Εκλογές, μπάλα, Μανωλίδου και Μιχάλης Κωνσταντίνου

Παθαίνω ζημιά όταν βλέπω ποδοσφαιριστή να βουτάει για να πάρει πέναλτι, το έχετε καταλάβει θαρρώ. Δεν υπάρχει δικός μου, δικός σας, ομάδα μου και αντίπαλος, με το ίδιο μάτι τους βλέπω όλους.

Ποσώς μ΄ ενδιαφέρει αν πρόκειται για τον Πρίγιοβιτς και το πέναλτι που πήρε πέρσι με την Τρίπολη, ή τον Μάνταλο που σωριάζεται λες και τον πέτυχε ελεύθερος σκοπευτής. Δε μπαίνουν όλοι στο ίδιο τσουβάλι εννοείται, άλλο να συμβεί μια φορά κι άλλο να το αναγάγεις σε τρόπο παιγνιδιού.

Γι αυτόν το λόγο ξεχώριζα πάντα τον Μιχάλη Κωνσταντίνου, που έπαιζε πάντα όρθιος. Ακόμα κι όταν έπεφτε από δυνατά μαρκαρίσματα, σηκωνόταν για να συνεχίσει τη φάση, ούτε που κοιτούσε τον διαιτητή.

Το Ελληνικό ποδόσφαιρο είναι δομημένο με τέτοιον τρόπο που σε παρασέρνει, σε μεταμορφώνει σε απατεωνίσκο, ακόμα κι αν δεν είσαι ή έχεις μάθει αλλιώς. Δύσκολο να ξεφύγεις.

Ο Ζιοβάνι δεν ήταν ποτέ της κατάδυσης, στον Ολυμπιακό άρχισε τις βουτιές. Ο Γιαννακόπουλος είχε κάνει σχολή μέχρι που πήγε στην Μπόλτον και στην πρώτη βουτιά σε εντός έδρας παιγνίδι, άκουσε αποδοκιμασίες απ΄όλο το γήπεδο.

Είναι το όλο περιβάλλον λοιπόν που διαμορφώνει τις συμπεριφορές σου, σε μεταλλάσσει, το βλέπουμε και στην καθημερινότητα μας. Και να μη θέλεις να κλέψεις, όταν ζεις σε κοινωνία κλεφτών και οι πάντες γύρω κλέβουν, θα σκεφτείς «ο μ@λάκας της υπόθεσης είμαι εγώ;»

Ακόμα κι αν θες να παραμείνεις μ@λάκας, ο εφοριακός έχει τον τρόπο να σου αλλάξει γνώμη…

Δε μας αρέσει η διαφθορά λοιπόν, αγανακτούμε με το θέατρο, τη δηθενιά και το ψεύτικο, στην πράξη όμως τα επικροτούμε και τα επιζητούμε.

Πάρτε παράδειγμα τις πρόσφατες εκλογές, έχασε η Δούρου και κάλεσε σε συνάντηση τον Πατούλη, λέγοντας πως «οι προκλήσεις είναι μεγάλες και δεν μπορούν να περιμένουν». Επισήμανε επίσης πως απαιτούνται συνθέσεις, συνεργασία και προγραμματικές συγκλίσεις, για να δρομολογηθούν άμεσα αποτελεσματικές λύσεις στα προβλήματα της Περιφέρειας.

Στο ίδιο μοτίβο κι ο Ταχιάος που αφού συνεχάρη τον Ζέρβα, έστειλε μήνυμα συνένωσης δυνάμεων για το καλό της πόλης, με τους δημοσιογκράφιτυ να εκθειάζουν εμφανώς συγκινημένοι, την ανωτερότητα και το ήθος των ηττημένων.

Σε περίπτωση που κάποιος Ταχιάος έλεγε «να πα να γ@μηθεί ο νικητής, τον γράφω στα π@πάρια μου», οι εκπρόσωποι του τύπου θ΄αναφωνούσαν, παρέα με την κοινωνία «ω-ω-ω τι ντροπή, τι ξεπεσμός, δεν είναι επίπεδο αυτό, προσβάλει την πόλη, τους θεσμούς, τους δημότες».

