Ο νέος είναι ωραίος!

Εκ των πραγμάτων είναι «ντέρμπι» το ματς των νεότερων με τους πιο έμπειρους σε μία ομάδα. Μπορεί όσοι ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία να διαθέτουν περισσότερες παραστάσεις, άρα και μεγαλύτερη εμπειρία, ωστόσο ο ενθουσιασμός και η φιλοδοξία για καριέρα αποτελούν τα πιο ισχυρά κίνητρα για τους πρώτους…

Το διαπιστώσαμε αυτό και στη σεζόν που αφήσαμε πίσω μας, στην καινούργια ομάδα που έφτιαξε ο Ολυμπιακός. Ο Μαντί Καμαρά είναι το πιο χαρακτηριστικό δείγμα, καθώς ήρθε στο Ρέντη ως «άγνωστος μεταξύ αγνώστων» από την Αζαξιό και όχι μόνο βρήκε τη θέση του στον άξονα της μεσαίας γραμμής των ερυθρόλευκων, αλλά πήγε και Εθνική ομάδα και έβαλε το όνομά του στις λίστες αρκετών ευρωπαϊκών συλλόγων.

Ο πρώτος που «ανίχνευσε» το ταλέντο του ήταν ο Φρανσουά Μοντέστο και ο δεύτερος που το αξιοποίησε και με το παραπάνω ο Πέδρο Μαρτίνς. Παρά το γεγονός ότι είχε από ένα σημείο και μετά στις επιλογές του και τον Γκιγιέρμε, αλλά και τον Νάτχο. Ο Βραζιλιάνος βρήκε τελικά το δρόμο προς την ενδεκάδα, όμως ο Μπίμπαρς τον έχασε τον προσανατολισμό του, καθώς στα σημαντικά παιχνίδια δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων.

Ούτε ο Τουρέ μπόρεσε να πετύχει το στόχο του και να μείνει σε σύνδεση με την ενεργό δράση. Στη μεσαία γραμμή των κόκκινων προέκυψε το «αδιαχώρητο», αφού εκτός όλων των προαναφερθέντων, στη θέση του οργανωτή ο Κώστας Φορτούνης δεν άφησε ούτε… χαραμάδα για κάποιον άλλον.

Και στο κέντρο της άμυνας όμως, μπορεί ο Γιάγκος Βούκοβιτς να πήρε τα περισσότερα παιχνίδια, ωστόσο από τον Φλεβάρη και μετά ο Μεριά ήταν αυτός που μπήκε δίπλα στον Σισέ, ο οποίος είχε μεν άσχημη εκκίνηση, αλλά γρήγορα επανήλθε στα «κανονικά» του δεδομένα. Σε αυτούς προσθέστε και τον Γιώργο Μασούρα που μετακόμισε στο Ρέντη τον Γενάρη και δήλωσε κι αυτός «παρών», αν και τον ευνόησε η συγκυρία με την απώλεια του Λάζαρου Χριστοδουλόπουλου.

MUST READ

Γκος στο «10»: «Τώρα βλέπετε τις πραγματικές δυνατότητές μας»

Δεν χωρά καμία αμφιβολία ότι όλοι οι παίκτες είναι χρήσιμοι σε μία ομάδα του επιπέδου του Ολυμπιακού. Παλιοί και νέοι. Απλά όσοι έχουν το δρόμο μπροστά τους είναι λογικό να διαθέτουν και περισσότερη θέληση για να κατακτήσουν την κορυφή. Αυτό δεν παύει να αποκλείει τους μεν ή τους δε, αφού όπως έχουμε αναφέρει είναι ιδιαίτερα χρήσιμοι οι «δάσκαλοι» και εξυπακούεται ότι ο εσωτερικός ανταγωνισμός είναι αυτός που βοηθά και τους παίκτες και τον προπονητή. Κι ο Μαρτίνς μας έχει αποδείξει ότι δεν φοβάται το εγχείρημα με τους «άγουρους», αφού όλοι έχουν ξεκινήσει από μία τέτοια αφετηρία…