Θέμα δεν είναι πόσα έβαλε, αλλά πως τα αξιοποίησε

Σε θέματα σχετικά με την εταιρική μορφή των σωματείων και την ύπαρξη μεγαλομετόχων-επενδυτών, ήμουν ανέκαθεν ολίγον κομμουνιστής.

Πολέμιος και δογματικά αντίθετος με τους λογής λογής λεφτάδες ιδιοκτήτες δεν ήμουν ποτέ, τους θεωρούσα απλά ως αναγκαίο κακό.

Αποδεχόμενος πως είναι ουτοπία να ξεφύγεις από τον κανόνα αφού τα πάντα έχουν γίνει μπίζνες και στο παιγνίδι συμμετέχουν μόνο ΑΕ, μοντέλα σαν αυτό του Άγιαξ με γοήτευαν αφάνταστα.

Δεν υπάρχει καλύτερο από την ανεξαρτησία, παράγοντας μόνος στον πλούτο που χρειάζεσαι, χωρίς να κρέμεσαι από την τσέπη κάποιου επενδυτή. Είναι αποτελεσματικότερο όχι μόνο εταιρικά, αλλά και ποδοσφαιρικά.

Είναι βολικό από την άλλη να έχεις τον ζάμπλουτο ιδιοκτήτη που χώνει αβέρτα χρήμα, στα παρέχει όλα στο πιάτο, απαλλάσσοντας σε από βραχνάδες, συνάμα όμως είναι και παραπλανητικό.

Δε θα χρωστάς αριστερά-δεξιά, σε συμβόλαια, εφορίες, θα χρωστάς όμως στο αφεντικό.

Κανένας δε βάζει τα ωραία του λεφτά για να περνάμε ευχάριστα τις Κυριακές μας εγώ κι εσύ, ακόμα κι αν είναι θεμιτό η επένδυση να αποσκοπεί κάπου, τα χρήματα που ξοδεύονται δε χαρίζονται. Γράφονται σε κάποιο τεφτέρι.

Κι όταν για κάποιο λόγο ο επενδυτής αποφασίσει να φύγει, θα τα ζητήσει πίσω, σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα ίσως απαιτήσει και αέρα. Υπάρχουν και χειρότερα, να κατσικωθεί και να μην κουνιέται με τίποτα.

Παρά το ωραίο περιτύλιγμα λοιπόν, οι αθλητικές ΑΕ είναι δέσμιες και δεδομένου πως επηρεάζουν εκατομμύρια ψυχές, μαζί με την εταιρία αιχμαλωτίζονται κι αυτές.

Το ζήσαμε για τα καλά στον ΠΑΟΚ όταν μας βγήκε το λάδι μέχρι ν΄ απαλλαγούμε από τον συγχωρεμένο τον Βουλινό, όταν κυνηγούσαμε τον Μπατατούδη και τον Γούμενο. Το ίδιο κι οι Ολυμπιακοί την εποχή του Σαλιαρέλη, το βιώνουν σήμερα οι Παναθηναϊκοί με τον Αλαφούζο.

Μια και πιάσαμε τον Παναθηναϊκό, τα προβλήματα ξεκίνησαν την εποχή της πολυμετοχικότητας, εκεί άρχισε το καράβι να μπάζει.

Ξοδεύτηκε πακτωλός χρημάτων, χωρίς αντίκρισμα, πλάνο, προοπτική και βασικό στόχο την επίδειξη πλούτου.

Το όλο πρότζεκτ αναπτύχθηκε μονόπλευρα αφού το βάρος έπεσε στο αγωνιστικό τμήμα, με συνέπεια την αδυναμία της εταιρίας να κουβαλήσει το βάρος, από ένα σημείο και μετά. Τα παραπάνω πρέπει να αναπτύσσονται ταυτόχρονα, η εταιρία άλλωστε αποτελεί το θεμέλιο. Όπου εταιρία, βάλτε όλο το πακέτο, κάτι πολύ παραπάνω από τις λογιστικές διαστάσεις.

Κι αν δε γίνεται ταυτόχρονα, τουλάχιστον όχι απότομα, καλύτερα να φορτώνεις το γαϊδουράκι σιγά σιγά, ή να το βάζεις να κάνει περισσότερες διαδρομές.

Με την τελευταία 15άρα που ετοιμάζεται να βάλει ο Ιβάν στον ΠΑΟΚ, η συνολική του επένδυση θα φτάσει στα 120εκ, τα χρήματα είναι πολλά, αυτό όμως δεν είναι το ζητούμενο.

