πλαίσιο του fair play, άντε να είσαι Ιταλός σκάουτερ και να παρακολουθήσεις την ομάδα του Αναστασιάδη, τι να καταλάβεις, τι να σημειώσεις στο μπλοκάκι σου;
Ούτε οι διεθνείς ξέρουν τι παίζουν, απλώς τρέχουν για να κάνουν τη χάρη στον προπονητή και να ματώσουν τη φανέλα.

Αφού δε μπορούν οι άλλοι να καταλάβουν τι παίζουμε λοιπόν, ας μην μάθουμε κι εμείς, να ξεκινήσουμε από την ίδια αφετηρία.

Μη νομίσετε πως υπερβάλλω, πρέπει να ήταν παιγνίδι με την Σλάβια Πράγας αν και δεν παίρνω όρκο, έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε. Ο ΠΑΟΚ του Αναστασιάδη κέρδισε 1-0 στην Τούμπα, στην Τσεχία έχασε με 4-0 και αποκλείστηκε.

Σε ένα από τα ενδιάμεσα παιγνίδια, είχε έρθει ως κατάσκοπος ο βοηθός προπονητής της Σλάβια, που περικυκλώθηκε από δημοσιογκράφιτυ που τον ρωτούσαν πως είδε τον ΠΑΟΚ, τι ποσοστά δίνει σε κάθε ομάδα για το δεύτερο αγώνα κλπ.

Ο φουκαράς τους κοίταξε απορημένος και είπε «μου είναι δύσκολο να κάνω εκτίμηση, επί 90 λεπτά προσπαθούσα να καταλάβω τι σύστημα παίζει η ομάδα σας αλλά δεν κατάφερα…»

ΥΓ. Το κλίμα του καλλιεργούσαν παραδοσιακά στη Θεσσαλονίκη τα μέλη του ΣΦ Αγγελάρας, άρα και όταν ανέλαβε την εθνική, ήταν εορταστικό με πανηγυρικές κραυγές «τέλος οι κλίκες, θα σπάσει το απόστημα, θα παίζουν οι καλύτεροι κλπ»

Σε μόνιμη βάση άλλωστε έτσι τον παρουσίαζαν, τα ίδια έλεγαν κι όποτε ερχόταν στον ΠΑΟΚ, αλλά στο τέλος τον έτρωγαν οι κλίκες που θα διέλυε. Κι όταν με το καλό έφευγε, εξαφανίζονταν κι οι κλίκες ως δια μαγείας, μέχρι την επόμενη φορά που θα ερχόταν ξανά.

Ποτέ δεν τον παρουσίαζαν ως προπονητή, αλλά ως τιμωρό, σαν καβαλάρη που εφορμά στις συνωμοτικές στοές και διαλύει τα πάντα, ως ήρωα βιβλίων του Βελόπουλου για να γίνουμε επίκαιροι.

Μικρή σημασία έχει πως ήμασταν 0-3 στο 33, ακόμα πιο αδιάφορο είναι που θα δούμε την επόμενη διοργάνωση από τον καναπέ, αρκεί που ο Αγγελάρας διέλυσε τις κλίκες, φανέλα με το εθνόσημο φοράνε μόνο οι ικανοί και όχι όσοι επιβάλλουν οι Κουτσολιάκοι.

MUST READ

Γκος στο «10»: «Τώρα βλέπετε τις πραγματικές δυνατότητές μας»

Και μην υποβάλλει κάποιος το ερώτημα «με τις κλίκες και τις εθνικές των μάνατζερ σηκώναμε Γιούρο και προκρινόμασταν σε Μουντιάλ;» γιατί απάντηση από κασέτα δε γίνεται να πάρεις…