Lift it up the fucking plate, I can not-I can not wait

Ότι είμαι Λίβερπουλ το ξεκαθάρισα πέρσι, λίγο πριν το τελικό του Τσου-λου. Ότι δηλώνω αθεράπευτα Βρετανόφιλος σε ότι έχει να κάνει με το ποδόσφαιρο (και όχι μόνο, μουσικές, αυτοκίνητα και παρόμοια ενδιαφέροντα του φύλου μας), επίσης το γνωστοποίησα πριν το περσινό Μουντιάλ, οπότε ότι διαβάσετε στη συνέχεια θα είναι εμπνευσμένο από τις παραπάνω τρέλες μου.

Βάσει της δεύτερης ομολογίας και αντιμέτωπες δυο ομάδες από το νησί, η προτίμηση στη μια πλευρά δε συνεπάγεται αντιπάθεια στην άλλη. Αν και σύμφωνα με την ποδοσφαιρική λογική θα έπρεπε να είμαι αντί-Μάντσεστερ, είχα χαρεί με την ψυχή μου την ανατροπή στον τελικό του 99.

Οι Βρετανοί έχουν ένα μοναδικό ποδοσφαιρικό χαρακτηριστικό, μια σπάνια αθλητική κουλτούρα, να αγαπάνε το ποδόσφαιρο περισσότερο από τη νίκη στο 90λεπτο. Μπαίνουν στο γήπεδο όχι για να κερδίσουν αλλά για να το απολαύσουν καταθέτοντας κάθε ικμάδα ψυχής και σταγόνα ιδρώτα, αυτό τους ενδιαφέρει πρωτίστως.

Αν το καταφέρουν είναι μια χαρά, γι αυτό και η εικόνα αποθέωσης των ηττημένων συνηθίζεται στα μέρη τους.

Για τον ίδιο λόγο δεν τα παρατάνε ποτέ, ακόμα κι αν χάνουν με 8-0 στο 83 λεπτό μικρή σημασία έχει, θα παλέψουν σαν τα σκυλιά μέχρι το τέλος, έτσι για το γαμώτο που είπε κάποτε η Πατουλίδου.

Δάκρυα στα μάτια όσο παίζεται ο αγώνας και μορφασμούς απόγνωσης δεν πρόκειται να δεις, η όψη τους θα σε κάνει να νομίζεις πως το αποτέλεσμα είναι ανοιχτό.

Περίπου έτσι είναι κι οι Γερμανοί, μόνο που αυτό εντάσσεται στην ρομποτισμό του dna τους. Μέχρι και στους πανηγυρισμούς τους είναι τυποποιημένοι, δύσκολο να ξεσαλώσουν.

Για να βγάλεις συναίσθημα άλλωστε, πρέπει βασικά να το κουβαλάς μέσα σου, οι τύποι συμπεριφέρονται λες και τους έχουν κουρδίσει.

Οι Άγγλοι ρουφάνε κάθε στιγμή που διαδραματίζεται στο περιβάλλον που λατρεύουν, με την ίδια δίψα που αδειάζουν τα κρίκερ με τη μπύρα, αν και όταν έχει ποδόσφαιρο προτιμούν να πίνουν με το λάστιχο.

Έτσι εξηγείται και η τεράστια απήχηση του Αγγλικού ποδοσφαίρου, από τις εποχές πριν την διεθνοποίηση του αθλήματος ακόμα, όταν έπαιζαν παντού μόνο γηγενείς ποδοσφαιριστές.

Και κατά τη διάρκεια της πολυετούς κρίσης λόγω της εκούσιας αποχώρησης από τις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις, το πρωτάθλημα τους δεν έχασε την αίγλη του.

Τη διαφορά εκεί δεν την κάνουν τα ονόματα, ούτε τα χρήματα που επενδύονται και τα οποία έχουν επίσης παγκοσμιοποιηθεί.

Το Ισπανικό πρωτάθλημα μαζί με την Ρεάλ και την Μπαρτσελόνα, θα απολάμβαναν μικρότερης δημοφιλίας χωρίς τα κορυφαία ονόματα του πλανήτη, για την Αγγλία παραμένει το ίδιο, με ή χωρίς αυτά.

Τελευταία φορά που παρακολούθησα δια ζώσης αγώνα Αγγλικού πρωταθλήματος, ήταν της τρίτης κατηγορίας ανάμεσα σε Μίλγουολ και Γουίμπλεντον τρία χρόνια πριν. Οι ατομικές επιδόσεις των παικτών δεν απείχαν ιδιαίτερα από τις αντίστοιχες στις δικές μας κατηγορίες, οι περισσότεροι έκαναν κοντρόλ με το καλάμι.

Κι όμως το παιγνίδι είχε μια απίστευτη γοητεία, δε σου επέτρεπε να ξεχαστείς ούτε δευτερόλεπτο, παρά το ότι έληξε 0-0 και οι τελικές ήταν μετρημένες.

Ήταν αυτή η μοναδική Εγγλέζικη ιδιοσυγκρασία, που αποτυπώνεται στο τρελαμένο μάτι του ποδοσφαιριστή, μέχρι τη φιγούρα του φακιδιάρη με τα κόκκινα μάγουλα και τα λιγοστά δόντια, που ψέλνει ύμνους στην κερκίδα.