Το θετικό είναι πως όλα έγιναν με μέτρο, με σχέδιο, αφού μαζί με την ομάδα αναπτύχθηκε και το υπόλοιπο στερέωμα, πάνω στο οποίο βασίζεται.

Κατά καιρούς και ειδικά σε περιπτώσεις πωλήσεων, ανανεώσεων κλπ, όταν ο κόσμος γκρίνιαζε γιατί πουλήσαμε αυτόν και δεν δίνουμε τόσα να πάρουμε τον άλλον, εξηγούσα πως το θέμα δεν είναι οικονομικό, όπως θεωρούσαν οι περισσότεροι.

Ο Σαββίδης πούλησε την Donskoy Tabak στους Ιάπωνες 1.6 δισ. δολάρια, οπότε τα ποσά που διακινούνται στο Ελληνικό ποδόσφαιρο, μοιάζουν με πουρμπουάρ. Τα 3 εκ παραπάνω που έδιναν οι Άραβες στον Πρίγιοβιτς για να τον δελεάσουν, είχαν τόση αξία για εκείνον όσο μισό στραγάλι.

Πέρα όμως από επιμέρους ζητήματα που έχουν να κάνουν με τη λειτουργία του αγωνιστικού τμήματος, δεν είναι εταιρικά σωστό.

Δε μπορείς να πεις ξαφνικά πάρε ρε Πρίγιο ένα τάλιρο το χρόνο, έλα κι εσύ ρε Εμπαπέ πάρε δυο δεκάρικα και βάλε τη τζίφρα του.

Τα ποσά αυτά είναι αστεία για τα οικονομικά μεγέθη του Σαββίδη. Μετρώντας το 1.6 δισ. που προανέφερα δε θα τελειώσεις ούτε σε δυο ζωές, οπότε ακόμα κι αν με κάποιον τρόπο ξεπερνούσες τις συνέπειες του ffp κι έψηνες 4-5 σούπερ σταρ να έρθει στην Ελλάδα πάνω στα ντουζένια τους, θα ήταν επικίνδυνο για την εταιρία.

Όσο αδιανόητο κι αν φαίνεται στη λογική του οπαδού που πιστεύει πως με τα λεφτά φτιάχνονται τα πάντα, προέχει η εταιρία και η συνολική χρηματιστηριακή της αξία, αυτό αποτιμάται τη σήμερον ημέρα.

Αυτό αναπτύσσεις κι εκεί πάνω χτίζεις όλα τα υπόλοιπα.

Κι αυτή η αξία, δεν προκύπτει από το άθροισμα των συμβολαίων των αθλητών, που αποτελούν βέβαια το μέσον ώστε ν΄ αναπτυχθεί η ΑΕ, από μόνοι τους όμως δεν αρκούν. Χωρίς παράλληλη ενδυνάμωση του όλου πακέτου, το αποτέλεσμα δε θα είναι μηδενικό αλλά καταστροφικό.

Σε περίπτωση που ο πιο πλούσιος άνθρωπος του κόσμου επένδυε στον Λεβαδειακό κι έφερνε τους Ρονάλντο, Μέσι, Σαλάχ και Μόντριτς για την πλάκα του, το ότι τα φώτα όλου του πλανήτη θα έπεφταν εκεί, δε θα πολλαπλασίαζε την αξία της εταιρίας. Το μόνο κέρδος θα ήταν πως τα σουβλάκια της περιοχής θα γινόταν παγκόσμιο brand, οι ταβέρνες βλέπετε θα είχαν κάτι για να πουλήσουν.

Οι παίκτες υπό μια έννοια αποτελούν αναλώσιμη περιουσία, σήμερα παίζουν και αύριο φεύγουν, σήμερα είναι καλοί, την επόμενη εμφανίζονται καλύτεροι ή τραυματίζονται και αχρηστεύονται.

Το υπόλοιπο πακέτο είναι που μένει και προσδίδει αξία.

Την πρώτη φορά που ο Σαββίδης επιχείρησε να αγοράσει την ΠΑΕ, ζήτησε να του δώσουν και το γήπεδο προς εκμετάλλευση. Το έκανε άγαρμπα, σα να ζητούσε το χέρι της κόρης από τον πεθερό, λέγοντας «μαζί με το χέρι, θέλω κι εκείνο το εξοχικό»

Επιχειρηματικά είχε δίκαιο, ο άνθρωπος πήγε ν΄αγοράσει εταιρία, στην οποία:

Ακίνητα δεν υπήρχαν, η ομάδα ήταν διαλυμένη και βουλιαγμένη στα χρέη, ούτε εγγυητική τραπέζης δεν μπορούσε να εξασφαλίσει κι έμεινε εκτός Ευρώπης.

