Το δικό μας μπάσκετ, το αληθινό

Κανείς εξ ημών δεν έχει το δικαίωμα να κλείσει τα μάτια, απέναντι σε όσα άθλια συμβαίνουν στον χώρο του μπάσκετ. Αυτό που εσχάτως έχει επιβληθεί στα παγκόσμια τηλεοπτικά δίκτυα, να γίνεται χαμός στο γήπεδο κι αυτοί να δείχνουν το φεγγάρι και τα χρώματα του ουρανού, έχει τόσες πιθανότητες επιτυχίας, όσες και να σκεπαστείς με το σεντόνι για να αποφύγεις τον επίδοξο βιαστή σου, ειδικά αν η πράξη του χαρακτηρίζεται ως… πλημμεληματικού χαρακτήρα.

Δεν κλείνουμε τα μάτια, δεν κλείνουμε τη μύτη, αντιλαμβανόμαστε τη δυσωδία, τη σαπίλα και καθένας από το μετερίζι του κάνουμε ότι προστάζει η συνείδησή μας, ώστε αύριο να λέμε «εγώ ήμουν απέναντι». Κι ο ιστορικός του μέλλοντος θα καταγράψει με σαφήνεια το πού βρίσκονταν καθένας, τη στιγμή της κρίσης (και νωρίτερα).

Είναι, όμως, αυτός ο κόσμος μας; ΟΧΙ! Υπάρχει και το μπάσκετ που αγαπήσαμε, το οποίο έρχεται να μας θυμίσει γιατί το αγαπήσαμε. Και δεν το κάναμε επειδή έφερνε επιτυχίες, αλλά γιατί ήταν ένας μικρόκοσμος αλληλέγγυος, μια κοινωνία -όχι αγγέλων- ανθρώπων που νοιάζονται, που νιώθει ότι έχει πάρει πολλά και πρέπει να ανταποδώσει.

Πέντε τεράστιες μπασκετικές προσωπικότητες ένωσαν τις δυνάμεις τους με έναν σπουδαίο καλλιτέχνη, προκειμένου να συγκεντρωθούν χρήματα, ώστε να αγοραστούν αμαξίδια για την Εθνική Ελλάδας μπάσκετ με αμαξίδιο. Ο διεθνούς φήμης και πολυβραβευμένος illustrator, Χάρης Τσέβης, δημιούργησε πέντε (5) συλλεκτικά έργα τέχνης, αφιέρωμα σε πέντε θρύλους του αθλήματος.

Χρησιμοποίησε την τεχνοτροπία του ψηφιακού ψηφιδωτού, που τον κατατάσσει ανάμεσα στους 100 κορυφαίους του κόσμου. Από τα πέντε πορτραίτα, αποκαλύφθηκε αυτό του Παναγιώτη Γιαννάκη, ενώ τις επόμενες ημέρες θα ακολουθήσουν άλλα τέσσερα, τα οποία αφορούν τεράστιες προσωπικότητες.

Σημειώστε πως όλοι, παίκτες και καλλιτέχνης, (συν)εργάστηκαν αφιλοκερδώς, προκειμένου να μην χαθεί ούτε ένα ευρώ από την πώληση των πινάκων, ώστε να αγοραστούν τα αμαξίδια για την Εθνική. Αυτό είναι το μπάσκετ που αγαπάμε, αυτό είναι το μπάσκετ με το οποίο μεγαλώσαμε.

Άσχετο: Ενδεχομένως έπρεπε να αφιερώσω το σχόλιό μου στη νίκη του Προμηθέα και την πρόκρισή του στον τελικό. Καλώς ή κακώς τα έχω γράψει μήνες πριν, οπότε δεν έχει νόημα να επαναλάβω τις απόψεις μου. Με την υποσημείωση ότι ίσως έχει μεγαλύτερη σημασία να γράφονται κάποια πράγματα όχι εν μέσω θριάμβου, αλλά σε ανύποπτο χρόνο.

MUST READ

«Ντου» Καρυπίδη σε Τσαγκαράκη

Υ.Γ.: Για όσους βρήκαν κάτι ενδιαφέρον στο άρθρο που διάβασαν, να σημειώσουμε ότι 15 και 16 του μήνα, ήτοι το επόμενο Σαββατοκύριακο, διεξάγεται στον Άλιμο το φάιναλ φορ της ΟΣΕΚΑ. Οι αθλητές μπάσκετ με αμαξίδιο έχουν περισσότερη ανάγκη το χειροκρότημά σας, παρά τα αμαξίδια τους. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης (κι οι υπόλοιποι, που για να μην χαλάσουμε την… προσμονή δεν αναφέρουμε τα ονόματά τους) έκαναν το… χρέος τους. Εσείς;