Απ όποια σκοπιά κι αν το δεις, κάθε ποδοσφαιρική αναμέτρηση ομάδων από το νησί ισοδυναμεί με ιεροτελεστία, φανταστείτε τώρα που το όλο πακέτο θα συνοδεύεται από τη γκλαμουριά του κορυφαίου τελικού της χρονιάς.

Οι τελικοί κάθε μεγάλης διοργάνωσης είναι συνήθως κάτω του μετρίου, για ομάδες που έμαθαν να ζουν και να αναπνέουν με τον Βρετανικό ποδοσφαιρικό αέρα όμως δεν υπάρχει σκοπιμότητα, μπαίνουν με μοναδικό σκοπό να ισοπεδώσουν τον αντίπαλο.

Και να μην τα καταφέρουν μικρή σημασία έχει, εκείνο που προέχει είναι η αγωνιστική φιλοσοφία που διέπει κάθε βήμα τους στο χόρτο.

Δεν υπάρχουν δηλαδή τα «πάμε προσεκτικά με το μυαλό στα μετόπισθεν να κουραστούν οι άλλοι και μετά το 60 βλέπουμε». Στον περσινό τελικό, μέχρι να τραυματιστεί ο Σαλάχ υπήρχε μόνο Λίβερπουλ στο γήπεδο, τι κι αν οι άλλοι είχαν πριμαντόνες, ανώτερο ρόστερ και πολλαπλάσιο μπάτζετ, οι Άγγλοι μπήκαν για να τους καταπιούν.

Όπως δεν υπάρχει επίσης και το «βάλαμε ένα γκολ, πάμε να παίξουμε συντηρητικά παγώνοντας το παιγνίδι κλπ», το είδαμε μόλις μερικές μέρες πριν στον τελικό του Γιουρόπα, σου έβαλα ένα, φάε το δεύτερο, πάρε κι ένα τρίτο.

Αρκούσε και μια μόνο φιναλίστ από το νησί για να παρασύρει τον αντίπαλο δίνοντας τρελό ρυθμό, ο πιο αξέχαστος τελικός ever ήταν εκείνος στην Πόλη, με την επική ανατροπή της Λίβερπουλ που ισοφάρισε το 0-3 της Μίλαν, εκεί που άλλοι θα είχαν καταρρεύσει.

Δείτε και τους πρόσφατους ημιτελικούς, ποιος θα περίμενε να το γυρίσει η Τότεναμ μετά το 2-0, ποιος θα πόνταρε ότι κοτζάμ Μπαρτσελόνα θα φάει ντόρτι στο Άνφιλντ;

Ελάχιστοι, και πάνω απ΄όλα οι Άγγλοι που ούτε ασχολήθηκαν με τα σκορ, μπήκαν μέσα να παίξουν κι όπου τους βγάλει.

Το βασικότερο συστατικό λοιπόν που προμηνύει έναν σούπερ τελικό σήμερα, είναι ακριβώς αυτό..

Με δεδομένο το σεβασμό στη μεγάλη του Άγιαξ σχολή, δε θα με χαλούσε αν περνούσαν οι Ολλανδοί, με το χρόνο να πλησιάζει πάντως κυριεύομαι από πρωτοφανή ποδοσφαιρική προσμονή.

Ίσως και ως φαν της Λίβερπουλ και λάτρης του Βρετανικού ποδοσφαίρου συνάμα να φτάνω σε φάση ποδοσφαιρικού πριαπισμού και παράκρουσης, εσείς που διαβάζετε θα κρίνετε καλύτερα την κατάσταση μου.

Έχοντας μεγαλώσει με εικόνες από Αγγλικό πρωτάθλημα που περιμέναμε πως και πως να απολαύσουμε στην κρατική τηλεόραση τα Σάββατα, μερικές δεκαετίες πριν και την τεράστια Λίβερπουλ του Κίγκαν, του Νταλγκλίς και του Σούνες να προσφέρει απανωτούς οργασμούς, το συναίσθημα μοιάζει ακαταμάχητο.

Πάνω απ΄ όλα ηλεκτρίζομαι από το coming soon που έχει σκιαγραφήσει στο μυαλό η σύγκρουση δυο ομάδων του νησιού.

Ακόμα καλύτερα αν το σηκώσει η Λιβερπουλάρα και φέρει την κούπα στο Merseyside, με όλους εμάς να βουτάμε νοερά στα κρυστάλλινα νερά του «λιμανιού του Αλβέρτου», όσο κι αν αυτό χάνει την αίγλη από τότε που ο Ιβάν Σαββίδης επένδυσε στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης.

Κι αμέσως μετά, να γίνει ο τελικός των τελικών ανάμεσα στην κάτοχο του Τσου-λου και της μοναδικής ομάδας που σήκωσε αήττητο πρωτάθλημα!

Τελικά δεν χρειάζεται να μου το πείτε εσείς είμαι όντως σε φάση παράκρουσης, οι Άγγλοι πίνουν εγώ μεθάω, οπότε καλύτερα να με κόψει ο ηχολήπτης, με κλείσιμο αλά Καίσαρη…

MUST READ

LIVE: Ολυμπιακός – Μπασκόνια