Ο κόσμος αντί να πηγαίνει στο γήπεδο, έκανε συλλαλητήρια έξω από αυτό πετώντας πέτρες στον πρόεδρο που ήταν μέσα.

Από στόχους αφήστε τα να πάνε, υπήρχε απλώς για να υπάρχει.

Κι ας πούμε πως έβαζε λεφτά για την τρέλα του, δε του ζητούσαν ν΄ αναλάβει μόνο τα χρέη, αλλά να αποζημιώσει και τον ιδιοκτήτη που την βούλιαξε.

Αν ήταν ν΄αγοράσει μπουτίκ στο Κολωνάκι με εξασφαλισμένους τζίρους, έτοιμη πελατεία και καλό όνομα στην αγορά θα πλήρωνε και υπεραξία, όχι όμως και για ένα ερείπιο!

ΟΚ η ομάδα είχε ιστορία, λαό, δυναμική κλπ, γι αυτό και αναλάμβανε τα χρέη. Αν ήταν όμως να πληρώσει και την καταστροφέα Γούμενο, ήταν παράλογο να ζητήσει κάτι ως εχέγγυο της επένδυσης;

Όταν μετά την εποχή Ζαγοράκη ο Ιβάν αγόρασε τελικά την ΠΑΕ, δεν είχε παράλογες απαιτήσεις, για τον απλούστατο λόγο, ότι:

Η ομάδα είχε επανέλθει στο προσκήνιο και πρωταγωνιστούσε, η εταιρία έκανε καλούς τζίρους, ο κόσμος πήγαινε στο γήπεδο έχοντας μια ικανοποιητική βάση διαρκείας, είχε κάνει καλές Ευρωπαϊκές πορείες και συγκαταλεγόταν στους ισχυρούς του Γιουρόπα.

Ο ΠΑΟΚ ως όνομα είχε αποκατασταθεί στην ποδοσφαιρική αγορά, το άρρωστο κλίμα αποτελούσε παρελθόν, η ομάδα είχε δικό της αθλητικό κέντρο και ακαδημίες που λειτουργούσαν σε πολύ ικανοποιητικά επίπεδα.

Υπήρχε μια βάση λοιπόν που ήταν ελκυστική για κάποιον επιχειρηματία, αυτά αξιολόγησε ο Ιβάν κι έκανε το βήμα. Θα αγόραζε κάτι συγκεκριμένο που μπορούσε να αναπτύξει, πάνω σε αυτό θα πατούσε, άρα τα χρήματα του θα έπιαναν τόπο.

Στα χρόνια που μεσολάβησαν από τότε, η χρηματιστηριακή αξία του ΠΑΟΚ έχει εκτοξευτεί, σήμερα που μιλάμε, θα μπορούσε άνετα να διαπραγματευτεί με έναν υποψήφιο επενδυτή, επειδή έχει κάτι να του πουλήσει.

Ακόμα κι αν φύγει αύριο ο Ιβάν, το τραπέζι είναι έτοιμο, στρωμένο.

Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι πόσα λεφτά έβαλε, αλλά τι κατάφερε με αυτά.

Με τσατίζει πραγματικά όταν διαβάζω στομφώδεις τίτλους «ίλιγγο προκαλούν τα χρήματα που έβαλε ο Ιβάν, δε σταματά να βάζει λεφτά ο Ιβάν», λες και το 2012, το 2013 και το 2015 έκανε οικονομία.

Και με τσατίζει διότι τα παθήματα δεν έγιναν μαθήματα, μένουμε στους αριθμούς και όχι στην ουσία! Ακόμα και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που συστήνονται ως δημοσιογράφοι που υποτίθεται πως ανοίγουν τα μάτια του κόσμου και είναι χειρότεροι από μπακάληδες, δε βλέπουν πίσω από την κουρτίνα, νομίζοντας πως η χρηματοδότηση αρκούσε για να γίνει ότι έγινε.

Το ζήτημα δεν είναι πόσα έβαλε, αλλά πόσο αναπτύχθηκε ο ΠΑΟΚ με αυτά που έβαλε, σε ποιο βαθμό αξιοποιήθηκαν δηλαδή.

Και το κατάφερε επειδή μεγάλωσε πρώτα ως εταιρία, κάτι παρέσυρε και την ομάδα.

Πηγαίνοντας ανάποδα, θα είχε καταφέρει μια τρύπα στο νερό….