Ουδεμία αντίρρηση πως είναι έτσι, ποια η διαφορά όμως με την Δούρου που θυμήθηκε τη συναίνεση όταν έχασε την καρέκλα;

Όσο καιρό καθόταν σε αυτήν, οι προκλήσεις ήταν μικρές, μπορούσαν να περιμένουν και ξαφνικά έγιναν επείγουσες;

Ποιόν κοροϊδεύει άραγε, παρέα με τους δημοσιογκράφιτυ που ανέδειξαν το μεγαλείο και τον πολιτικό πολιτισμό της;

Ακούσατε ποτέ κάποιον εν ενεργεία τοπικό άρχοντα ή πρωθυπουργό να ζητά συναίνεση χωρίς να την έχει ανάγκη;

Και μην αναφερθεί κάποιος στις συνέπειες της πρόσφατης αλλαγής του νόμου επί του αναλογικότερου, ανέκαθεν το ίδιο παραμύθι πουλούσαν χαμένοι και κερδισμένοι των εκλογών.

Όποιος πιστεύει πραγματικά στη συναίνεση, είναι πάντα αυτής της φιλοσοφίας, ακόμα και όταν δε χρειάζεται τους υπόλοιπους ή δεν έχει κάτι να χάσει. Όχι όταν οι συνθήκες τον υποχρεώνουν να παραστήσει τον αλτρουιστή και τον υπεράνω, δήθεν για το καλό της πόλης και των πολιτών.

Μέχρι ν΄ανοίξουν οι κάλπες, οι αντίπαλοι τσακώνονται σαν τα σκυλιά, οι μεν κατηγορούν τους δε ως καταστροφείς, κλέφτες κι άλλοι απαντούν πως οι αντίπαλοι είναι αυτοί που δεν έχουν σχέδιο, πρόγραμμα, εξυπηρετούν πάσης φύσεως συμφέροντα και σκοπιμότητες.

Μόλις βγουν τ΄αποτελέσματα, αρχίζουν οι αβρότητες και τα σάλια, πως γίνεται να εύχεσαι καλή επιτυχία σ΄εκείνον που απαξίωνες μερικές ημέρες πριν;

Και πως είναι δυνατόν να υπόσχεσαι βοήθεια στο έργο αυτού που αποκαλούσες καταστροφέα, δεσμεύεσαι με άλλα λόγια να συμβάλλεις στην καταστροφή;

Κι ακόμα περισσότερο, με ποια λογική οι παραπάνω συμπεριφορές εκλαμβάνονται ως ηθικές και δείγματα πολιτισμού και προόδου;

Πρόοδος και πολιτισμός είναι να λες «αυτός είναι κλέφτης» και μερικές ώρες μετά να εύχεσαι τα καλύτερα στον κλέφτη και να υπόσχεσαι πως θα σταθείς στο πλευρό του;

Πείτε τουλάχιστον πως προεκλογικά παίζατε θέατρο επειδή έτσι έπρεπε, δε μπορεί να ισχύουν όλα μαζί.

Γιατί και μετά τα σάλια και τις ευχές, η Δούρου θα ξεχάσει τη συναίνεση και το επείγον των προβλημάτων, προσπαθώντας να βάλει τρικλοποδιές στον Πατούλη, όπως ο Ταχιάος στον Ζέρβα, ή μήπως δεν το αντιλαμβάνομαι σωστά;

Μικροψυχία είναι να ευχηθείς καλή αποτυχία στον αντίπαλο, καμμία αντίρρηση, όχι όμως και να συνιστά πολιτισμό και μεγαλείο, όταν δίνεις γλωσσόφιλα σε εκείνον που έβριζες, προετοιμάζοντας στο πίσω μέρος του μυαλού τον τρόπο για να τον πριονίσεις στην πρώτη ευκαιρία.

Το είπαμε όμως, ζούμε στην κοινωνία που φανερά καταδικάζει την υποκρισία, το ψέμα, το θέατρο, στην πραγματικότητα όμως τα αναζητά και όπου τα βρει, τα επιβραβεύει.

Τα πάντα όλα στην Ελλάδα, από τις εκλογές μέχρι το ποδόσφαιρο, αντικατοπτρίζονται στο πρόσωπο της Ευγενίας Μανωλίδου.

Που τη μια χρονιά ως παρουσιάστρια στη Στιγμή της Αλήθειας, ρωτούσε τους συμμετέχοντες «έκανες σεξ και με την κατσίκα του γείτονα, σας έπιασε στα πράσα η πεθερά του και κάνατε τρίο;»

Και την επόμενη σεζόν στο Ελλάδα έχεις Ταλέντο, κοκκίνιζε από ντροπή κρύβοντας το πρόσωπο στις παλάμες της, όταν άκουγε τον Ψινάκη να λέει στον διαγωνιζόμενο «καλέ τι ΄ναι αυτό που φουσκώνει ανάμεσα στα πόδια σου, είναι τόσο μεγάλο όσο φαίνεται;»